Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

JOACHIM VON RIBBENTROP - ΓΙΟΑΧΙΜ ΦΟΝ ΡΙΜΠΕΝΤΡΟΠ

Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ
Ο Ούλριχ Φρίντριχ Βίλι Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ (γερμ. Ulrich Friedrich Willy Joachim von Ribbentrop) ( 30 Απριλίου 1893 στο Βέζελ της Πρωσίας, † 16 Οκτωβρίου 1946 στη Νυρεμβέργη, εκτελέστηκε) ήταν γερμανός εθνικοσοσιαλιστής πολιτικός με μεγάλη επιρροή και υπουργός εξωτερικών του Τρίτου Ράιχ από το 1938 μέχρι το 1945.
Βιογραφία
Ο Ρίμπεντροπ γεννιέται στις 30 Απριλίου του 1893 στο Βέζελ, γιος του αξιωματικού Ούλριχ Φρίντριχ Γιόαχιμ Ρίμπεντροπ. Από το 1908 μέχρι το 1914 ζει εκτός Γερμανίας. Μεταξύ του 1910 και του 1914 ζει στον Καναδά, όπου εισάγει και εμπορεύεται γερμανικό κρασί. Μιλά τέλεια την αγγλική και την γαλλική γλώσσα.
Με την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου εγκαταλείπει τον Καναδά για να αγωνιστεί υπέρ της Γερμανίας. Κατά τη διάρκεια του πολέμου τιμάται με το παράσημο Σιδηρού Σταυρού (Eisernes Kreuz) και προάγεται σε υπολοχαγό. Μετά τον τραυματισμό του παίρνει μετάθεση στην γερμανική πρεσβεία της Κωνσταντινουπόλεως.Το 1920 νυμφεύεται την Ανελίς Χένκελ (Annelies Henkell), την κόρη του παραγωγού της ομώνυμης σαμπάνιας. Από εδώ και εμπρός ο Ρίμπεντροπ εργάζεται για τον πεθερό του, σαν διευθυντής της αντιπροσωπείας του Βερολίνου.Λίγα χρόνια αργότερα τον υιοθετεί μια μακρινή θεία του από την αριστοκρατική μεριά της οικογένειας και ο Ρίμπεντροπ αποκτά έτσι το δικαίωμα να λέγεται "φον Ρίμπεντροπ".
Ο πολιτικός
Το 1932 γνωρίζει τον Αδόλφο Χίτλερ και γίνεται μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών (NSDAP).Ο θαυμασμός του για τον Χίτλερ είναι τόσο μεγάλος, που τον βοηθά να μπει στα ανώτατα κοινωνικά κυκλώματα του Βερολίνου, αφού ο ίδιος έχει τις ανάλογες δημόσιες σχέσεις. Χάρη σε αυτές τις δημόσιες σχέσεις ο Χίτλερ θα μπορέσει να αποκτήσει το 1933 την απόλυτη νομοθετική εξουσία (Εξουσιοδοτικός νόμος) δίχως αξιόλογη αντίσταση.
Όταν, το 1933, σχηματίζεται η χιτλερική κυβέρνηση, ο Ρίμπεντροπ ελπίζει να γίνει Υπουργός εξωτερικών, αξίωμα που όμως καταλαμβάνει ο "παλαιός σύμμαχος" του Χίτλερ, Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ. Ήδη το 1934 ο Χίτλερ τον ονομάζει "Σύμβουλο εξωτερικής πολιτικής".Τον Ιούνιο του 1935 γίνεται "Έκτακτος και εξουσιοδοτημένος Πρέσβης του Γερμανικού Ράιχ". Στην θέση αυτή επιτυγχάνει, τον Ιούνιο του ίδιου έτους, την υπογραφή της αγγλο-γερμανικής Ναυτικής Συμφωνίας. Η συμφωνία αυτή επιτρέπει στο Τρίτο Ράιχ να δημιουργήσει στόλο, με ανώτατο όριο το εν τρίτο του αγγλικού στόλου.Ένα χρόνο αργότερα, στις 26 Νοεμβρίου 1936, υπογράφεται μεταξύ της Γερμανίας και της Ιαπωνίας σύμφωνο στρατιωτικής συνεργασίας, γνωστό ως "σύμφωνο κατά της Κομμουνιστικής Διεθνούς", το οποίο είναι, επίσης, δημιούργημα του Ρίμπεντροπ.Το 1936 γίνεται πρέσβης στο Λονδίνο θέση στην οποία παραμένει επί περίπου δύο χρόνια. Τέλος, το 1938, γίνεται Υπουργός Εξωτερικών του Τρίτου Ράιχ.
Όταν το 1939 η Βέρμαχτ εισβάλλει στην Τσεχοσλοβακία, οι Βρετανοί επιδιώκουν την σύναψη συμμαχίας με την ΕΣΣΔ. Μόλις η είδηση αυτή φτάνει στο γερμανικό υπουργείο εξωτερικών, αρχίζει για τον Ρίμπεντροπ ένας μαραθώνιος διαπραγματεύσεων με τους Σοβιετικούς, στο τέλος του οποίου επιτυγχάνει να υπογραφεί, στις 23 Αυγούστου του 1939, το Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ. Με αυτό το Σύμφωνο οι δύο χώρες υποχρεώνονται να μην επιτεθεί η μία στην άλλη. Επίσης, καθεμία πρέπει να μείνει ουδέτερη, αν η άλλη αναμιχθεί σε πόλεμο.
Λίγες μέρες αργότερα, την 1 Σεπτεμβρίου 1939, αρχίζει, με την γερμανική επίθεση κατά της Πολωνίας, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Με την έναρξη του πολέμου ο Ρίμπεντροπ χάνει την σημασία του για τον Χίτλερ, επειδή στην εποχή του πολέμου είναι απαραίτητη η στρατηγική και όχι η διπλωματία.Για να βελτιώσει τις σχέσεις του με τον Χίτλερ, τοποθετεί σε κάθε σημαντική θέση του Υπουργείου του μέλη της SS (στην οποία ανήκει και ο ίδιος από το 1933). Επειδή το Υπουργείο Εξωτερικών είναι αρμόδιο για την εξόντωση των Εβραίων των κατεχόμενων χωρών, οι SS είναι τώρα σε θέση να εφαρμόσουν το Ολοκαύτωμα δίχως καμία αντίσταση από το υπουργείο, το οποίο βρίσκεται στα χέρια τους. Επίσης, ο Ρίμπεντροπ δίνει εντολή στις πρεσβείες των κατεχόμενων χωρών να βοηθήσουν όσο μπορούν στην εκτόπιση των Εβραίων.
Μετά το 1945
Αφού ο πόλεμος τελειώνει, ο Ρίμπεντροπ συλλαμβάνεται, κατηγορείται και καταδικάζεται στα πλαίσια της δίκης της Νυρεμβέργης για τα εξής:
Συνωμοσία για την κατάκτηση της απολύτου εξουσίας στη Γερμανία
Εγκλήματα εναντίον της ειρήνης
Εγκλήματα πολέμου
Εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας
Κατά τη διάρκεια της δίκης (218 μέρες) ο Ρίμπεντροπ δεν δείχνει ούτε ίχνος μετάνοιας. Την 1 Οκτωβρίου του 1946 καταδικάζεται. Η απόφαση του δικαστηρίου: "Θάνατος δι'απαγχονισμού". Στις 16 Οκτωβρίου 1946 η απόφαση εκτελείται.Τα τελευταία του λόγια είναι: "Η τελευταία μου επιθυμία είναι μια κατανόηση μεταξύ Δύσεως και Ανατολής..."
Επτά χρόνια αργότερα η χήρα του, Ανελίς φον Ρίμπεντροπ, δημοσιεύει τις αναμνήσεις και τελευταίες του σημειώσεις σε βιβλίο με τίτλο "Μεταξύ Λονδίνου και Μόσχας" ("Zwischen London und Moskau").
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΙΩΑΝΝΑ ΤΣΑΤΣΟΥ

Ιωάννα Τσάτσου
Η Ιωάννα Τσάτσου (1909 - 2000) ήταν σύζυγος του προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τσάτσου και συγγραφέας.
Γεννήθηκε στη Σμύρνη και ήταν κόρη του Στέλιου Σεφεριάδη, καθηγητή δικαίου, και της Δέσπως Τενεκίδη. Αδέλφια της ήταν οι Γιώργος Σεφέρης και Άγγελος Σεφεριάδης. Το 1914 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών, έκανε διδακτορική διατριβή αλλά δεν ασχολήθηκε με την δικηγορία. Ασχολήθηκε με την ποίηση και την συγγραφή ιστορικών
και λογοτεχνικών βιβλίων. Το βιβλίο της «Ο αδελφός μου Γιώργος Σεφέρης» απέσπασε το Α' κρατικό βραβείο βιογραφίας, ενώ για το συγγραφικό της έργο είχε τιμηθεί μεταξύ άλλων με το χρυσό μετάλλιο της Γαλλικής Ακαδημίας. Παράλληλα με την συγγραφική της δραστηριότητα, η Ιωάννα Τσάτσου αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των γυναικών. Για την όλη δράση της τιμήθηκε με το "μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων", με τον "Χρυσό Σταυρό της Εποποιίας" (1960), με τον "Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Αξίας" (1979, Γαλλία) κ.α.
Απεβίωσε την 1η Οκτωβρίου 2000 στην Αθήνα και ενταφιάστηκε στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών. Η κηδεία της έγινε δημοσία δαπάνη. Ήταν παντρεμένη με τον Κωνσταντίνο Τσάτσο και είχε δυο κόρες: την Δέσποινα Τσάτσου, σύζυγο του καθηγητή Μυλωνά, και την Ντόρα Τσάτσου, χορογράφο και σύζυγο του Αλέξανδρου Συμεωνίδη.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

''ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΗ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Μια νύχτα σαν κι αυτή
Αισθηματική σειρά 13 επεισοδίων των 45 λεπτών
Πρεμιέρα στον ΑΝΤ1 τη Τετάρτη 5 Μαρτίου 1997
Παραγωγή του Νίκου Βεργέτη
Σενάριο των Άννα Αδριανού(2), Νίκου Παναγιωτόπουλου (4), Άντας Γκούρμπαλη (4), Κάλης Καρατζά (1), Αντώνη Σουρούνη(1) και Βασίλη Μαυρόπουλου(1)
Σκηνοθεσία των Ρέινα Εσκενάζι (7) και Γιώργου Κορδέλα (6)
Ηθοποιοί Θέμις Μπαζάκα
Guests Ρένος Χαραλαμπίδης, Μηνάς Χατζησάββας, Γιάννης Καρατζογιάννης, Νόνη Ιωαννίδου, Άγγελος Αντωνόπουλος, Νίκος Ορφανός
…..Αυτοτελείς γλυκόπικρες ιστορίες αγάπης, όπως τις αφηγούνται απευθείας σστον αέρα, οι ακροατές της ραδιοφωνικής εκπομπής της Σοφίας «Μια νύχτα σαν κι αυτή»
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

''ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΗΡΙΟΣ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Παρακαμπτήριος
Κοινωνικό σίριαλ 26 επεισοδίων των 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ1 τη Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 1991
Παραγωγή του Ντένις Πετρόπουλου
Σενάριο της Σούλας Πιερράκου και του Γιάννη Μαρούδα
Σκηνοθεσία του Παύλου Μιχαήλ
Ηθοποιοί Φίλιππος Σοφιανός (Γιάννης), Μαρία Τζομπανάκη (Μαρία), Άννα Πατρέλη, Κάκια Ιγερινού, Θάνος Παπαδόπουλος, Δήμητρα Ζέζα
…Σ΄ ένα επαρχιακό δρόμο λειτουργεί το βενζινάδικο του Γιάννη και της Μαρίας, ενός νιόπαντρου ζευγαριού που ξεκινά τη ζωή του με όνειρα και ελπίδες μαθαίνοντας πως η καινούρια εθνική οδός θα περάσει από το σημείο που βρίσκεται το μικρό τους βενζινάδικο. Αναθαρρεύουν, κάνουν λάθος οικονομικές εκτιμήσεις και απλώνονται περισσότερο απ΄ όσο μπορούν λογαριάζοντας να βγουν απ΄ τη μιζέρια. Η Μαρία ερωτεύεται έναν τυχοδιώκτη και αμφιταλαντεύεται αν θα πρέπει να εγκαταλείψει τον άντρα της ή όχι, αλλά τελικά, όταν η πληροφορία αποδεικνύεται λανθασμένη και μαθαίνουν πως πρόκειται για μια παρακαμπτήριο της εθνικής, ξαναγυρίζουν συμβιβασμένοι στη μίζερη πραγματικότητα,,,,
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΥΧΑΡΗΣ

Γιάννης Ψυχάρης
Ο Γιάννης Ψυχάρης του Νικολάου (1854 - 1929), Έλληνας φιλόλογος και λογοτέχνης, γεννήθηκε στην Οδησσό της Ρωσίας (σημ. Ουκρανίας) στις 15 Μαΐου του 1854. Γιός του Νικολάου Ψυχάρη εκ Χίου, μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη και ολοκληρώνοντας την εγκύκλια μόρφωση σε ηλικία 15 ετών έφυγε για τη Μασσαλία, (Γαλλία), όπου και έμεινε κοντά στο θείο του ολοκληρώνοντας τη γυμνασιακή του μόρφωση. Σπούδασε φιλοσοφία, φιλολογία και γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης στο Παρίσι και στη Γερμανία γερμανική φιλολογία, καθώς και μεσαιωνική και νεοελληνική φιλολογία. Επανερχόμενος στο Παρίσι έγινε καθηγητής της έδρας της νεοελληνικής γλώσσας στη Σχολή Ανώτερων Σπουδών. Το 1904 διαδέχθηκε τον καθηγητή του Εμίλ Λεγκράν στη Διεύθυνση της Σχολής Ανατολικών Γλωσσών όπου και δίδασκε μέχρι το θάνατό του. Πέθανε το 1929 ύστερα από μακροχρόνια ασθένεια.
Το γλωσσικό ζήτημα
Ο Γιάννης Ψυχάρης είχε πλούσιο συγγραφικό έργο. Έγραψε ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και δοκίμια πάνω στο γλωσσικό ζήτημα της νεοελληνικής γλώσσας, που ήταν και η σημαντικότερη προσφορά του στην ελληνική γλώσσα. Αγωνίστηκε με επιμονή για την καθιέρωση της περιφρονημένης γλώσσας του λαού, τη δημοτική σε επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους.
Από τις παραμονές ακόμα της Επανάστασης του 1821, ο Βηλαράς, ο Καταρζτής, ο Χριστόπουλος κ.α. προσπαθούσαν να καθιερώσουν τη δημοτική ως πανεθνική γλώσσα. Λίγα χρόνια αργότερα, το Μάιο του 1823 ο Διονύσιος Σολωμός έγραψε τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν στη δημοτική, που το 1865 έμελλε να γίνει ο εθνικός μας ύμνος. Όμως μόνο με το Γιάννη Ψυχάρη το κίνημα του δημοτικισμού αποκτά την καθοδήγηση και τη δύναμη που χρειαζόταν για να αντιτεθεί στις συντηρητικές δυνάμεις που προσπαθούσαν να νεκραναστήσουν την αρχαία ελληνική γλώσσα.
Το 1886 ο Ψυχάρης ταξιδεύει στην Ελλάδα, τόσο την ελεύθερη, όσο και τη σκλαβωμένη από τους Τούρκους και εμπνέεται από τις εμπειρίες που απέκτησε γράφοντας το 1888 το πεζογράφημα "Το ταξίδι μου". Το έργο αυτό τυπώθηκε στη Γαλλία και είναι το πρώτο ελληνικό πεζογράφημα που γράφτηκε με όλους τους κανόνες της νεοελληνικής γραμματικής. Ο Ψυχάρης είχε μελετήσει τη γλώσσα του λαού, τα τραγούδια, τους μύθους και τις παραδόσεις του και αποτύπωσε με σαφήνεια το σύστημα που λειτουργεί η λαϊκή μας γλώσσα.
Μετά από "Το ταξίδι μου", δημοσίευσε μια σειρά από διηγήματα και μυθιστορήματα και 6 τόμους με αναμνήσεις, κριτικές και επιστημονικές μελέτες, κάτω από τον γενικό τίτλο "Ρόδα και μήλα". Το πρώτο του γλωσσικό έργο που εκδόθηκε το 1886 έχει τον τίτλο "Δοκίμιο της νεοελληνικής ιστορικής γραμματικής" και το ακολούθησαν πλήθος ακόμη μελέτες με αντικείμενο το γλωσσικό ζήτημα.
Εργογραφία
Το ταξίδι μου (πεζογράφημα)
Ζούλια (διήγημα)
Το όνειρο του Γιαννίρη (μυθιστόρημα)
Ζωή κι αγάπη στη μοναξιά (μυθιστόρημα)
Στον ίσκιο του πλατάνου (διήγημα)
Αγνή (μυθιστόρημα)
Ρόδα και μήλα (δοκίμια)
Δοκίμιο της νεοελληνικής ιστορικής γραμματικής (δοκίμιο)
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

SILVIO BERLUSCONI - ΣΙΛΒΙΟ ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙ

Σίλβιο Μπερλουσκόνι
Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι (Silvio Berlusconi) είναι Ιταλός μεγαλοεπιχειρηματίας και πολιτικός. Διετέλεσε Πρωθυπουργός της Ιταλίας, αξίωμα στο οποίο βρίσκεται και σήμερα, από το 2008.
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια και επιχειρηματική καριέρα
Γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1936 στο Μιλάνο, γόνος αστικής οικογένειας, γιος τραπεζικού διευθυντή. Σπούδασε νομικά και το 1962 ίδρυσε την πρώτη του κατασκευαστική εταιρεία «Ελντινόρντ» επωφελούμενος την ραγδαία οικοδομική έξαρση του Μιλάνου. Στη 10ετία του 70 επιχειρεί τις πρώτες του επενδύσεις στα ΜΜΕ εκμεταλλευόμενος την απελευθέρωση της τηλεοπτικής αγοράς. Μέσα σε 15 χρόνια (1986) έφθασε να του ανήκει το 80% της ιταλικής ιδιωτικής τηλεόρασης, ενώ το ίδιο έτος γίνεται ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ομάδας Μίλαν.
Στη συνέχεια ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αποκτά τον μεγαλύτερο εκδοτικό ιταλικό οίκο το γνωστό «Μονταντόρι» και μια από τις κορυφαίες ιταλικές εφημερίδες την «Ιλ Τζιορνάλε», ενώ ακόμη άλλες 150 περίπου εταιρείες περιέχονται κάτω από τον έλεγχο της «Φινινβέστ», της μητρικής εταιρείας του οικονομικού κολοσσού του. Παρά ταύτα, μια ακολουθία από χρέη και δικαστικές έρευνες για φοροδιαφυγή, δωροδοκίες, λογιστικές απάτες μέχρι και για διασυνδέσεις με την ιταλική μαφία είχαν κυριολεκτικά αποτελέσει ένα κλοιό γύρω από τον Ιταλό μεγιστάνα. Αντίθετα όμως από κάθε πρόβλεψη ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι προχωρεί στην ίδρυση του πολιτικού κόμματος «Φόρτσα Ιτάλια» και κατεβαίνει στην πολιτική αρένα σε συνεργασία με την «Εθνική Συμμαχία» και την γνωστή από τις αποσχιστικές τάσεις της, «Λέγκα του Βορρά».
Πρωθυπουργικές θητείες
Στις εκλογές του 1994 ο Ιταλικός λαός του προσφέρει τη νίκη και ο Μπερλουσκόνι χρίστηκε Πρωθυπουργός της Ιταλίας.
Η πρώτη του θητεία θα διαρκέσει μερικούς μήνες λόγω των εσωτερικών κλυδωνισμών της κυβερνώσας συμμαχίας που θα τον αναγκάσουν σε παραίτηση. Παρά την αναστροφή αυτή που ακολούθησαν πρωτόδικες καταδίκες – που αργότερα όμως ακυρώθηκαν – περί οικονομικών σκανδάλων (1997 και 1998), παρέμεινε πολιτικά ενεργός ως ηγέτης της αντιπολίτευσης.
Το 2001 εξαγγέλλοντας πλήθος φοροαπαλλαγών, μέτρων κατά του εγκλήματος, αύξησης συντάξεων και μείωσης της ανεργίας κέρδισε και πάλι τις εκλογές και θα ακολουθήσει μια σειρά πολιτικών συγκινήσεων για τον ίδιο και την Ιταλία, μεταξύ των οποίων ήταν ο σκανδαλώδης νόμος 2003 που παραχωρούσε άσυλο σε δημόσιους αξιωματούχους, η άρνησή του να εγκαταλείψει τον έλεγχο της media αυτοκρατορίας του, η υποστήριξή του (2ος στη σειρά) στην εισβολή στο Ιράκ και μια σειρά άλλων μέτρων και θέσεων λιγότερο όμως σημαντικών.
Στις τελευταίες όμως εκλογές 2006 ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι θα χάσει από τον αντίπαλό του Ρομάνο Πρόντι και θα επανέλθει στην ηγεσία της αντιπολίτευσης.
Επανεξελέγη στις βουλευτικές εκλογές του Απριλίου του 2008. Πέτυχε νίκες τόσο στη Βουλή όσο και στη Γερουσία. Στην 315μελή Γερουσία, το κόμμα του Μπερλουσκόνι κέρδισε 168 έδρες έναντι 130 για τον αντίπαλό του, Βάλτερ Βελτρόνι. Στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ο συντηρητικός συνασπισμός του Μπερλουσκόνι προηγήθηκε με 46,8% των ψήφων έναντι 37,5% για τον αντίπαλό του.
Οι κύριες προτεραιότητές του ήταν ο καθαρισμός των δρόμων της Νάπολης από τα σκουπίδια και η βελτίωση της ιταλικής οικονομίας
. H νέα κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα στις 8 Μαΐου του 2008. Στις 14 Μαΐου του 2008 έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή με 335 ψήφους υπέρ και 275 κατά.
Το κόμμα Λαός της Ελευθερίας, με το οποίο κέρδισε τις εκλογές του 2008 ιδρύθηκε στις 18 Νοεμβρίου του 2007 και προήλθε από την ένωση της Φόρτσα Ιτάλια με την Εθνική Συμμαχία του
Τζιανφράνκο Φίνι. Η επίσημη ίδρυση έγινε στο συνέδριο στις 27-29 Μαρτίου του 2009, στο οποίο ο Μπερλουσκόνι εξελέγη αρχηγός του κόμματος.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

MITHRIDATIC WARS - ΜΙΘΡΙΔΑΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

Μιθριδατικοί Πόλεμοι
Οι Μιθριδατικοί Πόλεμοι αποτελούν μια σειρά ένοπλων συγκρούσεων ανάμεσα στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία και έναν από τους πιο αξιόλογους πολεμίους της, το βασιλιά του ελληνιστικού βασιλείου του Εύξεινου Πόντου, Μιθριδάτη Στ' του Ευπάτορα.
Αιτία των πολέμων στάθηκαν οι επεκτατικές διαθέσεις του Μιθριδάτη, που φιλοδοξούσε να ενώσει υπό το σκήπτρο του όλες τις πόλεις του Πόντου, τη Βιθυνία, την Παφλαγονία, την Καππαδοκία, καθώς και μεγάλο μέρος της υπόλοιπης Ανατολίας και της νεοσύστατης ρωμαϊκής επαρχίας της Ασίας. Από την πλευρά της η Ρώμη διένυε μια περίοδο εσωτερικών διαταραχών, τόσο εντός της πόλης όσο και στην ιταλική χερσόνησο. Η Δημοκρατία, σε μια εποχή όπου έζησαν οι επιφανέστεροι στρατιωτικοί και πολιτικοί της, μαστιζόταν από εμφύλιες διαμάχες, αλλά και επαναστάσεις στις πολυάριθμες επαρχίες της.
Οι Μιθριδατικοί Πόλεμοι μπορούν να διακριθούν σε τρεις περιόδους, ανάμεσα στους οποίες επικράτησε μια εύθραυστη ειρήνη.
Ο Πρώτος Μιθριδατικός Πόλεμος διήρκησε από το 88 έως το 84 π.Χ. και χαρακτηρίζεται από τις προσπάθειες του Μιθριδάτη να επιβάλλει την κυριαρχία του στα γειτονικά του βασίλεια, αλλά και στον ελλαδικό χώρο. Στις βλέψεις του έδωσε τέλος ο στρατηγός και πολιτικός Σύλλας, ο οποίος υπέγραψε με το βασιλιά του Πόντου, την Ειρήνη του Δαρδάνου.
Ο Δεύτερος Μιθριδατικός Πόλεμος ( 83 - 81 π.Χ. ) είναι στην πραγματικότητα μια σύντομη διακοπή της ειρήνης και διαδραματίστηκε εξαιτίας μιας παρεξήγησης. Οι στρατιωτικές προετοιμασίες του Μιθριδάτη για να αντιμετωπίσει επαναστάσεις στο κράτος του εκλήφθηκαν από τη Ρώμη ως προσπάθεια αναζωπύρωσης του πολέμου.
Ο Τρίτος Μιθριδατικός Πόλεμος, που διήρκησε από το 75 έως το 63 π.Χ., χαρακτηρίστηκε από την οριστική επικράτηση των ρωμαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων του Λούκουλλου και του Πομπήιου στην ανατολή και από την καθοριστική ήττα του Μιθριδάτη και τον συμμάχων του. Τον επίλογο έγραψε η αυτοκτονία του βασιλιά του Πόντου, ώστε να μην πέσει στα χέρια των εχθρών του.
Η αποτυχία των προσπαθειών του Μιθριδάτη για την ίδρυση ενός μεγάλου ελληνιστικού βασιλείου στην ανατολή, το οποίο και θα αντιστάθμιζε την ισχύ του ρωμαϊκού κόσμου, είχε βαθύτατες συνέπειες στην ιστορία του αρχαίου κόσμου. Μόλις έγινε προφανές πως ένα τέτοιο κράτος δεν ήταν παρά ένα ουτοπικό όνειρο, ένα προς ένα τα βασίλεια της ανατολής, υποτάχθηκαν στη ρωμαϊκή υπερδύναμη, που μισό αιώνα αργότερα μετατράπηκε στην πανίσχυρη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

RUDOLF DIESEL - ΡΟΥΝΤΟΛΦ ΝΤΙΖΕΛ

Ντίζελ Ρούντολφ
Γερμανός μηχανικός, εφευρέτης της μηχανής που φέρει το όνομά του (Παρίσι 1858 - Μάγχη 1913). Σπούδασε στο Πολυτεχνείο του Μονάχου και αμέσως έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις ατμομηχανές. Χωρίς να τον αποθαρρύνουν οι δυσκολίες και τα προβλήματα που συνεχώς αντιμετώπιζε, αναζητούσε κινητήρα με μεγαλύτερη απόδοση απ` αυτή που είχαν οι κινητήρες της εποχής του. Τελικά ανακάλυψε τον κινητήρα που πήρε το όνομά του και αντικατέστησε σχεδόν όλες τις ατμομηχανές. Το 1892 πήρε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και το 1893 εξέδωσε ένα βιβλίο, στο οποίο ανέλυε τις μελέτες και τα αποτελέσματα. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1913 εξαφανίστηκε με άγνωστο τρόπο στη θάλασσα της Μάγχης, καθώς ταξίδευε με πλοίο από την Αμβέρσα στην Αγγλία.
ΑΠΟ ΤΟ www.livepedia.gr

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

''Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Ο δεύτερος άνθρωπος
Αστυνομικό σίριαλ 45 επεισοδίων των 30 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ1 τη Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 1993
Παραγωγή ELITE
Σενάριο του Βαγγέλη Κατσάνη
Σκηνοθεσία του Νίκου Αντωνάκου
Ηθοποιοί Κώστας Καρράς, Τίμος Περλέγκας, Όλγα Τουρνάκη, Αθηνά Τσιλύρα, Μαρία Σπαντιδάκη, Τάκης Μόσχος
…Ένας ηθοποιός δέχεται ένα απειλητικό τηλεφώνημα από έναν άγνωστο που του κλείνει ραντεβού σε μια ερημική τοποθεσία. Εκεί βρίσκει νεκρό τον άντρα της πρώην γυναίκας του μέσα σ΄ ένα αεροπλάνο. Κάποιοι τον υποχρεώνουν να σπρώξει το αυτοκίνητο στον γκρεμό για να αφήσει επάνω του τα δακτυλικά του αποτυπώματα και στη συνέχεια τον φυλακίζουν σε μια βίλα. Του επιβάλλουν να «παίξει» τον σωσία ενός πλούσιου επιχειρηματία με τον οποίον έχει μια εκπληκτική φυσιογνωμική ομοιότητα, με σκοπό να «ροκανίσουν» την περιουσία του. Ο ηθοποιός, που δε φαίνεται να έχει και άλλη επιλογή, δέχεται και το σχέδιο βαδίζει προς την ολοκλήρωσή του, αλλά ο έρωτάς του με τη σύζυγο του νεκρού πλέον επιχειρηματία, του δίνει τη δύναμη να αποκαλύψει τη δράση της συμμορίας…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ

Έλλη Αλεξίου
Η Έλλη Αλεξίου, του Στυλιανού, (1894-1988) ήταν λογοτέχνις, πεζογράφος και παιδαγωγός.
Βιογραφικά στοιχεία
Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22 Μαΐου του 1894 στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε στο Διδασκαλείο Ηρακλείου και για έξι χρόνια υπηρέτησε ως δασκάλα στο Γ' Χριστιανικό Παρθεναγωγείο και στη "Στέγη Μικρών Αδελφών". Το 1920 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μετά το γάμο της με τον Βασίλη Δασκαλάκη. Ακολούθησε σπουδές Παιδαγωγικών και Φιλολογίας όπου και διορίστηκε καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης διδάσκοντας 19 χρόνια. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση (ΕΑΜ Λογοτεχνών). Το 1945 μετέβη για σπουδές στη Σορβόνη, απ΄ όπου έλαβε δίπλωμα φωνητικής και γαλλικής, ενώ παράλληλα δίδασκε σε σχολεία της ελληνικής παροικίας αλλά της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Από το 1949 μέχρι το 1962 διορίστηκε εκπαιδευτικός σύμβουλος για τα ελληνικά σχολεία των σοσιαλιστικών χωρών. Μετά από αναγκαστική προσφυγιά λόγω των επανειλημμένων διώξεων που υπέστη από την ανάμιξή της σε προοδευτικά κινήματα επέστρεψε στην Ελλάδα το 1962. Αργότερα όμως συνελήφθη και το 1965 βρέθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Στη συνέχεια ελευθερώθηκε και μετέβη στη Ρουμανία ως το 1966, οπότε και επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Με την επιστροφή της συνελήφθη με βάση βούλευμα εναντίον της που είχε εκδοθεί το 1952, δικάστηκε και απαλλάχθηκε. Έκτοτε και μέχρι το θάνατό της, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1988, αφιερώθηκε στη λογοτεχνία. Τα έργα της διακρίνονται για τον ποιητικό ρεαλισμό του ύφους καθώς και για τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό τους.
Ανηψιός της ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ενώ η ίδια ήταν αδελφή της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Για πολλά χρόνια συζούσε με τον ποιητή Μάρκο Αυγέρη.
Η Έλλη Αλεξίου είχε λάβει μέρος στο Α' και Β' Συνέδριο της Ειρήνης, στο Παρίσι (1947) και Βαρσοβία (1950) αντίστοιχα, καθώς και στα Συνέδρια: των Διανοουμένων, στο Μπρότσλαβ Πολωνίας (1948), για το Παιδί στη Βιέννη (1952), για τη Γυναίκα, στη Κοπεγχάγη (1953) κ.ά. όπως και της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Βερολίνο 1957). Υπήρξε μέλος του Συλλόγου Γυναικών Επιστημόνων, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Κίνησης για την Ύφεση και την Ειρήνη κ.ά. Μιλούσε επίσης γαλλικά, γερμανικά και ρωσικά. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (Λ. Αλεξάνδρας).

Επιλεγμένα έργα
Άνθρωποι (1938)
Λούμπεν (1940)
Γ΄ Χριστιανικόν Παρθεναγωγείον (1938)
Με τη λύρα (1958)
Αναχωρήσεις και μεταλλαγές (1962) 3 τόμοι.
Σπουδή (11 διηγήματα) (1972)
Για να γίνει μεγάλος, βιογραφία του Καζαντζάκη (1966)
Υπέρ των ζώντων, (11 διηγήματα) (1972)
Ήθελε να την λένε κυρία
Μυστήρια
Ο Χοντρούλης και η Πηδηχτή
Προσοχή! Συνάνθρωποι
Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ

Χρύσανθος Φιλιππίδης
(1881-1949) Ο Αρχιεπίσκοπος του 40.
Στα 1881 γεννήθηκε στην σκλαβωμένη Κομοτηνή, η ζωή του πέρασε μέσα από συμπληγάδες μα θα μείνει βαθειά στην μνήμη της ιστορία το βήμα του, γιατί ο ιεράρχης των Ποντίων ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος στήθηκε στητός και είπε ΟΧΙ, όταν όλοι λέγανε ΝΑΙ απ’ άκρου σ’ άκρου στην Ευρώπη.
Τιμημένος όσο κανένας Μητροπολίτης Τραπεζούντας (1913-1938) στα δύσκολα χρόνια, στάθηκε στον Ελληνισμό της Μαύρης θάλασσας και στις πατρογονικές εστίες αλλά και μετά στην προσφυγιά. Πρωταγωνίστησε για την σωτηρία του Ελληνισμού στην Μακεδονία. Αποκρισάριος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αθήνα, υπεύθυνος σε πολλές αποστολές εθνικής σημασίας στην Τιφλίδα, την Αλβανία , το Βελιγράδι, την Συρία και αλλού. Λόγιος και γλωσσομαθής, αφιέρωσε το ταλέντο του σε μελέτες για την εκκλησία της Τραπεζούντας το 1933, το 1937 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου των Αθηνών και το 1940 ονομάστηκε Ακαδημαϊκός. Από το 1938 – 1941 ήταν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών .

Ο Αρχιεπίσκοπος του 40.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 40
Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος σ’ αυτόν τον πόλεμο πολέμησε μαζί με το μαχόμενο έθνος από την πρώτη στιγμή και κατά του Ιταλού αλλά και κατά του Γερμανού εισβολέα, δεν υπήρξε ενέργεια πού πρέπει να κάνει Ορθόδοξος Ιεράρχης που να μη την έκανε, δίπλα στον μαχητή αλλά και δίπλα στον τραυματία. Παρηγορητής της χήρας και εμψυχωτής του πολεμιστή, ακούραστα στήριξε τον άνισα μαχόμενο Ελληνισμό, και όταν πλησίαζαν τα δύσκολα πιο πεισματικά πύκνωνε τις γραμμές μη και περάσει ο εχθρός.
ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ
Ας δούμε τι γράφει στο ημερολόγιο του ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος: 29/4/1941
«Πληροφορούμαι ότι ο στρατηγός Τσολάκογλου αφού σύνηψε την επονείδιστον συμφωνία με τους Γερμανούς επάνω στο μέτωπο, κατελθών εις Αθήνας πρόκειται εντολή των Γερμανών να σχηματίσει Κυβέρνησιν. Τούτο με στεναχωρεί πολύ διότι θα περιπέσωμεν εις δεινά, …. Προτιμότερον μόνοι οι Γερμανοί να έχουν την ευθύνη της διοικήσεως οπότε θα είναι προσεκτικότεροι».
Πράγματι λοιπόν οι Γερμανοί ευθείς μόλις μπήκαν στην Αθήνα και ενώ ακόμα η Ελλάδα πολεμούσε στην Κρήτη πραγματοποίησαν συναντήσεις με πρόθυμους παράγοντες για να φανεί η κατοχή μια ομαλή συνέχεια, όλα να ξεχαστούν, μήτε αίμα στα οχυρά χύθηκε μήτε η Ελλάδα είπε ΟΧΙ , μια παρένθεση που πρέπει να πάρουμε μια γόμα και να την σβήσουμε δεν έγινε τίποτα, όλοι πρόθυμοι στρατιωτικοί, κάθε είδους παράγοντες και η εκκλησία θα κάνουμε μια μασκαράτα και θα ξυπνήσουμε με τον μηχανισμό όπως ήταν με μια κυβέρνηση που διέθετε Ελληνικά πιστοποιητικά γέννησης, και όλα θα είναι καλά αγγελικά πλασμένα , κάποιοι Ιταλοί και Γερμανοί θα παρακολουθούσαν και θα έλεγχαν τα πάντα , κάποιες μικρές αλλαγές στα σύνορα υπέρ των Βουλγάρων κα των Ιταλών (πάει η Θράκη, η Δ Μακεδονία, τα Επτάνησα η Ήπειρος και οι Κυκλάδες), και πια σύμμαχοι είμαστε βοηθήστε και εσείς τώρα με το αίμα σας την επιβολή της νέας τάξης του Χίτλερ…. Και οι νεκροί στο Έλλη; Και τα παιδιά με τα κομμένα πόδια ; Και οι χήρες και τα ορφανά της βομβαρδισμένης Πάτρας;
ΤΟ ΟΧΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
27/4/1941 ο Αρχιεπίσκοπος ήρθε πρωί στην Αρχιεπισκοπή « Δεν θα λειτουργήσω σήμερα για να είμαι έτοιμος για ότι προκύψει» και έστειλε τον Αρχιδιάκονο Νικόδημο (μετέπειτα Μητροπολίτη Πατρών) να τελέσει την λειτουργία λέγοντας του « Πρόσεχε παιδί μου έχε το νου σου μη και σε ειδοποιήσω». Κυριακή του Θωμά λοιπόν κήρυξε απ’ άμβωνος ο Αρχιδιάκονος και κάποια στιγμή είδε μαντατοφόρο να του κάνει νόημα, γρήγορα στον Αρχιεπίσκοπο. Τελείωσε την λειτουργία και πήγε στο γραφείο του , τον βρήκε να κλαίει βλέποντας την σημαία των Ναζί να κυματίζει στον Παρθενώνα.
Σύντομα κάθε είδους μαντατοφόροι άρχισαν να φτάνουν στο γραφείο του Χρύσανθου, με κάθε είδους προτάσεις, απειλές, εκβιασμούς, γλυκόλογα. Και ο Χρύσανθος εκείνες τις ημέρες θυμήθηκε τον Μητροπολίτη Τραπεζούντας και με Ποντιακό πείσμα είπε τέσσερα βασικά ΟΧΙ .
ΠΡΩΤΟ ΟΧΙ
Ήρθε μια επιτροπή και πρότεινε για το καλό του Ελληνικού λαού και για να καλοπιάσουμε τον κατακτητή, να πάμε με μπροστάρη την θρησκευτική μας ηγεσία να παραδώσουμε την πόλη των Αθηνών στους Γερμανούς, και Χρύσανθος απάντησε «οι Έλληνες Ιεράρχες δεν παραδίδουν πόλεις στον εχθρό, καθήκον έχουν να εργαστούν δια την απελευθέρωση».
ΔΕΥΤΕΡΟ ΟΧΙ
Ήρθαν κάποιοι και είπαν ας κάνουμε κάτι να μας πάρουν από καλό μάτι οι κατακτητές, μη τους πάμε πια κόντρα τελείωσε ο πόλεμος, και τι να κάνουμε βρε παιδιά; Δεν κάνουμε μια δοξολογία στην Μητρόπολη ! Και αγρίεψε το μάτι του Μητροπολίτη Τραπεζούντας «ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ! Δοξολογία δεν έχει θέσιν επί τη υποδουλώσει της Πατρίδος μας, η ώρα της δοξολογίας θα είναι άλλη».
ΤΡΙΤΟ ΟΧΙ
Μιας και οι ραγιάδες δεν μπορούσαν να τον πείσουν να σκύψει, είπαν να τον θαμπώσουν, του ζήτησαν να πάει να δει τον στρατηγό Στούμμε και τότε υποχώρησε Χρύσανθος «θα τον αναμένω» είπε. Ο στρατηγός πήρε τα πόδια του και πήγε στο Αρχιεπισκοπικό γραφείο, από την πρώτη στιγμή κατάλαβε ο Γερμανός στρατηγός ότι δεν είχε να κάνει με προσκυνημένο ανθρωπάκι αλλά με ηγέτη που υπερασπιζόταν Θερμοπύλες και το ξεκίνησε μαλακά να δει που θα του βγει «Όμορφη η πατρίδα σας» « Οι Γερμανοί λατρεύουν τον Όμηρο» και ο Αρχιεπίσκοπος ευγενικά σεμνά εκπροσωπώντας τους Έλληνες « Ελπίζω να σεβαστείτε την Χώρα» «Στρατηγέ μη θίξετε την φιλοτιμία του Ελληνικού λαού».
ΤΕΤΑΡΤΟ ΟΧΙ
Τέλος ο στρατηγός Στούμμε την επόμενη τσούπ ξανά στο Αρχιεπισκοπικό γραφείο και τι ζήτησε λες; Να ορκίσει την κυβέρνηση Τσολάκογλου!!! Την απάντηση δεν χρειάστηκε να την μεταφράσει διερμηνέας την είπε στα Γερμανικά ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας και τωρινός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών « Δεν μπορώ να ορκίσω Κυβέρνηση προβληθείσα από τον εχθρό, εμείς γνωρίζουμε ότι τις Κυβερνήσεις τις ορίζει ο λαός ή ο Βασιλεύς. Εδώ τώρα ούτε ο λαός εψήφισε την Κυβέρνηση, ούτε ο Βασιλεύς την όρισε. Πως ζητάτε να ορκίσω Κυβέρνηση υποδειχθείσα υπό του εχθρού; Δια να είναι όργανό των;» Αναψοκικκίνησε ο στρατηγός από το χαστούκι που δέχτηκε χαιρέτησε έκανε μεταβολή και βγαίνοντας από την πόρτα της Αρχιεπισκοπής σίγουρα κατάλαβε ότι ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει.
Τώρα ήταν η σειρά των σκουλήκων, οι οποίοι για το καλό της Πατρίδας και του λαού και το δικό του, τον εκλιπαρούσαν να, μη αρνηθεί την πρόταση που του έκανε ο Στούμμε και ο Ιεράρχης απάντησε «Εν γνώσει των συνεπειών που με αναμένουν δεν δέχομαι την προτεινομένη πρόταση. Εμμένω εις τας αρχάς μου». Και όταν τον παραπίεσαν « Ο πρωθυπουργός που όρκισα βρίσκεται και αγωνίζεται στην Κρήτη» είπε και σίγασε πια κάθε άλλη κουβέντα .
Απ’ ότι καταλαβαίνεις αυτή η πράξη του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου ήταν η πρώτη πράξη εθνικής αντίστασης στην κατεχόμενη Ευρώπη. Ο Τσολάκογλου πως ορκίστηκε ;
Στις 29/4/1941 11πμ ορκίστηκε η πρώτη κατοχική κυβέρνηση από τον διάκονο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Καρύτση …. Φυσικά ούτε ο Τσολάκογλου ούτε οι Γερμανοί λησμόνησαν αυτή τη συμπεριφορά του Χρύσανθου, στις 2/6/1941 επαύθει με Συντακτική Πράξη της ψευδοκυβέρνησης Τσολάκογλου, για να τοποθετηθεί κάποιο πιο βολικό άτομο στη θέση του Αρχιεπισκόπου.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.asxetos.gr/

EDWIN HUBBLE - ΕΝΤΟΥΙΝ ΧΑΜΠΛ

Εντουιν Χαμπλ
Αστρονόμος (20 Νοεμβρίου 1889 - 28 Σεπτεμβρίου 1953)
Το 1977 το αμερικανικό Κογκρέσο έδωσε το πράσινο φως στη NASA για την κατασκευή ενός διαστημικού τηλεσκοπίου το οποίο θα έδινε εικόνες από σημεία του Σύμπαντος όπου τα επίγεια τηλεσκόπια ήταν αδύνατον να φθάσουν. Κανένας δεν ήξερε πότε θα φτιαχθεί και πώς θα μοιάζει το τηλεσκόπιο αυτό (η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1990). Το μόνο βέβαιον ήταν ότι θα ονομαζόταν Χαμπλ.
Ο Εντουιν Χαμπλ γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 1889 στο Μάρσφιλντ της Μοντάνας. Από πολύ μικρός εμφάνισε το ανήσυχο πνεύμα του και τη θέληση για απόκτηση γνώσεων. Αγαπημένος του συγγραφέας ήταν ο Ιούλιος Βερν. Ο Εντουιν Χαμπλ αποτελεί το παράδειγμα της ρήσης των αρχαίων μας προγόνων «νους υγιής εν σώματι υγιή», αφού εκτός από συλλέκτης γνώσης ήταν ένα υψηλό, γεροδεμένο παιδί με έμφυτη κλίση στον αθλητισμό. Μάλιστα το άθλημα στο οποίο ξεχώρισε ήταν η πυγμαχία. Ηταν μάλιστα τόσο καλός που ένας ατζέντης τού πρότεινε να του κλείσει έναν αγώνα με τον τότε παγκόσμιο πρωταθλητή βαρέων βαρών Τζακ Τζάκσον. Το μυαλό του νεαρού Εντουιν όμως βρισκόταν όχι απλώς αλλού αλλά τόσο μακριά όσο δεν φανταζόταν καν η τότε παγκόσμια επιστημονική κοινότητα...
Αν και είχε κατασταλάξει μέσα του ότι ο δρόμος του τον οδηγούσε στην αστρονομία, εν τούτοις, για να μη στενοχωρήσει τον πατέρα του ο οποίος τον ήθελε δικηγόρο, παρακολούθησε τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Στο μυαλό και στην ψυχή του όμως δεν υπήρχε χώρος για τους νόμους της Γης αλλά για τους νόμους της φυσικής και του Σύμπαντος και έτσι δύο χρόνια μετά αφήνει την Οξφόρδη και πηγαίνει στο Παρατηρητήριο Yerkes του Γουισκόνσιν για να ασχοληθεί με την αστρονομία. Από το 1914 ως το 1917 ασχολείται αποκλειστικά με τα νεφελώματα, η μελέτη των οποίων καθόρισε όλη την υπόλοιπη ζωή του. «Κάθε πράξη της ζωής μας αγγίζει κάποια χορδή η οποία δονείται στην αιωνιότητα» έλεγε ο Χαμπλ και η δική του πράξη που έμελλε να δονήσει για τα καλά την επιστημονική κοινότητα ήταν η σύγκρουσή του με τον προϊστάμενό του Χάρλοου Σάπλεϊ, ο οποίος έγινε διάσημος όταν κατάφερε να προσδιορίσει τον όγκο του Γαλαξία μας. Ο Σάπλεϊ όμως υποστήριζε ότι τα νεφελώματα που παρατηρούσαν οι αστρονόμοι βρίσκονταν εντός του δικού μας Γαλαξία και μόνο και δεν ήταν τίποτε άλλο παρά σύννεφα αποτελούμενα από αέριες μάζες. Η τότε επιστημονική κοινότητα είχε αποδεχθεί χωρίς δεύτερη κουβέντα τις απόψεις του Σάπλεϊ. Ο Χαμπλ όμως είχε σοβαρές επιφυλάξεις. Το 1921 ο Σάπλεϊ εγκαταλείπει το Yerkes για να εργαστεί στο Παρατηρητήριο του Χάρβαρντ, με τον Χαμπλ να προάγεται σε υπεύθυνο τον ερευνών του Παρατηρητηρίου. Είχε έτσι πλέον όλη την άνεση να προχωρήσει απρόσκοπτα στις δικές του έρευνες. Από την πρώτη στιγμή δημοσιοποίησε τη διαφωνία του αναφέροντας ότι τα νεφελώματα όχι μόνο ήταν πολύ σπουδαιότερα από απλά σύννεφα αλλά υπήρχαν παντού στο Σύμπαν. Αποδεικνύοντας ότι το νεφέλωμα Messier 31 δεν ανήκε στον Γαλαξία μας, όπως όλοι πίστευαν, αλλά βρισκόταν 680.000 έτη φωτός μακριά από εμάς, αλλά και ότι υπάρχουν ανάλογοι σχηματισμοί το φως των οποίων κάνει πάνω από 500 εκατομμύρια χρόνια για να φθάσει στη Γη, ο Χαμπλ άλλαξε άρδην τα δεδομένα. Γιατί πολύ απλά, με όχημα την παραπάνω διαπίστωση, απέδειξε ότι υπήρχαν και άλλοι γαλαξίες στο Σύμπαν και δεν είναι ο δικός μας ο μοναδικός, όπως πίστευαν ως τότε. Στη συνέχεια απέδειξε ότι το Σύμπαν διαστέλλεται συνεχώς και ότι η Γη δεν είναι φυσικά το κέντρο του Σύμπαντος. «Βάλε έναν παρατηρητή σε όποια γωνιά του Σύμπαντος θέλεις. Θα δει ακριβώς το ίδιο» δήλωσε ο μεγάλος αστρονόμος και αυτό καταχωρίστηκε αμέσως ως «ο νόμος του Χαμπλ». Το βιβλίο του Το βασίλειο των νεφελωμάτων έγινε παγκόσμιο μπεστ σέλερ.
«Εφοδιασμένος με τις πέντε αισθήσεις του ο άνθρωπος εξερευνά το Σύμπαν που τον περιβάλλει και ονομάζει αυτή την περιπέτεια επιστήμη» ανέφερε ο Εντουιν Χαμπλ και συνέχισε να ζει αυτή την περιπέτεια σε όλη τη διάρκεια της ζωής του περνώντας το μεγαλύτερο μέρος του 24ώρου του παρατηρώντας το Σύμπαν μέσα από τηλεσκόπια. Τα μάτια του Εντουιν Χαμπλ σταμάτησαν να κοιτάζουν το Σύμπαν στις 28 Σεπτεμβρίου 1953.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.tovima.gr/

FRIEDRICH ENGELS - ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ

Φρίντριχ Ένγκελς
Ο Φρίντριχ Ένγκελς (στα γερμανικά Friedrich Engels, Μπάρμεν 28 Νοεμβρίου 1820-Λονδίνο 5 Αυγούστου 1895) ήταν Γερμανός φιλόσοφος που επεξεργάστηκε μαζί με τον Καρλ Μαρξ την θεωρία του επιστημονικού Κομμουνισμού και του διαλεκτικού υλισμού. Συνέγραψε επίσης, μαζί με τον Μαρξ, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και Το Κεφάλαιο. Είναι γνωστός και με το προσωνύμιο Στρατηγός λόγω της αγάπης του για την στρατηγική ιστορία.
Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε 28 Νοεμβρίου του 1820 στο Μπάρμεν της τότε Ρηνανικής Πρωσσίας (σημερινής Γερμανίας). Γόνος αστικής οικογενείας (ο πατέρας του ήταν υφαντουργός βιομήχανος) σπούδασε στο γυμνάσιο του Έλμπερφερντ μέχρι το 1834, όταν ο πατέρας του τον ανάγκασε να ασχοληθεί με την οικογενειακή επιχείρηση. Εργάστηκε εκεί για έναν περίπου χρόνο και ύστερα σε ένα εμπορικό οίκο στην Βρέμη όπου συνδέθηκε με μια ομάδα ριζοσπαστών διανοούμενων, την "Νέα Γερμανία".
Το 1841 κατατάχτηκε σε ένα τμήμα του πυροβολικού παρακολουθώντας παράλληλα μαθήματα φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο. Εκεί έρχεται σε πρώτη επαφή με την Χεγκελιανή φιλοσοφία. Το 1842 εκδίδει την μπροσούρα "Ο Σέλλιγκ και η αποκάλυψη" όπου καυτηριάζει τις μυστικιστικές αντιλήψεις του Σέλλιγκ.
Στην Αγγλία
Το Νοέμβρη του 1842 απολύθηκε από τον στρατό και ύστερα από επιμονή του πατέρα του πηγαίνει στο Μάντσεστερ για να δουλέψει στο κλωστήριο "Έρμεν και Ένγκελς". Στην Αγγλία είδε με τα μάτια του τα αποτελάσματα της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Ανακάλυψε επίσης ότι το προλεταριάτο (εργατική τάξη) δεν είναι μόνο μια τάξη που υποφέρει αλλά και μια τάξη που αγωνίζεται. Παρακολούθησε την ανάπτυξη του κινήματος των Χαρτιστών και γνώρισε πολλούς από τους ηγέτες τους.
Απόφευγμα αυτής της περιόδου ήταν η μπροσούρα με τίτλο Κατάσταση της εργατικής τάξης της Αγγλίας για την οποία ο Λένιν είχε γράψει "Πρώτος ο Ένγκελς είπε ότι το προλεταριάτο δεν είναι μόνο μια τάξη που υποφέρει, ότι ίσα -ίσα η επαίσχυντη οικονομική κατάσταση του προλεταριάτου το σπρώχνει ακατάσχετα προς τα μπρος και το αναγκάζει να παλεύει για την τελική του απελευθέρωση. Και το αγωνιζόμενο προλεταριάτο θα βοηθήσει μόνο του τον εαυτό του...".
Γνωριμία με Μαρξ
Ένα άρθρο του που εκδόθηκε στα "Γαλλογερμανικά Χρονικά" έκανε μεγάλη εντύπωση στον Καρλ Μαρξ με τον οποίο συναντήθηκε κατά τον γυρισμό του στην Γερμανία. Ήταν η απαρχή μιας μεγάλης φιλίας που ατσαλώθηκε μέσα από τους αγώνες για την οργάνωση μαζικών συγκεντρώσεων και συζητήσεων, στη δημιουργία Κομμουνιστικού τύπου και σε μαζικές ενέργειες εναντίον της φεουδαρχικής Πρωσικής κυβέρνησης. Λόγω αυτής της δράσης και της κινητοποίησης των αστυνομικών αρχών εναντίον τους αναγκαστήκαν να καταφύγουν στις Βρυξέλλες όπου άρχισαν να επεξεργάζονται μια νέα επαναστατική θεωρία.
Ένωση Κομμουνιστών
Στην αρχή του 1847 ο Ένγκελς μαζί με τον Καρλ Μαρξ προσχώρησαν στην Ένωση των Δικαίων, μια οργάνωση του Λονδίνου που συσπείρωνε μικρό αριθμό εργατών κυρίως μεταναστών. Το πρόγραμμα της ένωσης που χαρακτηριζόταν από το σύνθημα "όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια" ήταν ουτοπικό και δεν κάλυπτε τους δυο άντρες. Μετά την προσχώρησή τους η ένωση μετασχηματίστηκε σε Ένωση Κομμουνιστών και ιδρύθηκε σε ένα συνέδριο στο Λονδίνο τον Ιούνη του 1847, με τον Ένγκελς να παίρνει μέρος ως εκπρόσωπος των εργατών του Παρισιού. Η ένωση είχε πλέον ως σύνθημα Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε. Τον Οκτώβρη του ίδιου έτους συνέταξε σχέδιο προγράμματος με τον τίτλο "Άρχες Κομμουνισμού" που αποτέλεσε την μαγιά για το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο".
Επανάσταση στην Ρηνανία
Το Μάη του 1849 άρχισε ένοπλος επαναστατικός αγώνας στην Ρηνανία (Νότιο Γερμανία). Ο Άουγκουστ Βίλιχ, μέλος της Ένωσης Κομμουνιστών, συγκέντρωσε απόσπασμα εθελοντών στο οποίο συμμετείχε και ο Ένγκελς. Έδειξε μεγάλο ηρωισμό και μόνο μετά την ήττα της επανάστασης έφυγε από την Γερμανία με ότι είχε απομείνει από τον εθελοντικό στρατό. Αμέσως μετά ταξίδεψε στην Αγγλία που ήταν ο Καρλ Μαρξ και συνέχισε τις μελέτες του, μέχρι η πίεση του πατέρα του και η άθλια οικονομική κατάσταση του Μαρξ που εκείνη την περίοδο έγραφε το Κεφάλαιο τον ανάγκασε να πάει πάλι να δουλέψει στο κλωστήριο του πατέρα του στο Μάντσεστερ.
Γνωστά έργα
Οι μελέτες του Ένγκελς ήταν καθοριστικές τόσο για την δημιουργία όσο και για την ανάπτυξη της νέας επαναστατικής επιστημονικής θεωρίας. Τοσο τα έργα που έγραψε με την βοήθεια όσο και αυτά μετά τον θάνατο του Καρλ Μαρξ θεωρούνται φάροι για την περαιτέρω ανάπτυξη της Μαρξιστικής Φιλοσοφίας. Μερικά από αυτά τα έργα είναι:
Αντί-Ντύρινγκ
Διαλεκτική της Φύσης
Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους
Ο Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και το τέλος της κλασσικής γερμανικής φιλοσοφίας.
Ακόμα εξέδωσε πολλές μπροσούρες κατά παραγγελία κομμουνιστικων ενώσεων κ.α. Τέλος έγραψε τον δεύτερο και τον τρίτο τόμο του Κεφαλαίου σύμφωνα με τα προσχέδια του Μάρξ, που δεν πρόλαβε να τα ολοκληρώσει λόγω του αιφνίδιου θανάτου του.
Μετά τον θάνατο του Μαρξ
Μετά τον θάνατο του Καρλ Μαρξ τα βάρη της καθοδήγησης του Κομμουνιστικού κινήματος έπεσαν στις πλάτες του. Τη δεκαετία του 1880 δημιουργήθηκαν πολλες προλεταριακές οργανώσεις και η ανάγκη αλληλεγγύης γινόταν τώρα επιτακτικό καθήκον. Ο Ένγκελς εμπνεύστηκε την δημιουργία μιας νέας σοσιαλιστικής Διεθνούς και δούλευε προς αυτή την κατεύθυνση.
Έτσι στις 14 Ιούλη 1889 στο Παρίσι έγινε το πρώτο συνέδριο με την συμμετοχή 407 αντιπροσώπων από 22 χώρες. Μια από της αποφάσεις του συνεδριου ήταν η θέσπιση της 1 Μάη ως μέρας εκδηλώσεων για την εξασφάλιση του 8ώρου και διεθνής αλληλεγγύης της εργατικής τάξης. Το 1893 παρά την προχωρημένη ηλικία του έκανε το γύρο της Ευρώπης προετοιμάζοντας το Διεθνές Σοσιαλιστικό Συνέδριο στη Ζυρίχη. Τελικά μια ζωή γεμάτη αγώνες έληξε στις 5 Αυγούστου του 1895. Συμφωνα με την επιθυμία του η κηδεία του έγινε σε στενό κύκλο. Την συνεισφορά του τόνισε ο Βίλχελμ Λίμπκνεχτ στον επικήδειο του που είπε "Παρόντες εδώ είναι μόνο λίγοι αυτοί όμως οι λίγοι αντιπροσωπεύουν εκατομύρια, ολόκληρο τον κόσμο ... θα ετοιμάσουν το τέλος του καπιταλισμού. Ο Ένγκελς έδειξε σε όλους μας το δρόμο και ήταν οδηγός σε όλο αυτό το δρόμο, ήταν ηγέτης, αγωνιστής, σε αυτόν ενώθηκαν η θεωρία με την πράξη".
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

THE POLICE: ''CAN'T STAND LOSING YOU''

ΛΩΛΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ

Λώρης Μαργαρίτης
Ο Λώρης (Λυκούργος) Μαργαρίτης (15 Αυγούστου 1895 - 27 Σεπτεμβρίου 1953) ήταν διακεκριμένος πιανίστας και μουσουργός. Γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1895 στο Αίγιο. Υπήρξε γόνος αρχοντικής οικογενείας, υιός του αρχιάτρου Πέτρου Μαργαρίτη, με καταγωγή από το Μαργαρίτι Θεσπρωτίας και της Υακίνθης Μεσσηνέζη, (θυγατέρας του Σωτηρίου Μεσσηνέζη, δημάρχου Αιγίου και εγγονής του προκρίτου Λέοντος Μεσσηνέζη, συζύγου της αδελφής του Ανδρέου Λόντου), οικογένειες γνωστές από την Επανάσταση του 1821.
Τα πρώτα μαθήματα πιάνου τού τα παρέδωσε η μητέρα του σε τρυφερή ηλικία. Γρήγορα όμως τον άκουσε να αυτοσχεδιάζει στο πιάνο και εντυπωσιασμένη από το ταλέντο του, τον οδήγησε μαζί με τον άντρα της στο Ωδείο Αθηνών. Αυτό συνέβη όταν ο Μαργαρίτης ήταν μόλις 7 ετών και ενώ είχε ήδη συνθέσει περισσότερα από δέκα έργα. Αρχικά ο Γεώργιος Νάζος, διευθυντής του Ωδείου Αθηνών, ήταν επιφυλακτικός απέναντι στον νεαρό μουσικό, ωστόσο όταν τον άκουσε να ερμηνεύει με εκπληκτική δεξιοτεχνία τις συνθέσεις του, πείσθηκε για την ιδιοφυΐα του που τη θεώρησε εφάμιλλη εκείνης του Μότσαρτ.
Το 1903 έδωσε εντυπωσιακή συναυλία στην αίθουσα Wagner του Μονάχου, ερμηνεύοντας δικές του συνθέσεις μπροστά σε μέλη της βασιλικής οικογενείας της Βαυαρίας. Ο λογοτέχνης Τόμας Μαν, συγκινημένος από το ταλέντο του μικρού Λώρη έγραψε το διήγημα «το Παιδί Θαύμα». Ο Bernh Stawenhagen άρχισε να του παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα δωρεάν και το 1904 η Βασιλική Μουσική Ακαδημία του Βερολίνου έγραφε στην ελληνική κυβέρνηση: «Είναι επιτακτικόν καθήκον να ληφθεί ιδιαιτέρα μέριμνα διά την όσο το δυνατόν τελειοτέραν καλλιέργειαν και ανάπτυξιν της εντελώς εξαιρετικής ιδιοφυΐας του Λώρη Μαργαρίτη».
Μεταξύ των ετών 1904-1908, φοίτησε στο σχολείο της ελληνικής κοινότητος του Βερολίνου, ενώ παράλληλα σπούδαζε πιάνο και θεωρία της μουσικής. Παρότι δεν είχε συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας του, που απαιτούσε ο κανονισμός, έγινε δεκτός στη Μουσική Ακαδημία του Βερολίνου όπου φοίτησε μέχρι το 1914. Επιπλέον την ίδια χρονική περίοδο φοίτησε στο γερμανικό γυμνάσιο και ταυτοχρόνως παρακολουθούσε μαθήματα μουσικολογίας στο πανεπιστήμιο του Μονάχου με τον Berchthold Kellermann.
Το 1915 διορίσθηκε καθηγητής πιάνου στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Το μουσικό επίπεδο της Συμπρωτεύουσας εκείνη την περίοδο, δύο μόλις χρόνια μετά την απελευθέρωσή της, ήταν σε εμβρυακό στάδιο και παρόλα ταύτα ο Μαργαρίτης κατόρθωσε να ανεβάσει κατά πολύ τον πήχη. Το 1936 έγινε υποδιευθυντής του Ωδείου, χωρίς να διακόψει τις σχέσεις του με την Ευρώπη. Έδινε τακτικά συναυλίες ή συνέπραττε ως σολίστ με τις πιο φημισμένες ορχήστρες της Ευρώπης ερμηνεύοντας δικά του και ξένα έργα. Το 1925 νυμφεύτηκε την πιανίστα Ida Rozenkranz, με την οποία πραγματοποίησε συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1928 διορίσθηκε καθηγητής στην περίφημη Μουσική Ακαδημία «Μοτσαρτέουμ» (Mozarteum) του Σάλτσμπουργκ όπου τα καλοκαίρια δίδασκε και έδινε διαλέξεις.
Διετέλεσε μέλος κορυφαίων διεθνών μουσικών ιδρυμάτων και οργανισμών, όπως της Παγκοσμίου Εταιρίας Μουσικοσυνθετών και συγγραφέων, Μοτσαρτέουμ, μέλος της ελλανοδίκου επιτροπής διεθνών μουσικών διαγωνισμών όπως Τραγουδιού της Βιέννης το 1933, «Chopin» της Βαρσοβίας το 1937, Πιάνου της Γενεύης το 1949. Το 1945 διορίσθηκε τακτικό μέλος του Ανωτάτου Διοικητικού Συμβουλίου της Μουσικής (Δ.Α.Σ.Μ.) του ελληνικού Υπουργείου Παιδείας. Επίσης ίδρυσε τον Σύλλογο Φίλων του Μότσαρτ στην Ελλάδα. Το 1953, λίγο πριν το θάνατό του τιμήθηκε με το Μέγα Μετάλλιο Μότσαρτ της Μουσικής Ακαδημίας του Σάλτσμπουργκ και από τον Βασιλιά με τον Χρυσό Σταυρό των Ιπποτών του Φοίνικος. Πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1953 στο Νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός των Αθηνών από φυματίωση και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο του Παλαιού Φαλήρου.
Το συνθετικό του έργο μολονότι δεν είναι μεγάλο σε όγκο, είναι αξιόλογο. Γνωστότερο έργο του είναι η επική συμφωνία για μεγάλη ορχήστρα «Οδυσσεύς και Ναυσικά», έργο μεγαλόπνοο, βασισμένο στη ραψωδία Ζ΄ της Οδυσσείας, που πρωτοπαίχθηκε το 1929 στο Σάλτσμπουργκ και το 1931 στη Βιέννη. Άλλα έργα του που ξεχωρίζουν είναι τα έργα για πιάνο Τρίπτυχο, Ελληνικά βουκολικά θέματα, Στίχοι για πιάνο, Παραλλαγές σε δύο ελληνικά θέματα (για δύο πιάνα), το μελόδραμα «Ιωάννης Καποδίστριας» και τα τραγούδια πάνω σε ελληνικούς δημοτικούς σκοπούς Η λαφίνα, Νερατζούλα, Μακεδονικό σονέτο, καθώς και χορωδιακά έργα. Στα πολύ πρώιμα έργα του κατατάσσονται «Η απολεσθείσα», «Κατακλυσμός», «Πάτερ ημών», «Νοσταλγία» κ.ά.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔEΙΑ

''ΟΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Οι δικηγόροι της Αθήνας
Δικαστική σειρά 10 επεισοδίων των 52 λεπτών
Πρεμιέρα στο STAR τη Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 1994
Παραγωγή ΘΕΑΣΗ
Μουσική της Θέσιας Παναγιώτου
Σενάριο του Κώστα Φέρρη και του Δημήτρη Βόρη
Σκηνοθεσία του Κώστα Μαζάνη
Ηθοποιοί Αλέκος Αλεξανδράκης (Λασκαρίδης), Κατερίνα Διδασκάλου (Τερέζα), Πέμη Ζούνη, Δημήτρης Καραμπέτσης, Ματούλα, Σπύρος Σαραφιανός
…Τα στελέχη ενός μεγάλου δικηγορικού γραφείου της Αθήνας με επικεφαλής τον μεγαλοδικηγόρο Λασκαρίδη και οι προσωπικές τους ιστορίες επαγγελματικής και συναισθηματικής τους επιτυχίας…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩN 1967-1998

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΝΤΟΣ

Ανδρέας Σ. Λόντος
Ο Ανδρέας Λόντος (1784-1845) ήταν πολιτικός και στρατιωτικός.
Γεννήθηκε το 1784 στο Αίγιο. Ήταν γιός του Σωτηράκη Λόντου και καταγόταν απο ισχυρή οικογένεια προυχόντων της Βοστίτσας. Σπούδασε στο σχολαρχεί της Βοστίτσας, το οποίο διεύθυνε ο Ευστάθιος Παλαμάς, πρόγονος του ποιητή Κωστή Παλαμά. Μετά τον αποκεφαλισμό του πατέρα του απο τους Τούρκους, ο Ανδρέας Λόντος αναγκάστηκε να καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη. Σύναψε φιλία με τον νέο Μόρα-Βαλεσή Σακήρ Αχμέτ και το 1818 ξαναγύρισε στην Βοστίτσα, αυτή τη φορά με τον τίτλο του καζά. Η αδύναμια του όμως να εξασφάλισει στην οικογένεια του την παλιά της αίγλη, τον μετέτρεψε σε πραγματικό τύραννο περιοχής. Αργότερα μυήθηκε στην Φιλική εταιρεία, απο τον Πελοπίδα, και εργάστηκε για την προπαρασκευή της επανάστασης. Στις 23 Μαρτίου κήρυξε την επανάσταση στο Αίγιο, εκδίωξε τους Τούρκους χωρίς αντιδράσεις και ύψωσε την πρώτη Ελληνική επαναστατική σημαία. Στη διάρκεια της επανάστασης διοικούσε δικό του σώμα στρατού, με το οποίο πήρε μέρος στην πολιορκία της Πάτρας και του Μεσολογγίου.
Μετά την απελευθέρωση ο Λόντος παραγκωνίστηκε απο τον Ιωάννη Καποδίστρια, γι'αυτο και πρωτοστάτησε στα αντικαποδιστριακά κινήματα. Το 1833 μετακόμισε στο Ναύπλιο, προκειμένου να συναντήσει τον βασιλιά Όθωνα κατα την άφιξη του. Το 1835 ο Όθων τον διορίζει συνταγματάρχη και στη συνέχεια στρατιωτικό επιθεωρητή. Κατα την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου ο Λόντος έλαβε ενεργά μέρος όντας αρχηγός του Αγγλικού κόμματος. Μετά την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου διορίστηκε αντιπρόεδρος της εθνοσυνέλευσης ενώ στη συνέχεια χρημάτισε υπουργός στρατιωτικών & εσωτερικών στην επαναστατική κυβέρνηση. Με την άνοδο όμως του Κωλέττη, ο Λόντος εκδιώχθηκε και έχασε όλα του τα αξιώματα.
Τα οικονομικά του προβλήματα αλλα και η πίκρα του για την πολιτική του αποτυχία τον οδήγησαν στην αυτοκτονία. Έθεσε τέλος στην ζωή του στις 24 Σεπτεμβρίου του 1845 στο σπίτι του στην Αθήνα. Η σορός του μεταφέρθηκε στο Αίγιο, και συγκεκριμένα στο σπίτι του αδερφού του Λουκά, στις 15 Οκτωβρίου αλλά δεν ετάφηκε με εκκλησιαστικό τελετουργικό εξαιτίας της απαγόρευσης που είχε επιβληθεί απο την κυβέρνηση Κωλέττη. Τελικά η κηδεία του πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1847, αμέσως μετά τον θάνατο του Κωλέττη.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

IGNATIUS VON LOYOLA - ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΝΤΕ ΛΟΓΙΟΛΑ

Ιγνάτιος ντε Λογιόλα
Ο ιδρυτής του τάγματος Ιησουιτών
Συμπληρώνονται σήμερα 387 χρόνια από την ημέρα (12 Μαρτίου 1622) που ανακηρύχθηκε άγιος ο Ιγνάτιος ντε Λογιόλα, ιδρυτής του τάγματος των Ιησουιτών. Η λέξη «Ιησουίτης» έχει έντονη χροιά απαξίας στη νεοελληνική γλώσσα, ωστόσο το τάγμα των Ιησουιτών, που ίδρυσε ο Λογιόλα, παίζει επί αιώνες πολύ σημαντικό ρόλο στο πλαίσιο της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Ιγνάτιος Λογιόλα γεννήθηκε το 1491, χωρίς να προσδιορίζεται επακριβώς η ημερομηνία, στην Αζπεΐτια, επαρχία του Γκουιπούζγκοα στην Ισπανία. Ο πατέρας του λεγόταν Μπελτράν, η μητέρα του Μαρίνα Σαένς ντε Λικόνα και η περιοχή που έμεναν, Λογιόλα. Ο μετέπειτα ιδρυτής των Ιησουιτών ήταν το 13ο παιδί μιας μεγάλης οικογένειας Βάσκων, με γερές ρίζες στα βάθη του Μεσαίωνα. Η Μαρίνα πέθανε λίγο μετά τη γέννα και ο Ινίγκο, όπως ήταν το όνομά του αρχικά, πέρασε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια κοντά στην τροφό του. Το 1506 ο Ινίγκο γίνεται αυλικός στο παλάτι του βασιλικού θησαυροφύλακα στην πόλη Αρεβάλο. Την ίδια χρονιά κτίζεται ο Αγιος Πέτρος στη Ρώμη.Σε ηλικία 25 ετών προσλαμβάνεται στην αυλή του αντιβασιλέα της Ναβάρας ως στρατιωτικός, αλλά κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Παμπλόνα ένα βόλι τον βρίσκει στο δεξί πόδι κι από τότε κουτσαίνει. Ηταν 20 Μαΐου του 1521. Ο τραυματισμός του λέγεται ότι ήταν η αιτία για να δει τον κόσμο με άλλο μάτι: Από τις χαρές της ζωής, από τον έρωτα και τα πλούτη, τώρα ο Ινίγκο περνά στο δρόμο της αρετής. Αναγνωρίζει στο παρελθόν του την αμαρτία και αγωνιά για τη μετάνοια. Στις 25 Μαρτίου 1522 ο Ινίγκο ντε Λογιόλα βρίσκεται σε ένα μοναστήρι των Βενεδικτίνων, στο Μονσεράτ της Καταλωνίας. Το Μονσεράτ είναι υποχρεωτικός σταθμός ανάμεσα στη Λογιόλα και τη Βαρκελώνη, όπου ήθελε να φτάσει ο Ινίγκο. Αλλά μετά από εκεί, αντί να φτάσει στην πρωτεύουσα της Καταλονίας κι από εκεί στους Αγίους Τόπους, πηγαίνει στη Μανρέζα, ένα χωριό κοντά στο Μονσεράτ. Εκεί παραδίδεται πλέον οριστικά στο όραμά του: την κάθαρση του ανθρώπου από την αμαρτία. Το μεγάλο ταξίδι του προς την Ιερουσαλήμ ξεκίνησε στις 12 Μαρτίου 1523, ακριβώς 99 χρόνια πριν ανακηρυχτεί άγιος από τον Πάπα της Ρώμης. Το ταξίδι και η επιστροφή του διήρκεσαν έντεκα μήνες. Από τη Βαρκελώνη έφτασε στη Ρώμη την Κυριακή των Βαΐων, από εκεί στη Βενετία και κατόπιν έφτασε στην Ιερουσαλήμ μέσω Κύπρου. Στη Βαρκελώνη επέστρεψε στα μέσα Φεβρουαρίου 1524, αφού παρέμεινε στην Ιερά Πόλη μόλις είκοσι μέρες. Αν η Ιερουσαλήμ ήταν η Αποκάλυψη για τον Ιγνάτιο ντε Λογιόλα, τα χρόνια που ακολούθησαν την επίσκεψή του στους Αγίους Τόπους ήταν περίοδος μάθησης. Σπουδάζει δύο χρόνια στη Βαρκελώνη, ενάμιση στο Πανεπιστήμιο της Αλκαλά και μερικούς μήνες στο αντίστοιχο της Σαλαμάνκας. Το Φεβρουάριο του 1528 φτάνει στο Παρίσι. Το Σεπτέμβριο του 1529 επιλέγει για κατοικία του το Κολέγιο της Αγίας Βαρβάρας, όπου γνωρίζει τους ανθρώπους με τους οποίους θα δημιουργήσει τους Ιησουίτες.Σιγά σιγά διαμορφώνει ένα στενό κύκλο που αργότερα θα αποτελέσουν την πρώτη ομάδα του «τάγματος του Ιησού». Εκτός του Ινίγκο, που πλέον έχει επιλέξει την ονομασία Ιγνάτιος ντε Λογιόλα, στην πρώτη αυτή ομάδα ήταν ο Πέτρος Φαβρ, ο Φραγκίσκος Ξαβέριος, ο Αλφόνσο Σαλμερόν, ο Ιάκωβος Λαϊνέθ, ο Νικόλαος Μπομπαντίλια και ο Σίμον Ροντρίγκουεθ.Ο Ιγνάτιος ντε Λογιόλα προετοιμάζει τους συντρόφους του στις τακτικές συναντήσεις τους στον κήπο του μοναστηριού της Βοβέρ, για τη μύησή τους στις «Πνευματικές Ασκήσεις», οι οποίες θα αποτελέσουν το πρόπλασμα του «τάγματος του Ιησού». Οι «Ασκήσεις» του Ιγνάτιου αποτελούν ουσιαστικά τον οδηγό για έναν ενάρετο χριστιανό που θέλει να εγκαταλείψει τα επίγεια πλούτη και να αφοσιωθεί στο Θεό. Το Μάιο του 1535 ο Ιγνάτιος πηγαίνει στη γενέτειρά του Αζπεΐτια και, παρά τις πιέσεις του οικογενειακού του περιβάλλοντος, μένει στο πανδοχείο για να υπηρετεί τους φτωχούς. Ενάμιση χρόνο αργότερα οι σύντροφοι συναντιούνται στη Βενετία και διασκορπίζονται στα νοσοκομεία της πόλης. Το Νοέμβριο του 1538 ο Ιγνάτιος ντε Λογιόλα, ο Πέτρος Φαβρ και ο Ιάκωβος Λαϊνέθ αποφασίζουν να πάνε στη μητρόπολη του καθολικισμού, τη Ρώμη. Λίγο πριν μπούνε στην πόλη ο Ιγνάτιος αποφασίζει να προσευχηθεί σε ένα μικρό παρεκκλήσι. Βγαίνοντας, λέει στους συντρόφους του: «Μου φαίνεται ότι ο Θεός Πατέρας χάραξε στην καρδιά μου τις λέξεις: Στη Ρώμη θα είμαι μαζί σας». Εν τω μεταξύ, στην ομάδα του Παρισιού έχουν προστεθεί τρεις Γάλλοι, ο Κλαύδιος Ζε, ο Παράσχος Μπροέ και ο Ιωάννης Κοντίρ, καθώς και ο φίλος του Ιγνατίου, Ντιέγκο Χοσέ, που όμως πέθανε πρόωρα το 1538.Στις αρχές του 1539 αρχίζει η σύσκεψη για τη συγγραφή του προσχεδίου Καταστατικού του τάγματος του Ιησού. Η προσπάθεια ολοκληρώνεται στα μέσα της χρονιάς, και ακολούθως υποβάλλεται στον Πάπα για έγκριση.Στις 22 Απριλίου 1541 γίνεται στη Ρώμη, στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, η επίσημη ορκωμοσία των πρώτων Ιησουιτών, που ορκίστηκαν «παντοτινή φτώχεια, αγνότητα και υπακοή». Δύο μέρες νωρίτερα ο Ιγνάτιος ντε Λογιόλα είχε δεχτεί την ομόφωνη εκλογή των συντρόφων του ως γενικού ηγουμένου. Από εκείνη την ημέρα, άρχισε η διάδοση του τάγματος σε όλη τη Γη. Ο Φραγκίσκος Ξαβέριος πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 1552 στο νησί Σαντσιάν, απέναντι από την Κίνα. Οι υπόλοιποι σκορπίστηκαν μέχρι το τέλος της ζωής τους στα τέσσερα άκρα της Γης: Ακρωτήριο Καλής Ελπίδας, Ινδίες, Μολούκες νήσοι, Ιαπωνία, κι ακόμα Γερμανία, Γαλλία, Ιρλανδία. Αλλοι έφτασαν στη Γουινέα, τη Βραζιλία, το Κονγκό και την Αιθιοπία... Ο Ιγνάτιος ντε Λογιόλα ήταν ήδη ο μπροστάρης ενός παγκόσμιου κινήματος.Ηδη από τις αρχές του 1556 ο Ιγνάτιος αισθάνεται τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν. Τον Ιούλιο διαισθάνθηκε το τέλος του. Επέστρεψε στο σπίτι της Παναγίας ντελα Στράντα και παραδόθηκε στα χέρια του γιατρού. Το βράδυ της 30ής Ιουλίου 1556 ζήτησε από το συνεργάτη του Ιωάννη ντε Πολάνκο να πάει στον Πάπα και να του ζητήσει την ευλογία που δίνει στους μελλοθανάτους. Ο Πολάνκο δεν περίμενε ότι ο Ιγνάτιος θα πέθαινε και προτίμησε να τελειώσει την εκκρεμούσα αλληλογραφία. Το επόμενο πρωί μετέβη στον Ποντίφικα και ζήτησε την ευλογία του για τον Ιγνάτιο, αλλά, όταν επέστρεψε, ο ιδρυτής των Ιησουιτών είχε πεθάνει.
ΑΠΟ ΤΟ http://archive.enet.gr/

ΕDGAR DEGAS - ΕΝΤΓΚΑΡ ΝΤΕΓΚΑ

Εντγκάρ Ντεγκά
(Edgar Germain Hilaire Degas) (19 Ιουλίου 1834-27 Σεπτεμβρίου 1917 ήταν Γάλλος ζωγράφος και γλύπτης.
Γεννήθηκε στο Παρίσι, γιος του τραπεζίτη Ογκύστ και της Σελεστίν. Στα 13 χάνει τη μητέρα του, κάτι που για τον ίδιο ήταν προσωπική τραγωδία, και στα 21, μετά από ολιγόχρονες σπουδές νομικής, μπαίνει στη Σχολή Καλών Τεχνών και παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον Λουί Λαμότ, παλιό μαθητή του Ενγκρ. Ένα χρόνο μετά γνωρίζει τον ίδιο τον Ενγκρ και την επόμενη χρονιά, πηγαίνει στην Ιταλία να μελετήσει ζωγράφους της Αναγέννησης. Επισκέπτεται τη Φλωρεντία, τη Νάπολι και τη Ρώμη.
Το 1859 επιστρέφει στο Παρίσι κι ανοίγει ατελιέ. 3 χρόνια μετά γνωρίζει τον Εντουάρ Μανέ, κι επηρεασμένος εντάσσεται στον Ιμπρεσσιονισμό. Το 1870 ξεσπά ο γαλλοπρωσσικός πόλεμος κι επιστρατεύεται για να υπηρετήσει στο πυροβολικό, όπου άρχισε να αναπτύσσει πρόβλημα όρασης. Δύο χρόνια μετά ταξιδεύει στη Νέα Ορλεάνη για να επισκεφτεί συγγενείς και επιστρέφει μετά από ένα χρόνο. Το 1874 πεθαίνει ο πατέρας του, κληρονομώντας του πολλά χρέη, κι έτσι αναγκάζεται να πουλήσει μεγάλο μέρος απ' τη συλλογή του. Το 1880 κερδίζει το σεβασμό και τη καταξίωση όλου του παριζιάνικου καλλιτεχνικού κόσμου.
Από την εποχή εκείνη και ύστερα, καθώς η όρασή του χειροτέρευε, ο Ντεγκά στράφηκε προς τη γλυπτική και τα παστέλ, που δεν απαιτούσαν οξεία όραση. Το 1908, η όρασή του χειροτερεύει και σταματά οριστικά να ασχολείται με την τέχνη. Του κάνουν έξωση από το σπίτι του, και παρά το γεγονός ότι βρέθηκε καινούργιο στούντιο, αυτός συνέχισε να τριγυρνά στους δρόμους του Παρισιού σαν τυφλός Όμηρος. Τέσσερα χρόνια μετά, το Μητροπολιτικό Μουσείο Νέας Υόρκης αγοράζει το έργο του "Μπαλλαρίνες" ξοδεύοντας ποσό αστρονομικό για την εποχή, και μάλιστα για Ιμπρεσσιονιστικό πίνακα.
Το 1917 πεθαίνει στο Παρίσι, στις 27 Σεπτεμβρίου, σε ηλικία 83 ετών. Τη σορό του συνοδεύουν, μεταξύ άλλων, ο Κλώντ Μονέ κι ο Ζαν Λουΐ Φορέν.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΕΘΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο
Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1941 με πρωτοβουλία του ΚΚΕ ιδρύθηκε στην κατεχόμενη Αθήνα το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Είχε προηγηθεί η ίδρυση άλλων οργανώσεων, όπως η «Ελευθερία» στη Θεσσαλονίκη (15 Μαΐου 1941), η «Εθνική Αλληλεγγύη» στην Αθήνα (28 Μαΐου 1941), το «Πατριωτικό Μέτωπο» στα Γιάννενα (2 Ιουνίου 1941) κ.α.
Ιστορικό
Οι κινήσεις για την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα από την 27 Σεπτεμβρίου. Στις πρώτες μέρες του Ιουλίου του 1941 το ΚΚΕ διοργάνωσε την 6η του Ολομέλεια. Μια από τις αποφάσεις αυτής της Ολομέλειας ήταν «...να οργανώσει τις δυνάμεις της λαϊκής εξέγερσης για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της Ελλάδας». Η απόφαση αυτή επηρεάστηκε από την αλλαγή στάσης της ΕΣΣΔ έναντι της Γερμανίας: είχε προηγηθεί τον Ιούνιο η επίθεση της Ναζιστικής Γερμανίας στην μέχρι τότε σύμμαχό της στον διαμελισμό της Πολωνίας Σοβιετική Ένωση και εκ των πραγμάτων είχε καταρρεύσει το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ.
Με βάση αυτή την απόφαση της Ολομέλειας, το ΚΚΕ εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία μεταξύ των άλλων έγραφε ότι «...καλεί τον ελληνικό λαό, όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις του σ' ένα εθνικό μέτωπο της απελευθέρωσης». Μετά από αυτή την απόφαση, η ηγεσία του ΚΚΕ άρχισε τις επαφές με τους αρχηγούς των υπολοίπων κομμάτων. Η αρχική όμως προσπάθεια δεν έφερε καμιά θετική ανταπόκριση. Όλοι έκριναν ως μη απαραίτητη, ως και μάταιη (λόγω της στρατιωτικής δύναμης της Ναζιστικής Γερμανίας) μια τέτοια αντιστασιακή κίνηση. Η ηττοπάθεια, με κάποιες εξαιρέσεις, και η άρνηση να προχωρήσουν σε οργανωμένη αντίσταση ήταν το συναίσθημα που διακατείχε τότε τους αρχηγούς όλων των κομμάτων.
Χαρακτηριστική είναι η συνάντηση που είχε ο Θανάσης Χατζής μαζί με τον δημοσιογράφο του Ριζοσπάστη Κώστα Βιδάλη (δολοφονήθηκε στη Λάρισα από τους άνδρες του αντικομμουνιστή Σούρλα), με τον αρχηγό του κόμματος των Συντηρητικών Φιλελευθέρων, Στυλιανό Γονατά, όπως αναφέρεται στο τετράτομο έργο του πρώτου «Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε»: ο Γονατάς φέρεται να τους είπε ότι «...αυτό είναι καθαρή τρέλλα» και τους προειδοποίησε ότι αν προχωρήσου
ν στην ίδρυση αυτής της οργάνωσης, θα καλέσει τους αξιωματικούς να οργανώσουν στρατιωτικά τμήματα, κάτω από τον Τσολάκογλου, για να συντρίψουν την «ανταρσία» αυτή, όπως τη χαρακτήρισε.
Στα μέσα του Ιουλίου του 1941, το ΚΚΕ έκανε μια δεύτερη προσπάθεια επαφών. Η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος συναντήθηκε με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς και συζήτησε μαζί τους. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, με εξαίρεση τρία κόμματα που δέχθηκαν να συμπορευτούν με την απόφαση του ΚΚΕ: το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Αγροτικό Κόμμα και η Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας. Οι αντιπροσώποι των τεσσάρων αυτών κομμάτων αποφάσισαν να προχωρήσουν στην ίδρυση του «Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου».
Το ιδρυτικό κείμενο του ΕΑΜ
Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1941 σε μια μικρή οικία, λίγο πιο πάνω από το τέρμα της οδού Ιπποκράτους, οι τέσσερις αντιπρόσωποι συναντήθηκαν μυστικά και υπέγραψαν το Ιδρυτικό της οργάνωσης. Οι υπογράψαντες το Ιδρυτικό ήταν οι:
Λευτέρης Αποστόλου ΚΚΕ
Χρήστος Χωμενίδης Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας
Ηλίας Τσιριμώκος Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας
Απόστολος Βογιατζής
Αγροτικού κόμματος Ελλάδας
Όπως αναφέρεται στο Ιδρυτικό, σκοπός του ΕΑΜ ήταν «...η απελευθέρωση του Έθνους από τον ξένο ζυγό...» και «...η κατοχύρωση του κυριαρχικού δικαιώματος του ελληνικού λαού, όπως αποφανθεί περί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του...». Στο Ιδρυτικό επίσης αναφερόταν ότι «...το ΕΑΜ θα ασχοληθεί με την διατή
ρηση ακμαίου του απελευθερωτικού πνεύματος του ελληνικού λαού [...] με την εξασφάλιση κατά το δυνατόν μιάς συνεργασίας με τους άλλους λαούς οι οποίοι αγωνίζονται κατά των δυνάμεων του Άξονος...».
Επίσης, μέσα από το Ιδρυτικό, οι ηγέτες του ΕΑΜ δήλωναν ότι «Εις το ΕΑΜ γίνεται ισοτίμως δεκτόν παν άλλο κόμμα ή Οργάνωση που δέχεται τας αρχάς του παρόντος Ιδρυτικού, ως και να εργασθεί διά την επιτυχίαν των σκοπών του ΕΑΜ...».
Η δράση του ΕΑΜ
Με την κυκλοφορία του Ιδρυτικού, οι αρχηγοί των κομμάτων που δεν δέχτηκαν να συμμετάσχουν στην ίδρυση του ΕΑΜ, βρέθηκαν προ τετελεσμένου γεγονότος. Υπήρξαν ποικίλες αντιδράσεις. Το ΕΑΜ προχώρησε στην πραγματοποίηση των σχεδίων του. Στις 10 Οκτωβρίου του 1941 έκανε την επίσημη εμφάνισή του με ένα Διάγγελμα-Μανιφέστο «προς τον ελληνικό λαό, προς όλους τους Έλληνες που η καρδιά τους χτυπάει για το ξεσκλάβωμα της πατρίδας...», όπως έγραφε. Καλούσε σε ξεσηκωμό, ένταξη στο ΕΑΜ και πόλεμο εναντίον του στρατού κατοχής:
«...Ο αγώνας δεν θα είναι εύκολος, μα το έπαθλό του αξίζει κάθε θυσία. Και το έπαθλο αυτό θα είναι μιά Νέα Ελλάδα, ελεύθερη και ανεξάρτητη, κτήμα του λαού της...».
Πολύ σύντομα κάτω από τις τάξεις του βρίσκεται μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ελλάδας. Το ΕΑΜ λέει ότι οι οπαδοί του υπολογίζονται σε εκατομμύρια. Σύμφωνα με τον γνωστό εκλογολόγο Νικολακόπουλο η αριστερά υπολογίζεται να έφτασε την περίοδο εκείνη το 30%. Το ΕΑΜ αποτέλεσε την μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση της κατοχής και στρατιωτικά και πολιτικά αφού εξάλλου κατόρθωσε να εξοντώσει όλες τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις πλην του ΕΔΕΣ.
Στις 28 Οκτωβρίου του 1941 με εντολή του ΕΑΜ ο λαός της Αθήνας, ο οποίος ήταν και εξαθλιωμένος από την κατοχική πείνα, βγήκε στους δρόμους για να πανηγυρίσει το έπος του ελληνικού λαού στα βουνά της Αλβανίας. Ακολούθησαν απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις που έκαναν τους κατακτητές να καταλάβουν ότι απέναντί τους πλέον είχαν ένα ξεσηκωμένο έθνος. Ο χειμώνας του 1941 σκότωσε στους δρόμους της Αθήνας πάνω από 250 χιλιάδες ανθρώπους από την πείνα, εξαιτίας της δέσμευσης προμηθειών από τον κατοχικό στρατό. Το ΕΑΜ συνέχισε και άπλωσε τη δράση του σε όλη την Ελλάδα, προχωρώντας επίσης στον ένοπλο πλέον αγώνα με τον κλάδο του ΕΛΑΣ.

Το Μάιο του 1942 ο Άρης Βελουχιώτης μαζί με άλλους εννέα συντρόφους του έκανε την εμφάνισή του στη Δομνίστα της Ευρυτανίας και μίλησε για τον ένοπλο αγώνα που ξεκίνησε ο ΕΛΑΣ. Παράλληλα με τον ένοπλο αγώνα του ΕΛΑΣ, το ΕΑΜ ξεκίνησε την προσπάθειά του για δημιουργία κράτους (το οποίο στη μετέπειτα φρασεολογία της Αριστεράς έμεινε γνωστό ως «Ελεύθερη Ελλάδα») σε περιοχές της υπαίθρου. Λίγους μόλις μήνες μετά, μια νέα κατάσταση διαμορφώθηκε στην ελληνική ύπαιθρο. Καθιερώθηκε ένα είδος τοπικής αυτοδιοίκησης. Άρχισε η λειτουργία των σχολείων, πατάχθηκαν οι ληστείες και οι ζωοκλοπές. Λειτούργησαν επίσης και τα λαϊκά δικαστήρια, με δικαιοδοσία να επιβάλλουν και την θανατική ποινή. Μια «Νέα Ελλάδα» σχηματίστηκε πάνω στα βουνά. Το 1944 η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης διοργάνωσε εκλογές στις οποίες πήραν μέρος πάνω από 1.000.000 άτομα, μεταξύ αυτών και γυναίκες και νέοι άνω των 18 ετών.
Η δράση του ΕΑΜ στις απελευθερωμένες περιοχές χαρακτηρίστηκε και από συγκρούσεις με άλλες οργανώσεις, όπως η Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση, αλλά και με τον ΕΔΕΣ του στρατηγού Ζέρβα, με την αιτιολογία για τους μεν πρώτους ότι είχαν κακοποιό δράση στην περιοχή που έλεγχε ο ΕΛΑΣ, για τους μεν δεύτερους ότι η δράση τους ήταν προδοτική.
Δεκεμβριανά
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από την κατοχική κυβέρνηση μετά από συνεννόηση με τον Γεώργιο Παπανδρέου και την κυβέρνηση του Καΐρου αποφασίστηκε να δημιουργηθεί μια Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με την συμμετοχή 6 ΕΑΜίτων υπουργών. Αφ'ότου ξεκίνησαν οι εργασίες της νέα κυβέρνησης, με την βοήθεια των Άγγλων που είχαν στείλει τον στρατηγό Σκόμπι μαζί με πολλές στρατιωτικές δυνάμεις, αποφασίστηκε πως έως τις 10 Δεκεμβρίου θα πρέπει να έχουν αποστρατευτεί τόσο ο ΕΛΑΣ όσο και ο ΕΔΕΣ. Ωστόσο το ΚΚΕ έκρινε πως σκοπός της νέας κυβέρνησης ήταν να κυνηγήσει με τις βρετανικές δυνάμεις το άοπλο ΕΑΜ και να το εξαρθρώσει.
Στις 20 Νοεμβρίου το Πολιτικό Γραφείο, όργανο του ΚΚΕ, αποφάσισε να αντιδράσει στην απόφαση αυτή, διοργανώνοντας αντιβρετανικά συλλαλητήρια προσπαθώντας να πείσει την κυβέρνηση να αποσύρει τους Βρετανούς στρατιώτες επί ελληνικού εδάφους. Οι διαπραγματεύσεις ναυάγησαν στις 28 Νοεμβρίου και στις 1 Δεκεμβρίου οι υπουργοί του ΕΑΜ αποσύρθηκαν διαμαρτυρόμενοι από την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Στις 3 Δεκεμβρίου του 1944 διοργανώνεται ένα συλλαλητήριο από το ΕΑΜ με αίτημα την αποχώρηση των Άγγλων στρατιωτών στην πλατεία συντάγματος. Η συμμετοχή στο συλλαλητήριο ήταν μεγάλη με πάνω από 100.000 πολίτες (κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν αυτό τον αριθμό στις 500.000). Το συλλαλητήριο διαλύθηκε βιαίως από τις δυνάμεις ασφαλείας που άνοιξαν πυρ με πραγματικά πυρά σκοτώνοντας 30 ανθρώπους και τραυματίζοντας άλλους 148. Για το πως ξεκίνησαν οι πυροβολισμοί υπάρχουν τρεις εκδοχές, α)Ένας από το πλήθος πυροβόλησε αναγκάζοντας τις δυνάμεις ασφαλείας να απαντήσουν, β)πυροβόλησε η αστυνομία ακολουθώντας οδηγίες, και γ)πυροβόλησαν Άγγλοι ακολουθώντας οδηγίες προς εξάρθρωση του ΕΑΜ.
Στις 4 Δεκεμβρίου μετά τις κηδείες των θυμάτων, έγινε και άλλο συλλαλητήριο όπου και αυτό διαλύθηκε βιαίως με νεκρούς. Ο Γεώργιος Παπανδρέου υπέβαλε την παραίτησή του η οποία δεν έγινε δεκτή από τους Άγγλους. Η σύγκρουση γενικεύτηκε καθώς ο ΕΛΑΣ αντιδρώντας στην ένοπλη καταστολή των διαδηλώσεων εισήλθε στην Αθήνα έχοντας στον έλεγχο του όλη την πόλης εκτός του κέντρου. Στο αντίθετο στρατόπεδο Έλληνες πιστοί στην κυβέρνηση Παπανδρέου, και αντικομμουνιστές τάχθηκαν υπέρ των Βρετανών υπό της διαταγές του Σκόμπι. Ακολούθησαν πολλές μάχες με μεγάλες απώλειες. Η ενίσχυση όμως τον Άγγλων με
εφεδρικές δυνάμεις από την Ιταλία έγειρε την πλάστιγγα υπέρ τους. Μετά την επίσκεψη του Τσώρτσιλ στις 25 Δεκεμβρίου, ο βασιλιάς στις 30 Δεκεμβρίου διόρισε τον Δαμασκηνό ως αντιβασιλέα. Στις 3 Ιανουαρίου του 1945 ο Γεώργιος Παπανδρέου παραιτείται από την πρωθυπουργία και τη θέση του παίρνει ο Νικόλαος Πλαστήρας χωρίς τη συμμετοχή ΕΑΜίτων υπουργών. Στις 5 Ιανουαρίου ο ΕΛΑΣ εγκαταλείπει την Αθήνα καθώς οι απώλειες του δεν του επέτρεψαν την συνέχιση του αγώνα έναντι στις βρετανικές και εγχώρειες μη κομμουνιστικές δυνάμεις. Ακολούθησε στις 11 Ιανουαρίου η υπογραφή ανακωχής, και 12 Φεβρουαρίου η Συμφωνία της Βάρκιζας.
Έτσι το ΕΑΜ έπαψε να αντιστέκεται πολιτικά και στρατιωτικά, παρ'όλο που τμήμα του ΕΛΑΣ συνέχισε την αντίσταση.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ