Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

''ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΛΥΝΝ'': ΠΑΛΙΟ ΣΟΟΥ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ


Πολίτης Κλυνν
Μουσικό σατιρικό σόου 9 επεισοδίων των 60 λεπτών
Πρεμιέρα στον ΑΝΤ1 το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 1995
Παραγωγή του Νίκου Βεργέτη
Κείμενα τουνΧάρρυ Κλυνν και του Βαγγέλη Μπαλαφούτη
Σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπακωνσταντή και του Νίκου Κροντηρά
Ηθοποιοί Χάρρυ Κλυνν, Τάσος Πεζιρκιανίδης, Άννα Παντζέλη, Λουκία Παπαδάκη, Τζόλυ Γερμπή, Σταμάτης Τζελέπης, Στηβ Ντούζος
….Μουσικοχορευτικό σόου πολιτικής επικαιρότητας με σκετς, τραγούδια, παρλάτες, μιμήσεις αλλά και συνεντεύξεις με προσωπικότητες της καλλιτεχνικής και πολιτικής ζωής….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

VIDEO ΑΠΟ ChrisDRI23

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

''Ο ΔΡΑΠΕΤΗΣ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Ο δραπέτης
Μίνι σίριαλ 5 επεισοδίων των 45 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ1 την Δευτέρα 8 Απριλίου 1996
Παραγωγή Ε.Κ.Κ / ΕΤ1
Φωτογραφία του Ανδρέα Σινάνου
Μουσική του Νίκου Κυπουργού
Σενάριο του Λευτέρη Ξανθόπουλου και του Λευτέρη Καπώνη
Σκηνοθεσία του Λευτέρη Ξανθόπουλου
Ηθοποιοί Κώστας Καζάκος (Αντώνης), Στράτος Τζώρτζογλου, Γιώργος Νινιός, Χρύσα Ρώπα, Δώρα Μασκλαβάνου, Άννα Μιχαήλου, Βλάσης Μπονάτσος, Αθηνόδωρος Προύσαλης
….Η ζωή ενός καραγκιοζοπαίχτη στη δεκαετία του ‘ 50 όταν βλέπει την τέχνη του να σβήνει και η αγωνιώδης του προσπάθεια να σταματήσει το χρόνο που τρέχει πιο γρήγορα απ΄ αυτόν και τις χάρτινες φιγούρες του….
Μίνι σίριαλ από την ομότιτλη κινηματογραφική ταινία.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

''Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΒΕΛΑ'': ΠΑΛΙΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα
Διασκευή του μυθιστορήματος του Κ. Θεοτόκη
Κοινωνικό σίριαλ 12 επεισοδίων των 45 επεισοδίων
Πρεμιέρα στην ΕΤ1 την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 1996
Παραγωγή του Άρη Χατζόπουλου
Φωτογραφία του Βασίλη Χριστομόγλου
Σενάριο της Πίτσας Κονιτσιώτη
Σκηνοθεσία του Άρη Παπαθεοδώρου
Ηθοποιοί Χρήστος Καλαβρούζος (Καραβέλας), Φιλαρέτη Κομνηνού (Μαρία), Λάζος Τερζάς (Αργύρης), Βασίλης Τσάγκλος (συμβολαιογράφος), Όλγα Αλεξανδροπούλου (Χρυσάνθη), Γιάννης Εμμανουήλ (Γιάννης), Μανώλης Δεστούνης (παπάς), Μίνα Ξενάκη (παπαδιά), Κώστας Λάσκος (χωρικός)
….Ο καταστροφικός έρωτας ενός εξηντάρη χήρου με μια νεαρή κοπέλα στην Κέρκυρα του 1910. Μετά το θάνατο της γυναίκας του, ο Καραβέλας ερωτεύεται την Μαρία, μια νέα κι όμορφη χωριατοπούλα. Εκείνη ακολουθώντας τις συμβουλές του άντρα της, ενός πονηρού χωρικού που εποφθαλμιά την περιουσία του Καραβέλα, τον παγιδεύει ερωτικά και με τη βοήθεια του συμβολαιογράφου πατέρα της του υφαρπάζουν όλη την περιουσία. Ο Καραβέλας γίνεται ζητιάνος για να ζήσει και μη αντέχοντας στις κοροϊδίες και τους χλευασμούς των Κερκυραίων, αυτοκτονεί….
Καλή διασκευή ενός μυθιστορήματος του ανατόμου της ανθρώπινης απληστίας Κόντε Θεοτόκη που αν και αριστοκρατικής καταγωγής, βλέπει πάντα με συμπάθεια τους φτωχούς και κατατρεγμένους. Ερμηνείες, σενάριο και σκηνοθεσία υπηρετούν ικανοποιητικά το θέμα, δίνοντας ένα από τα καλύτερα σίριαλ της κρατικής τηλεόρασης.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

JEAN HENRI DURANT - ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ

Ερρίκος Ντυνάν
Ο Ερρίκος Ιωάννης Ντυνάν ήταν Ελβετός συγγραφέας και φιλάνθρωπος (1828-1910).
Μεταξύ των έργων του περιλαμβάνονται «Η ανασυσταθείσα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», «Η δουλεία παρά των Μουσουλμάνων και στις Η.Π.Α.» κ.ά. Έγινε όμως γνωστότερος από τη φιλανθρωπική του δράση.
Χωρίς να είναι γιατρός παρακολούθησε την νοσηλεία των τραυματιών του Ιταλοαυστριακού πολέμου (1859) και παρέστη στο πεδίο της μάχης του Σολφερίνο. Από αυτήν περιέγραψε τις φρικαλεότητες που αντίκρισε στο έργο του «Αναμνήσεις εκ Σολφερίνο» που τόση ήταν η εκ του βιβλίου του προκαλούμενη εντύπωση ώστε το 1863 να συγκληθεί διεθνής διάσκεψη στη Γενεύη για τη σύναψη διεθνούς σύμβασης για την περίθαλψη τραυματιών. Ένα χρόνο δε μετά ιδρύθηκε ο Ερυθρός Σταυρός.
Ο Ερρίκος Ντυνάν αφιέρωσε όλη του την περιουσία στο έργο αυτό. Τη γαλήνη των τελευταίων ετών της ζωής του του την εξασφάλισε το χρηματικό βραβείο Μπινέ-Φελντ (1897), που του απονεμήθηκε από την Ελβετική Ομοσπονδία, αλλά και το μεγαλύτερο οικονομικό βραβείο, το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1901.
Ο Ερρίκος Ντυνάν, ο οποίος γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1828, προερχόταν από μία πολύ αφοσιωμένη οικογένεια Καλβινιστών, η οποία ασχολούταν με φιλανθρωπίες. Μετά από μη ολοκληρωμένες σπουδές στο γυμνάσιο, μαθήτευσε σε μία Ελβετική τράπεζα. Το 1853, ταξίδεψε στην Αλγερία για να αναλάβει την ελβετική αποικία του Σετίφ. Άρχισε την κατασκευή ενός αλευρόμυλου, αλλά δεν κατάφερε να του παραχωρηθεί η γη που ήταν ουσιαστική για την επιχείρηση. Αφού ταξίδεψε στην Τυνησία επέστρεψε στη Γενεύη, όπου αποφάσισε να προσεγγίσει τον Ναπολέοντα τον Τρίτο προκειμένου να αποκτήσει τα έγγραφα που χρειαζόταν. Τον καιρό εκείνο, ο αυτοκράτορας διέταζε τους Γαλλο-Σαρδινίους στρατιώτες που μάχονταν τους Αυστριακούς στη Βόρεια Ιταλία, και εκεί αποφάσισε να τον ψάξει. Έτσι συνέβη να είναι παρών στο τέλος της μάχης του Σολφερίνο, στη Λομβαρδία.
Επιστρέφοντας στη Γενεύη, έγραψε το “Μία ανάμνηση από το Σολφερίνο”, που τελικά οδήγησε στην ίδρυση της Διεθνούς Επιτροπής για Βοήθεια στους τραυματίες, τη μελλοντική Διεθνή Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού (ΔΕΕΣ). Ο Ντυνάν ήταν μέλος και εργάστηκε ως γραμματέας. Ήταν τώρα διάσημος, και γινόταν δεκτός από αρχηγούς κρατών, βασιλείς και πρίγκιπες των Ευρωπαϊκών αυλών. Οι οικονομικές του υποθέσεις όμως παρέπαιαν και κήρυξε πτώχευση το 1867. Εντελώς κατεστραμμένος, είχε χρέη περίπου ενός εκατομμυρίου ελβετικών φράγκων της εποχής εκείνης.
Σαν αποτέλεσμα του σκανδάλου που προκάλεσε στη Γενεύη η πτώχευσή του, παραιτήθηκε από τη θέση του ως γραμματέας της Διεθνούς Επιτροπής. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1867 η Επιτροπή αποφάσισε να κάνει δεκτή όχι μόνο την παραίτησή του από γραμματέα, αλλά και ως μέλος. Ο Ντυνάν έφυγε για το Παρίσι, όπου κατέληξε να κοιμάται στα παγκάκια. Την ίδια εποχή, ωστόσο, η αυτοκράτειρα Ευγενία τον κάλεσε στο Παλάτι του Κεραμεικού προκειμένου να τον συμβουλευτεί για την επέκταση της Συμφωνίας της Γενεύης στις θαλάσσιες μάχες. Ο Ντυνάν έγινε τιμητικό μέλος του Ερυθρού Σταυρού της Αυστρίας, Ολλανδίας, Σουηδίας, Πρωσίας και Ισπανίας. Κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου επισκέφθηκε και ανακούφισε τους τραυματίες που είχαν μεταφερθεί στο Παρίσι, και εισήγαγε τη χρήση περιβραχιονίου προκειμένου να αναγνωρίζονται οι νεκροί.
Όταν αποκαταστάθηκε η ειρήνη, ο Ντυνάν ταξίδεψε στο Λονδίνο, όπου επεδίωξε να οργανώσει μία διεθνή διάσκεψη για το πρόβλημα των αιχμαλώτων πολέμου – ο Τσάρος τον ενθάρρυνε, αλλά η Αγγλία ήταν ενάντια στο σχέδιο. Μία διεθνής διάσκεψη για την “ολοκληρωτική και τελική κατάργηση της διακίνησης των Μαύρων και του εμπορίου σκλάβων” ξεκίνησε στο Λονδίνο την 1η Φεβρουαρίου 1875, κατόπιν πρωτοβουλίας του Ντυνάν. Ακολούθησαν χρόνια περιπλάνησης και υπέρτατης φτώχιας για τον Ντυνάν – ταξίδεψε με τα πόδια στην Αλσατία, Γερμανία, και Ιταλία ζώντας με φιλανθρωπίες και φιλοξενούμενος από μερικούς φίλους.
Τέλος, το 1887, κατέληξε στο ελβετικό χωριό του Χέυντεν, που βλέπει στη λίμνη Κωνστάνς, όπου και αρρώστησε. Βρήκε καταφύγιο στο τοπικό άσυλο, και εκεί τον ανακάλυψε το 1895 ένας δημοσιογράφος, ο οποίος έγραψε ένα άρθρο για αυτόν, το οποίο μέσα σε λίγες μέρες ξανατυπώθηκε στον τύπο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μηνύματα συμπάθειας έφτασαν στον Ντυνάν από όλο τον κόσμο – σε μία βραδιά ήταν πάλι διάσημος και τιμημένος. Το 1901, έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Ο Ερρίκος Ντυνάν πέθανε στις 30 Οκτωβρίου του 1910.
Σήμερα πλείστα Νοσοκομεία - Θεραπευτήρια και Ινστιτούτα ανά το κόσμο καθώς και δρόμοι πλησίον αυτών φέρουν το όνομά του.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

HENRY FARMAN - ΑΝΡΙ ΦΑΡΜΑΝ

Ανρί Φαρμάν
Ο Ανρί Φαρμάν (Henry Farman ή Henri Farman) (26 Μαΐου 1874 – 18 Ιουλίου 1958) ήταν Γάλλος αεροπόρος, σχεδιαστής και κατασκευαστής αεροσκαφών και ιδρυτής της εταιρίας Φαρμάν, μαζί με τον αδερφό του Μωρίς Φαρμάν.
Γεννήθηκε στο Παρίσι και ήταν γιος ενός ανταποκριτή Αγγλικής εφημερίδας που εργαζόταν εκεί. Ο Φαρμάν έλαβε εκπαίδευση ζωγράφου στη Γαλλική Σχολή Καλών Τεχνών (École des Beaux Arts), γρήγορα όμως γοητεύτηκε από τις νέες μηχανικές εφευρέσεις που εμφανίζονταν στα τέλη του 19ου αιώνα. Λόγω της εύπορης καταγωγής του μπόρεσε να ακολουθήσει τα ενδιαφέροντα του ως ερασιτέχνης αθλητής. Στη δεκαετία του 1890 στέφθηκε πρωταθλητής στην ποδηλασία, ενώ στα τέλη του αιώνα ανακάλυψε τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, συμμετέχοντας με την Renault στο Κύπελλο Γκόρντον Μπέννετ (Gordon Bennett Cup).
Όταν ο Γκαμπριέλ Βουαζάν ξεκίνησε να κατασκευάζει και να διαθέτει προς πώληση ένα αεροσκάφος το 1907, ο Φαρμάν ήταν ένας από τους πρώτους πελάτες του. Έθεσε πολυάριθμα ρεκόρ απόστασης και διάρκειας με αυτό (αν και σημαντικά λιγότερα από εκείνα που έθεσαν οι αδερφοί Ράιτ). Υπήρξε ο πρώτος που πέταξε σε απόσταση ενός χιλιομέτρου (10 Νοεμβρίου 1907), που έκανε μία πλήρη περιστροφική διαδρομή ενός χιλιομέτρου (13 Ιανουαρίου 1908) και που πέταξε σε απόσταση δύο χιλιομέτρων (21 Μαρτίου 1908). Αργότερα έγινε ο επιβάτης αεροσκάφους, σε μία πτήση με πιλότο τον Λεόν Ντελαγράνζ (Leon Delagrange). Στις 30 Οκτωβρίου 1908 ο Φαρμάν πραγματοποίησε την πρώτη cross-country πτήση στην Ευρώπη, πετώντας από τη Chalons στη Rheims (27 χιλιόμετρα σε 20 λεπτά).
Στις 29 Μαΐου, έχοντας σχεδιάσει το δικό του αεροσκάφος, πήρε τον Ernest Archdeacon για μία πτήση 1241 μέτρων στην Ghent του Βελγίου, γεγονός που συχνά θεωρείται η πρώτη επιβατική πτήση στην Ευρώπη. Παρόλο που η δική του πτήση, ως επιβάτης με τον Λεόν Ντελαγράνζ, θα έπρεπε να θεωρείται η πρώτη, υπάρχουν ενδείξεις ότι κατά ή γύρω από αυτήν την ημερομηνία έκανε την πτήση με έναν γυναίκα επιβάτη
.
Το 1909 κατέρριψε περαιτέρω τα ρεκόρ της εποχής, πραγματοποιώντας μία πτήση 180 χιλιομέτρων σε λίγο πάνω από τρεις ώρες (στη Rheims στις 27 Αυγούστου) και 232 χιλιόμετρων σε 4 ώρες, 17 λεπτά και 53 δευτερόλεπτα (στη Mourmelon στις 3 Νοεμβρίου). Στις 28 Αυγούστου ήταν πιλότος στην πρώτη πτήση τριών ατόμων, όταν μετέφερε δύο επιβάτες για απόσταση 10 χιλιομέτρων.
Σε συνεργασία με τους δύο αδερφούς του κατασκεύασαν ένα επιτυχημένο και πρωτοποριακό εργοστάσιο κατασκευής αεροσκαφών. Το μοντέλο του 1914 χρησιμοποιήθηκε εκτενώς σε ρόλους παρατήρησης πυροβολικού και αναγνώρισης κατά τη διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Το αεροσκάφος της Φαρμάν, Goliath, ήταν το πρώτο επιβατικό αεροσκάφος μεγάλων αποστάσεων, ξεκινώντας τακτικές πτήσης μεταξύ του Παρισίου και του Λονδίνου στις 8 Σεπτεμβρίου 1919.
Το 1919 έγινε ιππότης (Chevalier) της Λεγεώνας της Τιμής και αποσύρθηκε το 1937, οπότε και εθνικοποιήθηκε από την Γαλλική κυβέρνηση η αεροπορική βιομηχανία.
Ο Ανρί Φαρμάν πέθανε στο Παρίσι και αναπαύεται στο Cimetière de Passy.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ

Στυλιανός Μαυρομιχάλης
Ο Στυλιανός Μαυρομιχάλης (1902-1981) ήταν δικαστικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στην Μάνη και καταγόταν απο την σπουδαία Μανιάτικη οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων. Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1963 σχημάτισε κυβέρνηση, η οποία παρέμεινε μέχρι τις 8 Νοεμβρίου, με σκοπό να οδηγήσει την χώρα στις εκλογές. Επίσης είχε διατελέσει πρόεδρος του Αρείου Πάγου την περίοδο 1963-1968. Έγραψε πολλές νομικές μελέτες όπως: «Η υπο αίρεσιν καταγγελία της συμβάσεως», «Αποζημίωσις λόγω καταγγελίας της συμβάσεως», «Η ρήτρα πληρωμής είδος», «Το Άρθρο 63 του αστικού κώδικα» κ.α.
Απεβίωσε στις 30 Οκτωβρίου του 1981.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

DURAN DURAN: ''NOTORIOUS''

IVAN III OF RUSSIA - ΙΒΑΝ Γ' ΤΗΣ ΡΩΣΣΙΑΣ

Ιβάν Γ' της Ρωσίας
Ο Ιβάν Γ΄ Βασίλιεβιτς (
ρωσ. Иван III Васильевич, 22 Ιανουαρίου 1440 – 27 Οκτωβρίου 1505) ο επονομαζόμενος Μέγας ως επίσης και «μεγάλος πρίγκιπας πασών των Ρωσιών» (στα ρωσικά Великий князь всея Руси) ήταν γιος του Βασίλι Β΄ του Τυφλού και της Μαρίας Γιαρόσλαβνα του Μπορόβσκ.
Η πορεία του προς το θρόνο του πατέρα του
Ο Ιβάν Γ΄ Βασίλιεβιτς ανέβηκε στο θρόνο του δουκάτου του μετά από αρκετές αναμετρήσεις, πολλές φορές αιματηρές, υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα του πατέρα του στους δυναστικούς αγώνες με τα αδέλφια και τα ξαδέρφια του. Ένας από τους τελευταίους αυτούς, του είχε εξορύξει τους οφθαλμούς όταν τον έπιασε για λίγο διάστημα αιχμάλωτο.
Η παρουσία του Ιβάν στο πλευρό του πατέρα του είχε σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει μεγάλη στρατιωτική πείρα και συγχρόνως να ενδιατρίψει στα διοικητικά θέματα του πριγκιπάτου του, που δεν ήταν και τόσο απλά, λόγω κυρίως του μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου των υπηκόων του. Ήταν ο μεγάλος πρίγκιπας ή δούκας της Μόσχας, ή μάλλον της Μοσχοβίας, όπως ονομαζόταν στην εποχή του η Μόσχα και τα περίχωρά της. Η πολιτική του να συνενώσει, άλλοτε με ειρηνικά μέσα μέσω διαπραγματεύσεων, και άλλοτε δια της βίας, τα μέχρι τότε διάσπαρτα ανεξάρτητα πριγκιπάτα και δουκάτα της Ρωσίας, είχε σαν αποτέλεσμα να τριπλασιάσει τα εδάφη της ηγεμονίας του, ενώ συγχρόνως με τη βοήθεια της Σοφίας Παλαιολογίνας ανοικοδομούσε το Κρεμλίνο και τη Μόσχα γενικότερα. Ουσιαστικά έβαλε τα θεμέλια του ρωσικού κράτους.
Υπήρξε ο πρώτος τσάρος της Ρωσίας, αν και οι Δυτικοί ηγεμόνες αναγνώρισαν τον τίτλο αυτόν μόνο μετά την άνοδο του εγγονού του, τον Ιβάν Δ΄ Τρομερό, οποίος δεν παρέλειπε να τους υπενθυμίζει ότι κατάγεται από τη βασιλική δυναστεία των Παλαιολόγων, γιατί η γιαγιά του ήταν η Ζωή Σοφία Παλαιολογίνα, η μικρότερη θυγατέρα του
Θωμά Παλαιολόγου και ανιψιά του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο οποίος έπεσε μαχόμενος για την Ορθοδοξία και για την ανεξαρτησία της πατρίδας του, γεγονός που του προσέδιδε ιδιαίτερη αίγλη μεταξύ του φανατικά ορθόδοξων υπηκόων του.
Ο γάμος του με τη Σοφία Παλαιολογίνα
Ο Ιβάν νυμφεύθηκε τη Ζωή Σοφία Παλαιολογίνα και μέσω του γάμου αυτού διακήρυξε ότι είναι ο νόμιμος κληρονόμος των δικαιωμάτων επί του βυζαντινού θρόνου, τα οποία ήταν περιζήτητα στην τότε μεσαιωνική Ευρώπη, μετά την κατάρρευση της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, δηλαδή του Βυζαντίου.
Να σημειώσουμε ότι ο μεγαλύτερος αδελφός της Ζωής Σοφίας Παλαιολογίνας, ο
Ανδρέας Παλαιολόγος, που διήγε έκλυτη ζωή και είχε απορριφθεί από τους περισσότερους Δυτικούς ηγεμόνες, είχε πουλήσει επανειλημμένα τα δικαιώματά του πάνω στο βυζαντινό θρόνο. Μεταξύ άλλων τα πούλησε στο βασιλιά της Γαλλίας και στο βασιλικό ζεύγος της Ισπανίας, τον Φερδινάνδο της Αραγωνίας (1452-1516) και την Ισαβέλλα Α' της Καστίλης (1451-1504).
Η κληρονομιά
Ο Ιβάν Γ΄ διακήρυξε ότι μεταξύ άλλων κληρονομεί και το δικέφαλο αετό των Παλαιολόγων με ό,τι αυτός συνεπάγεται, τον οποίο έκανε θυρεό δικό του και του νεοσύστατου βασιλείου του. Ο δικέφαλος αετός αντικαταστάθηκε από το σφυροδρέπανο επί σοβιετικού καθεστώτος και αποκαταστάθηκε σε εθνόσημο της Ρωσίας, όταν αυτό κατέρρευσε.
Επίσης ο Ιβάν ανακήρυξε τη Μόσχα σε Τρίτη Ρώμη, αφού η Κωνσταντινούπολις, η δεύτερη Ρώμη, όπως είχε χαρακτηρισθεί επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, βρισκόταν ήδη υπό οθωμανική κατοχή. Διακήρυξε ακόμα ότι τα πρωτεία του Οικουμενικού πατριαρχείου περιέρχονται στην αρχιεπισκοπή της Μόσχας, που πολύ αργότερα αναβαθμίσθηκε σε πατριαρχείο, μέχρις ότου απελευθερωθεί το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και σταματήσει το καθεστώς να διορίζεται οικουμενικός πατριάρχης από ένα αλλόθρησκο ηγέτη, όπως χαρακτήριζε τον Οθωμανό σουλτάνο. Από τότε ξεκίνησε και η διαμάχη για τα πρωτεία μεταξύ των δύο πατριαρχείων. Συγχρόνως, με την προτροπή της συζύγου του Σοφίας Παλαιολογίνας έλαβε τον τίτλο του καίσαρα (caesar), όπως ανακηρύσσονταν τα άρρενα τέκνα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Τίτλος που με τη ρωσική γλωσσική παραφθορά έγινε τσάρος. Από την πλευρά της, η Σοφία Παλαιολογίνα εισήγαγε και καθιέρωσε όλο το βυζαντινό τυπικό στο παλάτι του συζύγου της, προκαλώντας τη μήνη και την αντιπάθεια των
Βογιάρων αρχόντων, που είχαν συνηθίσει να συναντούν τον Ιβάν στο δρόμο και να συνομιλούν ελεύθερα μαζί του. Με όλες αυτές τις πρωτοβουλίες μεταβλήθηκε ολοκληρωτικά το καθεστώς της Μόσχας και των περιχώρων της και από πριγκιπάτο ή δουκάτο αναβαθμίστηκε σε βασίλειο.
Η ανοικοδόμηση της Μόσχας
Η Σοφία και ο Ιβάν επικέντρωσαν επίσης τις προσπάθειές τους στο να μεταβάλουν τη Μόσχα από μια ξύλινη παραγκούπολη που ήταν, όταν η Σοφία παντρεύτηκε τον Ιβάν, σε μια μεγαλούπολη. Να σημειωθεί ότι μόλις πριν από ένα αιώνα η Μόσχα ήταν ένας απλός διαμετακομιστικός σταθμός με μερικά παραπήγματα γύρω από τον ποταμό Μοσκβά, μέσω του οποίου, αλλά και του Βόλγα, μεταφέρονταν από το βορρά τα εμπορεύματα στη νότια Ρωσία. Τα σχέδια αυτά για την ανοικοδόμηση και τον καλλωπισμό της Μόσχας γίνονταν για να καταστεί η πόλη αυτή διάδοχος της Κωνσταντινούπολης. Προς το σκοπό αυτό μετακάλεσαν στη Μόσχα διάσημους Ιταλούς αρχιτέκτονες, όπως τον
Ριντόλφο Φιοροβάντε, (Ridolfo di Fioravante), οι οποίοι ανοικοδόμησαν το Κρεμλίνο ανεγείροντας μέσα στο χώρο του περίβλεπτες εκκλησίες και παλάτια, καθιστώντας την σε ένα διαρκές σύμβολο δύναμης και δόξας του Ιβάν.
Έτσι το καθεστώς της άλλοτε Μοσχοβίας υπό τον Ιβάν Γ΄ μεταβλήθηκε ουσιαστικά σε βασίλειο και έλαβε περισσότερο αυταρχική μορφή. Σε τούτο συνέβαλαν και οι άλλοτε άρχοντες της Κωνσταντινούπολης, που είχαν ακολουθήσει τη Σοφία στη Μόσχα, αποφεύγοντας τη δουλεία και τον οθωμανικό ζυγό και οι οποίοι φιλοδοξούσαν να δουν τη βυζαντινή Αυτοκρατορία να αναγεννιέται στη Μόσχα.
Η μετατροπή της Μόσχας σε πρωτεύουσα του ρωσικού βασιλείου
Οι παροτρύνσεις και προτροπές της Σοφίας αλλά και των Βυζαντινών πρώην αρχόντων, που είχαν καταλάβει, λόγω της μόρφωσής τους και του κοσμοπολίτικου χαρακτήρα τους υψηλά αξιώματα στη μοσχοβίτικη διοικητική ιεραρχία, συνάντησαν το ευήκοον ους του Ιβάν, ο οποίος, αν και συντηρητικός, ήταν φιλόδοξος και επιθυμούσε να καταστήσει την πατρίδα του εξέχουσα δύναμη στη μεσαιωνική Ευρώπη. Με την παρότρυνση της συζύγου του Σοφίας, κατόρθωσε να αποτινάξει τον ταταρικό ζυγό και να απελευθερωθεί από τον χάνο Αχμέτ των Τατάρων, στον οποίο ήταν φόρου υποτελής. Το επίτευγμα αυτό χαρακτηρίσθηκε ως μεγαλειώδες, αφού η υποτέλεια των Ρώσων στους Τατάρους είχε διαρκέσει περί τους δύο αιώνες.
Ο Ιβάν περιόρισε κατά πολύ τις εξουσίες της αριστοκρατικής τάξης της Ρωσίας, τους επιλεγόμενους Βογιάρους, πότε με διαλλακτική πολιτική και πότε με βίαιες ενέργειες εναντίον τους, ώστε να δυνηθεί να φέρει σε πέρας τα φιλόδοξα σχέδιά του. Την εξόντωση των Βογιάρων ολοκλήρωσε ο εγγονός του Ιβάν και της Σοφίας Παλαιολογίνας, ο Ιβάν Δ' της Ρωσίας (ο Τρομερός). Ο χαρακτήρας της κυβέρνησης της Μόσχας υπό τον Ιβάν Γ΄ άλλαξε ουσιαστικά και πήρε δυναμικότερη μορφή. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην φυσική συνέπεια της ηγεμονίας της Μόσχας προς τα άλλα ρωσικά εδάφη, αλλά και στις αξιώσεις του να αναδειχθεί σε αυτοκρατορία, στα πρότυπα του φίλου του Γερμανού Κάιζερ.
Η μάχη για τη διαδοχή
Η Σοφία Παλαιολογίνα έδωσε μεγάλο αγώνα για να διασφαλίσει τα δικαιώματα του πρωτότοκου γιου της Βασίλι πάνω στο θρόνο του πατέρα του, και τούτο γιατί ο Ιβάν είχε ένα γιο, τον Ιβάν Ιβάνοβιτς Μολοντόι (Ιβάν τον νεώτερο) από την πρώτη του σύζυγό, την Μαρία του Τβερ. Ο Ιβάν ο νεώτερος όμως πέθανε από ποδάγρα σε νεαρή ηλικία και για το θάνατό του κατηγορήθηκαν αδίκως από τους Βογιάρους τόσο η μητριά του Σοφία όσο και ο πατέρας του Ιβάν, ότι δήθεν τον δηλητηρίασαν. Ο Ιβάν άφησε ένα γιο, τον Ντμίτρι, που είχε αποκτήσει με τη σύζυγό του, Ελένη Στεπάνοβνα της Βλαχίας. Έτσι άρχισε ένας αδυσώπητος αγώνας μεταξύ των δύο μητέρων, της Σοφίας και της Ελένης, για το ποιας γιος θα διαδεχόταν τον Ιβάν Γ΄. Όλα τα επιχειρήματα υπέρ του γιου ή του εγγονού εμφάνιζαν στα μάτια του Ιβάν μια διαβολική και προκλητική ισομοιρία, με αποτέλεσμα να έγκειται πια στη διακριτική ευχέρεια του ίδιου για το ποιον θα χρίσει διάδοχό του.
Τελικά μετά από πολλές διακυμάνσεις και περιπέτειες, με τον Ιβάν Γ΄ να αμφιταλαντεύεται πάντα μεταξύ γιου και εγγονού, επικράτησε η Σοφία και ο γιος της Βασίλι, που τον διαδέχθηκε. Όσο για την Έλενα και το γιο της Ντμίτρι, αυτοί είχαν οικτρό τέλος αφήνοντας την τελευταία τους πνοή στη φυλακή.
Το τέλος του Ιβάν Γ΄
Παρά το μεγαλεπήβολο έργο του, ο Ιβάν πέθανε αγνοημένος από τους συμπατριώτες του, που δεν παρέλειπαν να τον κατηγορούν για την συντηρητικότητά του, χαρακτηρίζοντάς τον ακόμα και δειλό. Όμως η Ιστορία τον αναγνώρισε ως Μέγα, τον πρώτο Ρώσο μονάρχη που έλαβε αυτό τον τίτλο πριν από το Μέγα Πέτρο και τη Μεγάλη Αικατερίνη, γιατί κατόρθωσε να αποτινάξει τον ταταρικό ζυγό, να συνενώσει τις διάσπαρτες ηγεμονίες και ανεξάρτητα δουκάτα σε μια ανεξάρτητη, κυρίαρχη και ενωμένη Ρωσία.
Τα λείψανα του Ιβάν Γ΄, του γιου του Βασίλι Β΄ Ιβάνοβιτς ((Василий III Иванович στα ρωσικά) και του εγγονού του Ιβάν Δ΄ Βασίλιεβιτς του Τρομερού (Ива́н IV Гро́зный, στα ρωσικά) φυλάσσονται σε τρεις σαρκοφάγους που βρίσκονται εμπρός από το τέμπλο της εκκλησίας του Αρχαγγέλου, στο Κρεμλίνο, ενώ η σαρκοφάγος της Σοφίας Παλαιολογίνας βρίσκεται ακριβώς από κάτω, στο υπόγειο του ναού.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 1961

Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1961
Οι εκλογές έγιναν στις 29 Οκτωβρίου 1961 από την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δόβα και έγιναν σε κλίμα μεγάλης έντασης και εν μέσω επεισοδίων. Έμειναν στην ιστορία σαν εκλογές «βίας και νοθείας». Η κυβέρνηση Καραμανλή, τα σώματα ασφαλείας και ο στρατός κατηγορήθηκαν ότι προέβησαν προεκλογικά σε εκτεταμένη τρομοκρατία εναντίον των κομμάτων του Κέντρου και της Αριστεράς αλλά και σε νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος. Σημειώθηκαν βίαια επεισόδια κατά την προεκλογική εκστρατεία κατά των οπαδών της ΕΔΑ (η οποία συμμετείχε με την ονομασία «ΠΑΜΕ»), ακόμη και κατά υποψηφίων βουλευτών της. Στις συμπλοκές υπήρξαν και νεκροί από πυρά του στρατού και της χωροφυλακής. Ιδιαίτερα στην επαρχία στρατός, χωροφυλακή και παρακρατικοί άσκησαν ψυχολογική πίεση στους πολίτες να μη συμμετάσχουν στις προεκλογικές εκδηλώσεις της ΕΔΑ και να μην την ψηφίσουν. Προεκλογικό υλικό της ΕΔΑ κατασχέθηκε κατ'επανάληψιν, ενώ πολλές συγκεντρώσεις της παρεμποδίστηκαν είτε με την επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας είτε με τη δημιουργία επεισοδίων από πολίτες που εκτελούσαν διαταγές των τελευταίων. Επεισόδια βίας ή τρομοκρατίας σημειώθηκαν και σε βάρος υποψηφίων της Ενώσεως Κέντρου. Η νοθεία είχε να κάνει με ψευδείς εγγραφές στους εκλογικούς καταλόγους και διπλοψηφίες. Χαρακτηριστικό είναι ότι βρέθηκαν εγγεγραμμένοι 218 χωροφύλακες να δηλώνουν διεύθυνση κατοικίας την ίδια διώροφη μονοκατοικία. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αρνήθηκε πάντοτε σθεναρά την οποιαδήποτε υποκίνηση της βίας ή της νοθείας από το κόμμα του και κατήγγειλε ότι η όποια βία ή νοθεία ενορχηστρώθηκε από τα ανάκτορα χωρίς συμμετοχή του και εν γνώσει του Γεωργίου Παπανδρέου, στον οποίο ο Βασιλεύς υποσχέθηκε ισοκαταμερισμό των υπεξαιρεθέντων ψήφων. Ως αίτιο για τη βία κατά της ΕΔΑ θεωρείται η μεγάλη επιτυχία που αυτή είχε σημειώσει κατά τις προηγούμενες εκλογές, η οποία είχε ανησυχήσει έντονα τους ακραιφνείς «εθνικόφρονες».Στις 4 Νοεμβρίου ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση Κ. Καραμανλή.Στις 1 Δεκεμβρίου ο Γεώργιος Παπανδρέου ξεκίνησε τον Ανένδοτο αγώνα ο οποίος κορυφώθηκε με μεγάλες πορείες και διαδηλώσεις σε όλη την χώρα. Ο Ανένδοτος αγώνας συνεχίστηκε μέχρι το 1963 δημιουργώντας μεγάλη πολιτική ένταση. Και η ΕΔΑ, που ήταν ο μεγάλος ηττημένος αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, υποστήριξε τον ανένδοτο αγώνα οργανώνοντας μάλιστα πολλές διαδηλώσεις. Στις 4 Δεκεμβρίου συνήλθε η νέα Βουλή χωρίς την παρουσία των βουλευτών του κέντρου και της αριστεράς.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

''ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΣΙΡΙΑΛ'': ΠΑΛΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Ζητείται σίριαλ
Κωμική σειρά 12 επεισοδίων των 30 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ2 τη Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 1991
Παραγωγή και σκηνοθεσία του Νίκου Ζερβού
Σενάριο του Παύλου Κοντογιαννίδη
Ηθοποιοί Παύλος Κοντογιανίδης (αχθοφόρος), Δημήτρης Πιατάς (Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας), Κωνσταντίνος Τζούμας (μετρ), Τρύφων Παπουτσής (κρεατέμπορας)
….Ένας αχθοφόρος, ένας μετρ κι ένας Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας, ελπίζοντας να κερδίσουν χρήματα και να «ρίξουν» γκόμενες, ιδρύουν ένα καλλιτεχνικό γραφείο. Πείθουν έναν κρεατέμπορα να χρηματοδοτήσει την παραγωγή και αρχίζουν να γυρίζουν τηλεοπτικές σειρές….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

NICOLO PAGANINI - ΝΙΚΟΛΟ ΠΑΓΚΑΝΙΝΙ

Νικολό Παγκανίνι
Γένοβα, 27 Οκτωβρίου 1782
Νίκαια, 27 Μαΐου 1840
Ήταν ένα από τα 6 παιδιά της Teresa και του Antonio Paganini. Από πολύ νωρίς, και σε ηλικία μόλις έξι ετών, ο μικρός Nicolo επέδειξε το εκπληκτικό του ταλέντο. Παρακολούθησε αρχικά μαθήματα μαντολίνου με τον πατέρα του ενώ αργότερα μαθήτευσε κοντά στους Servetto, Costa, Rolla και Paer. Λόγω των εξαιρετικών δυνατοτήτων του οι περισσότεροι δάσκαλοί του δεν ήταν σε θέση να δείξουν κάτι καινούργιο στον Paganini. Το μόνο που είχε απομείνει για τον ίδιο ήταν η επίπονη και προσεκτική μελέτη, η οποία διαρκούσε ως συνήθως περίπου 15 ώρες!
Το πρώτο του επίσημο κοντσέρτο το έδωσε σε ηλικία 12 ετών, ενώ είχε ήδη ξεκινήσει να συνθέτει από τα 8 του! Όλες του οι εμφανίσεις λάμβαναν διαστάσεις θριάμβου και το κοινό έμενε εκστασιασμένο από τις εκπληκτικές ικανότητές του. Παρόλα αυτά οι κακές συνήθειες του ποτού και της χαρτοπαιξίας έρχονται να ανακόψουν για λίγο την εκπληκτική του πορεία. Ωστόσο, επανέρχεται στην ηλικία των 23 αναλαμβάνοντας τη θέση του μουσικού διευθυντή στην αυλή της πριγκίπισσας της Lucca και της αδερφής του Ναπολέοντα, Elisa Baciocchi. Μένει στη θέση αυτή μέχρι το 1809. Έπειτα, ως ελεύθερος πια καλλιτέχνης, περιοδεύει στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης. Το καλλιτεχνικό του ντεμπούτο πραγματοποιείται το 1813 στο Μιλάνο ενώ οι κριτικές είναι διθυραμβικές. Το 1828 φεύγει για πρώτη φορά στο εξωτερικό με σταθμό τη Βιέννη και έπειτα, το 1831, το Παρίσι και το Λονδίνο. Μέσα από αυτά τα ταξίδια γνωρίζει πολλούς μουσικούς και συνθέτες, όπως τον Hector Berlioz, παραγγέλνοντας του, μάλιστα, το 1833, ένα κοντσέρτο για βιόλα με το όνομα Harold en Italie, το οποίο όμως ποτέ δεν κατάφερε να ερμηνεύσει.
Από το 1834 και μετά πραγματοποιεί λίγες εμφανίσεις πια, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του ταλαιπωρείται από καρκίνο στο λάρυγγα. Η ασθένεια του αφαιρεί τη δυνατότητα να μιλά όχι όμως και να παίζει βιολί μέχρι το τέλος του, το οποίο έρχεται στην Νίκαια στις 27 Μαιου του 1840. Στην προσωπική του ζωή ο Nicolo δεν παντρεύτηκε ποτέ, αν και το 1825 απέκτησε έναν γιο με μια τραγουδίστρια όπου περιόδευε μαζί, την Antonia Bianchi. Άφησε πίσω του μια αρκετά μεγάλη περιουσία ενώ πάντα ήταν γενναιόδωρος προς τους συναδέλφους του. Επίσης είχε στην κατοχή του βιολιά φημισμένων κατασκευαστών όπως Stradivarious, Guarnerious και Amati, όπως επίσης και μια βιόλα και ένα κοντραμπάσο του πρώτου κατασκευαστή από τους παραπάνω. Ο Nicolo Paganini θεωρήθηκε ο πρώτος αυτόνομος καλλιτέχνης όπου περιόδευε χωρίς τη συνοδεία άλλων μουσικών, ενώ από την άλλη έθεσε ξεκάθαρα τις βάσεις για το ρόλο του σολίστα. Οι ικανότητες του ήταν τέτοιες, ώστε φημολογείται ότι το κοινό παραληρούσε, σε σημείο οι κυρίες να λιποθυμούν και οι άντρες να κλαίνε…
Ο θρύλος λέει, μάλιστα, ότι το παίξιμο του είχε διαβολική δύναμη.. Πιστευόταν, μάλιστα, ότι ο Nicolo Paganini είχε πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο για να έχει αυτές τις εξωπραγματικές δυνατότητες. Είναι γεγονός, παρόλα αυτά, ότι η όψη του και το ύφος που έπαιρνε κατά την εκτέλεση, τροφοδοτούσε τέτοιου είδους δεισιδαιμονίες. Πέρα από αυτούς τους μύθους, όμως, ο μεγαλύτερος βιρτουόζος όπου γνώρισε η ανθρωπότητα ήταν ένας πιστός εργάτης της τέχνης. Οι καινοτομίες του, ως αποτέλεσμα της επίπονης δουλειάς, άλλαξαν ριζικά των κόσμο των εγχόρδων με δοξάρι. Ο Paganini διέθετε ένα εξαιρετικά ευκίνητο χέρι με πολύ μεγάλο άνοιγμα των δακτύλων του. Έτσι οι αλλαγές μεταξύ απομακρυσμένων θέσεων γίνονταν με εκπληκτική δεξιοτεχνία και ευκολία. Επίσης, τα άλματα με το δοξάρι (ricochet), οι διπλές τρίλιες, το ταυτόχρονο παίξιμο με δοξάρι και δάκτυλα, οι τεχνικές αρμονικές και το διαφορετικό κούρδισμα, αναλόγως την περίσταση, είναι λίγες από αυτές τις καινοτομίες όπου αποδείχτηκαν μοναδικό εργαλείο στα χέρια των μετέπειτα σολιστών και συνθετών του 19ου και 2ου αιώνα.
Η ιδιοφυία του Παγκανίνι, ως βιτουόζου θόλωσε, βέβαια, τη λάμψη του ως συνθέτη. Ωστόσο έγραψε μουσική για την ανάγκη των παραστάσεων του, μουσική απίστευτης δυσκολίας, σύμφωνα με τις δεξιοτεχνικές του ικανότητες. Οι συνθέσεις του περιλαμβάνουν 24 καπρίτσια για βιολί, χωρίς τη συνοδεία οργάνου. Αυτά τα έργα θεωρούνται από τα πιο δύσκολα σε επίπεδο τεχνικής για το ρεπερτόριο του συγκεκριμένου εγχόρδου οργάνου. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Νίκολο Παγκανίνι έπαιζε και κλασική κιθάρα, έχοντας επίσης γράψει πάμπολλες συνθέσεις.
Η ορχηστρική μουσική του Ιταλού βιρτουόζου, και πιο συγκεκριμένα τα κοντσέρτα του για βιολί, παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον από το θέμα της τεχνικής αρτιότητας που πρέπει να διαθέτει ο βιολονίστας. Το αξιοσημείωτο σε αυτές τις συνθέσεις είναι ότι τα μέρη του βιολιού έμειναν άγνωστα μέχρι την παρουσίασή τους από τον ίδιο τον Παγκανίνι. Μέχρι το θάνατό του είχαν εκδοθεί μόνο 2 από αυτά. Στις μέρες μας έχουν δημοσιευθεί συνολικά 6 κοντσέρτα, αν και στα 2 τελευταία λείπουν τα ορχηστρικά μέρη.
Το πρώτο κοντσέρτο γράφτηκε το 1817-18. Σε αυτή τη σύνθεση φαίνεται ξεκάθαρα η μελωδικότητα του συνθέτη και οι επιρροές του από την ιταλική όπερα. Αποτελείται από τα εξής μέρη: α) Allegro maestoso, β) Adagio και γ) Rondo: Allegro spirituoso
Το 1826 είναι το έτος της σύνθεσης του τρίτου κοντσέρτου του Νίκολο Παγκανίνι. Ο ίδιος επιθυμούσε να πρωτοπαρουσιαστεί το έργο αυτό στην Ιταλία, αλλά κατά πάσα πιθανότητα η πρεμιέρα έγινε στη Βιέννη, τον Ιούλιο του 1828. Η συγκεκριμένη σύνθεση αποτελείται από 3 μέρη τα οποία είναι: α) Introduzione: Andante – Allegro marziale β) Adagio. Cantabile Spianato και γ) Polacca: Andantino vivace
ΑΠΟ ΤΟ http://www.musicheaven.gr/

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑΝ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ



Αφιερώνεται, σ΄όλους αυτούς που άφησαν πίσω τους, γυναίκες, αρραβωνιαστικές, φιλενάδες, οικογένειες, παιδιά, περιουσίες, όνειρα... κι έτρεξαν να υπερασπιστούν την Ελλάδα....
Σήμερα δεν έχουμε καμία υποχρέωση απέναντι στο κράτος μας, διότι είναι εχθρός μας, αφού έχει ''προσκυνήσει'' διάφορους και έχει ξεπουλήσει τα ιδανικά μας, αλλά έχουμε ΚΑΘΗΚΟΝ, μόνο απέναντι σ΄όλους αυτούς που για την Πατρίδα, δεν ξαναγύρισαν από τα διάφορα μέτωπα, ή έμειναν ανάπηροι σωματικά ή ψυχικά -και όποτε και αν χρειαστεί, θα ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους.
Φυσικά το κράτος μας, δεν είχε το φιλότιμο, ούτε τα κόκκαλα τους να μαζέψει (το 80% από τα οστά των νεκρών μας, είναι διασκορπισμένα στα βουνά της Αλβανίας και έχει κατασκευαστεί μόνο ένα νεκροταφείο πεσόντων στην Κλεισούρα). Το μόνο που έκανε, ήταν να γεμίσει τη χώρα με μνημεία μιας συγκεκριμένης ράτσας - θρησκείας (λες και δεν πολέμησαν ορθόδοξοι, καθολικοί και μουσουλμάνοι Έλληνες) που σήμερα είναι τα αφεντικά τους και να μας περάσει την προπαγάνδα τους, ότι ο ένας και μοναδικός τους νεκρός αξιωματικός, μας έδωσε τη νίκη(;;;;;;;) στην Πίνδο....
Φυσικά όποιος
διαβάσει με λεπτομέρεια τον Ελληνοιταλικό πόλεμο, θα καταλάβει πως κερδίσαμε, χάρη στο μυαλό και το ρίσκο του Στρατηγού Χαράλαμπου Κατσιμήτρου.....
Προς όλους τους κυβερνήτες μας (από τον Απρίλιο του 1941 έως και σήμερα) που πρώτοι κρύβονται στον πόλεμο, αδρανούν (ΑΤΤΙΛΑΣ Ι ΚΑΙ ΙΙ - 1974) ή εγκαταλείπουν τη χώρα, δηλαδή λιποτακτούν (βασιλική κυβέρνηση Τσουδερού - 1941), πουλάνε τη χώρα μας (Νταβός - 1987) ή κατεβάζουν την σημαία μας (Ίμια - 1996) κι αφήνουν το Λαό ξεκρέμαστο αλλά το κυριότερο, ΤΑΠΕΙΝΩΜΕΝΟ, μια λέξη τους αξίζει:

''ΝΤΡΟΠΗ''

Βροχή και σήμερα
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Μουσική: Γιάννης Σπανός

Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη

Βροχή και σήμερα,

βροχή στη στέγη μας,

βροχή στη πόρτα μας,

ατέλειωτη βροχή

Και εσύ στα σύνορα,

σ' ένα χαράκωμα

Και γύρω ο θάνατος,

ατέλειωτη βροχή

Εγώ στα σύνορα,

σε κάποιο γράμμα μου

Βαθιά στη χλαίνη σου,

γλυκά να σε πονώ

Και συ στο σπίτι μας,

παντού τα χνάρια σου

Παντού τα μάτια σου,

πληγές στο δειλινό

Βροχή και σήμερα

κι ούτε ένα γράμμα σου

Κι ούτε ένα μήνυμα

στον μαύρο ουρανό

Φυλάξου αγέρα μου,

φυλάξου αγρύπνια μου

Φυλάξου αγόρι μου,

από τον κεραυνό...........

VIDEO ΑΠΟ
Kirkh70

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940


28 Οκτωβρίου 1940
Η Μάχη
Μετά την κατάληψη της Αλβανίας από τα στρατεύματα του Μουσολίνι το 1939 ο κίνδυνος επίθεσης της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδας ήταν πλέον ορατός. Από την άνοιξη του 1940 οι ιταλικές προκλήσεις άρχισαν να πυκνώνουν, με κορύφωση τον τορπιλισμό του εύδρομου «Ελλη» στις 15 Αυγούστου 1940 στο λιμάνι της Τήνου.
Ο Ιωάννης Μεταξάς, αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στα φιλογερμανικά αισθήματά του και στις διπλωματικές δεσμεύσεις του απέναντι στους Βρετανούς, επέμενε στην ουδετερότητα της Ελλάδας και προτιμούσε να αγνοεί τις προκλήσεις. Στο ιταλικό τελεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου 1940, με το οποίο ο Μουσολίνι απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων από το ελληνικό έδαφος και τον έλεγχο στρατηγικών σημείων της χώρας, ο Μεταξάς, αντιλαμβανόμενος επιτέλους τα αισθήματα της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων, αντέτεινε το θρυλικό «Οχι».
Η ιταλική επίθεση
Η απόφαση του Μουσολίνι να επιτεθεί εναντίον της Ελλάδας ελήφθη στις 15 Οκτωβρίου σε συμβούλιο με τους επιτελείς του και κυρίως με τον υπουργό Εξωτερικών και σύζυγο της κόρης του Γκαλεάτσο Τσιάνο, ο οποίος είχε μεγάλη ανυπομονησία για την έναρξη των εχθροπραξιών εναντίον της Ελλάδας επειδή θεωρούσε ότι αυτός ήταν «ο δικός του πόλεμος», όπως έλεγε. Το οριστικό επιχειρησιακό σχέδιο με την ονομασία «Emergenza G» προέβλεπε κατάληψη όλης της Ελλάδας σε δύο φάσεις: η πρώτη περιελάμβανε επίθεση για την κατάληψη της Ηπείρου με ταυτόχρονες αποβάσεις σε Κέρκυρα, Κεφαλλονιά και Ζάκυνθο και στη συνέχεια κατάληψη του Αμβρακικού. Μετά την επιτυχία της πρώτης φάσης θα ξεκινούσε η δεύτερη με στόχο τη Θεσσαλία, απ' όπου οι στρατιωτικές επιχειρήσεις θα προχωρούσαν προς Αρτα, Λαμία, Αταλάντη, Αγρίνιο, Μεσολόγγι, Αθήνα και μετά προς Κόρινθο, Πελοπόννησο και Κρήτη. Το όνειρο του Ντούτσε θα ολοκληρωνόταν με την κατάληψη της Φλώρινας, της Καστοριάς και της Θεσσαλονίκης με ορμητήριο την Κορυτσά.
Παρά τον στρατό 105.000 ατόμων που οι Ιταλοί είχαν στείλει στην Αλβανία, τις περίφημες μεραρχίες με τα ονόματα ιταλικών πόλεων («Βενέτσια», «Φεράρα», «Σιένα», «Πάρμα», «Αρέτσο» κτλ.), την 131η Μεραρχία Τεθωρακισμένων, τους τρομερούς «Κενταύρους» ή την 3η Μεραρχία Αλπινιστών, την περίφημη «Τζούλια», καθώς και τα υπερσύγχρονα για την εποχή τους αεροπλάνα, το όνειρο του Μουσολίνι μεταβλήθηκε σε εφιάλτη.
Προτού ακόμη εκπνεύσει η διορία του τελεσιγράφου της 28ης Οκτωβρίου οι ιταλικές δυνάμεις είχαν διαβεί τα ελληνοαλβανικά σύνορα και είχαν εισβάλει στο ελληνικό έδαφος καταλαμβάνοντας Φιλιάτες και Κόνιτσα και προχωρούσαν προς το Μέτσοβο για να αποκόψουν την Ηπειρο από τη Θεσσαλία. Αν οι Ιταλοί είχαν επιτύχει σε αυτή τη φάση, ίσως η έκβαση του ελληνοϊταλικού πολέμου να ήταν διαφορετική.
Η Ελλάδα απέναντι στην ιταλική υπεροπλία ήταν ουσιαστικά απροετοίμαστη. Το μοναδικό εφόδιό της στην πραγματικότητα ήταν το υψηλό φρόνημα και η ομοψυχία των πολιτών της. Η επιστράτευση εξελίχθηκε σε αληθινό πανηγύρι, άρματα μάχης όμως δεν υπήρχαν ούτε μεταγωγικά. Τα αεροπλάνα ήταν παλιά, σχεδόν άχρηστα, και τα λιγοστά αεροδρόμια εντελώς ανεπαρκή. Οσο για τον εξοπλισμό, υπήρχαν ελλείψεις ακόμη και στα πιο αναγκαία εφόδια. Ωστόσο οι Ελληνες ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν τον εχθρό. Πρώτος στόχος της ιταλικής επίθεσης ήταν η Ηπειρος και η Πίνδος. Εκεί τις πρώτες ημέρες του πολέμου αντιστάθηκαν ηρωικά η VIII Μεραρχία με διοικητή τον στρατηγό Χαράλαμπο Κατσιμήτρο και το Απόσπασμα Πίνδου υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Δαβάκη.
Η μάχη στο Καλπάκι
Ο Κατσιμήτρος είχε αναλάβει την VIII Μεραρχία το 1938 και, αδιαφορώντας για τις αμφιταλαντεύσεις και τις πολιτικές ισορροπίες της Αθήνας, πίστευε ότι αν γινόταν ιταλική επίθεση εναντίον της Ελλάδας αυτή θα ξεκινούσε από την Αλβανία και επομένως η Ηπειρος θα ήταν ο πρώτος στόχος. Ετσι, αξιοποιώντας με θαυμαστό τρόπο τις μικρές πιστώσεις που του δόθηκαν από την Αθήνα τον Απρίλιο του 1939 και με την εθελοντική εργασία των ντόπιων κατοίκων, ο στρατηγός ετοιμάστηκε να υποδεχθεί τους εισβολείς: έστησε πρόχειρα αντιαρματικά εμπόδια, κατασκεύασε πολυβολεία σε καίρια σημεία και σταυροδρόμια και έκρυψε τα λιγοστά πυροβόλα του σε ορεινές σπηλιές.
Τις πρώτες ημέρες του πολέμου οι Ιταλοί είχαν μερικές επιτυχίες, πολύ μικρές είναι αλήθεια σε σχέση με την ετοιμοπόλεμη υπεροχή τους έναντι των Ελλήνων. Το μέτωπο άνοιξε από τον Γράμμο ως το Ιόνιο. Το σχέδιο του στρατηγού Σεμπαστιάνο Βισκόντι Πράσκα, ανωτάτου διοικητή των στρατευμάτων στην Αλβανία, ήταν σχετικά απλό: στο μισό μέτωπο, από το Λεσκοβίκι ως τα γιουγκοσλαβικά σύνορα, οι μεραρχίες «Πάρμα», «Βενέτσια», «Πιεμόντε» και «Αρέτσο» θα κρατούσαν την άμυνα. Στο άλλο μισό του μετώπου, από το Λεσκοβίκι ως τη θάλασσα, θα γινόταν η επίθεση με τις μεραρχίες «Τζούλια», «Φεράρα», «Κένταυροι» και «Σιένα». Η μεραρχία «Τζούλια», αφού θα κατελάμβανε την Πίνδο και θα έκοβε την επικοινωνία ανάμεσα στη Μακεδονία και στην Ηπειρο, θα έφθανε στο Μέτσοβο και θα προχωρούσε για να καταλάβει τα Γιάννενα.
Ετσι το μέτωπο που έπρεπε να υπερασπιστεί η μεραρχία του Κατσιμήτρου εκτεινόταν από την Ηγουμενίτσα ως τις δυτικές πλαγιές της Πίνδου. Με διορατικότητα ο στρατηγός αποφάσισε ότι η αποφασιστική μάχη εναντίον της προέλασης των Ιταλών θα έπρεπε να δοθεί στα στενά του Καλπακίου (Ελαίας). Πίστευε ότι εκεί θα στρεφόταν η κύρια επίθεση των Ιταλών, δεδομένου ότι το Καλπάκι ήταν η κυριότερη δίοδος προς τα Γιάννενα. Με το σχέδιο αυτό δεν συμφώνησαν το Γενικό Επιτελείο Στρατού και ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος, αλλά ο Κατσιμήτρος ήταν πεισματάρης και επέμεινε στην άποψή του.
Στις 5.30 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου, σκοτάδι ακόμη, οι άνδρες τμημάτων της VIII Μεραρχίας είδαν απέναντί τους να ανάβουν χιλιάδες φλογίτσες και αμέσως μετά να σκάνε οβίδες που τίναζαν στον αέρα τα οχυρωματικά έργα του στρατηγού. Οι Ιταλοί είχαν ξεκινήσει με τον «φραγμόν πυρός» ο οποίος προηγείται της επίθεσης. Αμέσως μετά ακούστηκαν οι ερπύστριες των τεθωρακισμένων αρμάτων, των «Κενταύρων», το κροτάλισμα των πυροβόλων και οι πεζικάριοι της «Σιένα» και της «Φεράρα» ξεχύθηκαν σε πυκνούς σχηματισμούς. Με το χάραμα της πρώτης ημέρας του πολέμου από τις βάσεις στην Αλβανία άρχισαν να απογειώνονται τα ιταλικά αεροπλάνα και να βομβαρδίζουν την Ηπειρο. Μπροστά σε αυτή την τρομερή επίθεση οι άνδρες του Κατσιμήτρου αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν προς την κύρια γραμμή άμυνας, δηλαδή το Καλπάκι.
Την 1η και στις 2 Νοεμβρίου οι Ιταλοί επιχείρησαν να μπουν στα στενά του Καλπακίου. Οι Ελληνες όμως ήταν αποφασισμένοι να μην τους αφήσουν να περάσουν. Το πρωί της 2ας Νοεμβρίου τα ιταλικά βομβαρδιστικά εξαπέλυσαν σφοδρή επίθεση. Βομβάρδισαν ακόμη και τα Γιάννενα σκοτώνοντας αμάχους. Το μεσημέρι με έναν «φραγμό πυροβολικού» οι Ιταλοί επιτίθενται με μεγάλες δυνάμεις στο Καλπάκι. Ο Κατσιμήτρος όμως με τους άνδρες του τούς περιμένει. Η ιταλική επίθεση καθηλώθηκε από τα πυρά του ελληνικού πυροβολικού και πεζικού. Ωστόσο οι Ιταλοί με τη βοήθεια ενός τάγματος Αλβανών κατέλαβαν το ύψωμα της Γκραμπάλας, το οποίο, μολονότι βρισκόταν εκτός της αμυντικής περιμέτρου του Καλπακίου, ήταν στρατηγικά απαραίτητο για την έκβαση των επιχειρήσεων γιατί δέσποζε των στενών. Τα ξημερώματα της επομένης το ύψωμα ανακαταλήφθηκε από τους Ελληνες, αλλά μετά από λίγο το ξαναπήραν οι Ιταλοί και μετά πάλι το κατέκτησαν οι Ελληνες. Αυτές οι «καντρίλιες» Ελλήνων και Ιταλών στην Γκραμπάλα συνεχίστηκαν ώσπου έληξε η μεγάλη μάχη στο Καλπάκι.
Στις 3 Νοεμβρίου από τα προκεχωρημένα παρατηρητήρια της VIII Μεραρχίας στάλθηκε στον Σταθμό Διοικήσεως το μήνυμα ότι «εχθρική φάλαγξ αρμάτων εκκινεί επί της οδού από Δολιανά προς Καλπάκι». Πράγματι, μοιρασμένοι σε δύο φάλαγγες, 30 αρμάτων η μία και 50 αρμάτων η άλλη, οι «Κένταυροι» εφόρμησαν πλησιάζοντας σε απόσταση βολής από τους ταμπουρωμένους Ελληνες που τους περίμεναν.
Οι πρώτες ομοβροντίες από τα ελληνικά πυροβόλα αιφνιδίασαν τους Ιταλούς, οι οποίοι στη συνέχεια δέχθηκαν την επίθεση του «αντιαρματικού συγκροτήματος», το οποίο απετελείτο από τέσσερα αντιαρματικά όλα κι όλα. Εννέα τεθωρακισμένα άρματα των «Κενταύρων» αχρηστεύονται. Ορθιοι έξω από τα χαρακώματα οι έλληνες στρατιώτες αλάλαζαν «Αέρααα!», ιαχή που πρωτακούστηκε στο Καλπάκι και έμελλε να τρομοκρατεί τους αντιπάλους καθ' όλη τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου.
Ως τις 8 Νοεμβρίου οι Ιταλοί έκαναν πολλές σφοδρές προσπάθειες να καταλάβουν το Καλπάκι και να περάσουν από εκεί. Δεν τα κατάφεραν όμως και στις 9 Νοεμβρίου το πήραν απόφαση ότι το μέτωπο στο Καλπάκι δεν σπάει και υποχώρησαν. Η άρτια σχεδιασμένη επίθεση των Ιταλών εναντίον της Ηπείρου είχε αποτύχει εντελώς.
Η μάχη της Πίνδου
Αλλά το κρίσιμο πρόβλημα της ελληνικής αντίστασης στην επίθεση των ιταλικών στρατευμάτων ήταν η Πίνδος. Οι λιγοστοί άνδρες του Αποσπάσματος Πίνδου με διοικητή τον Δαβάκη ήταν εντελώς ανεπαρκείς για να υπερασπιστούν ένα μέτωπο 70 χιλιομέτρων, από την Κόνιτσα ως το Επταχώρι όπου βρισκόταν και ο Σταθμός Διοικήσεως.
Ο Δαβάκης ήταν καινούργιος στην περιοχή. Είχε αναλάβει τη διοίκηση του τομέα της Πίνδου μόλις δύο μήνες πριν και είχε υπό τις διαταγές του όλα κι όλα τρία τάγματα ή μάλλον δύο, αφού το ένα, στις 28 Οκτωβρίου, βρισκόταν καθ' οδόν προς το Επταχώρι από τον Πεντάλοφο. Ετσι, όταν τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου εμφανίστηκαν οι αλπινιστές της μεραρχίας «Τζούλια», σε ένα μέτωπο από τον Γράμμο ως την Κόνιτσα, ο Δαβάκης, εκτός από το πεζικό, διέθετε μόνο έξι διμοιρίες πυροβολικού, ελάχιστα πολυβόλα στους λόχους και ακριβώς μιάμιση ορεινή πυροβολαρχία. Είχε επίσης και δύο σωλήνες όλμων, χωρίς όμως βλήματα, μια και τους όλμους τους μετέφερε το τάγμα που ερχόταν από τον Πεντάλοφο στο Επταχώρι.
Οι ειδήσεις που έφθαναν στο Επταχώρι ήταν απελπιστικές: Τα λιγοστά φυλάκια προκάλυψης που είχε ο Δαβάκης δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στον εχθρό, ο οποίος προχωρούσε ακάθεκτος στη διείσδυσή του στην Πίνδο. Τι μπορούσαν να κάνουν οι λίγοι αυτοί στρατιώτες, εκ των οποίων μάλιστα οι περισσότεροι έβλεπαν για πρώτη φορά πόλεμο; Ο Δαβάκης κρατώντας την ψυχραιμία του προσπάθησε να εμψυχώσει τους άνδρες του λέγοντάς τους ότι σε λίγο θα έφθαναν ενισχύσεις. Ωστόσο τις τρεις επόμενες ημέρες (29, 30 και 31 Οκτωβρίου) οι Ιταλοί έμοιαζαν αήττητοι: Από το βόρειο μέρος του μετώπου προσπαθούσαν να ανοίξουν δίοδο προς την Καστοριά, στο κέντρο το 8ο Σύνταγμα της «Τζούλια» ήθελε να περάσει ανάμεσα στον Γράμμο και στον Σμόλικα προς το Κεράσοβο και τη Σαμαρίνα και στα νότια το 9ο Σύνταγμα βάδιζε προς τη Βωβούσα για να φθάσει από εκεί στο Μέτσοβο. Ο Δαβάκης ήξερε ότι μόνο η έγκαιρη άφιξη ενισχύσεων μπορούσε να ανακόψει την προέλαση των Ιταλών και να αποτρέψει την κατάρρευση του μετώπου. Με τις λιγοστές δυνάμεις του προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο ούτως ώστε να φθάσουν οι ενισχύσεις.
Και, σαν πραγματικό θαύμα, χωρίς μεταγωγικά μέσα, με πεζοπορία ατέλειωτων ωρών, νηστικοί και άυπνοι έφθασαν στις 3 Νοεμβρίου στο Επταχώρι οι άνδρες της Ι Μεραρχίας Πεζικού της V Ταξιαρχίας Πεζικού ενώ ολόκληρη η Μεραρχία Ιππικού είχε αποστολή να ανακόψει την προέλαση των Ιταλών προς το Μέτσοβο. Σημαντικότατη βοήθεια στον αγώνα κατά των Ιταλών στην Πίνδο πρόσφεραν οι γυναίκες των γύρω χωριών. Με απαράμιλλο θάρρος και υπεράνθρωπη προσπάθεια κάλυπταν τις ελλείψεις του στρατού σε μεταγωγικά. Μέσα από δύσβατα μονοπάτια, κουβαλώντας στην πλάτη τους κάσες με πυρομαχικά και όπλα, ανέβαιναν στις βουνοκορφές για να δώσουν τα εφόδια στους μαχομένους.
Στο μεταξύ οι ιταλικές δυνάμεις είχαν ήδη καταλάβει τη Σαμαρίνα και τη Βωβούσα και απείχαν μόλις έξι ώρες με τα πόδια από το Μέτσοβο, το οποίο, αν το έπαιρναν, θα έκοβε την Ελλάδα στα δύο.
Στις 3 Νοεμβρίου ωστόσο οι Ιταλοί κατάλαβαν ότι οι νίκες τους ήταν πρόσκαιρες. Τα τμήματα της «Τζούλια» που είχαν προωθηθεί από το Κεράσοβο προς τη Σαμαρίνα αποκόπηκαν. Προσπάθησαν να ξεφύγουν προς τα Γρεβενά και, όταν συνειδητοποίησαν ότι η δίοδος φυλασσόταν από την Ταξιαρχία Ιππικού, εξαπέλυσαν εναντίον της μια τρομερή επίθεση. Οι ιππείς κινδύνεψαν να αποδεκατιστούν αν δεν επενέβαινε την κατάλληλη στιγμή η μικρή, εξαθλιωμένη αλλά ηρωική Ελληνική Αεροπορία. Την ίδια ημέρα η Ταξιαρχία Ιππικού μπήκε θριαμβευτικά στη Σαμαρίνα. Την επομένη τμήματα της Ι Μεραρχίας Πεζικού ανακατέλαβαν τη Βωβούσα. Ο δρόμος προς το Μέτσοβο είχε αποκοπεί για τους Ιταλούς, οι οποίοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν όπως όπως. Ο μόνος δρόμος που τους απέμενε ήταν η οπισθοχώρηση.
Τις επόμενες ημέρες το σφυροκόπημα των Ιταλών από τους Ελληνες συνεχίστηκε και στις 10 Νοεμβρίου τα ράκη της υπερήφανης «Τζούλια» σύρθηκαν προς την Κόνιτσα όπου τους περίμενε η μεραρχία «Μπάρι», η οποία αρχικά προοριζόταν για την κατάκτηση της Κέρκυρας αλλά το ιταλικό Επιτελείο αποφάσισε να τη στείλει στην Κόνιτσα για να αντιμετωπίσει το φιάσκο των πρώτων ημερών του πολέμου.
Η ελληνική προέλαση στην Αλβανία
Εξαλλος ο Μουσολίνι από την αποτυχία των ιταλικών δυνάμεων αντικατέστησε στη διοίκηση των στρατευμάτων της Αλβανίας τον στρατηγό Πράσκα με τον υφυπουργό Στρατιωτικών Σοντού. Στο μεταξύ ο ελληνικός στρατός, αφού πέταξε τους Ιταλούς έξω από τα σύνορά μας, άρχισε να προελαύνει μέσα στο αλβανικό έδαφος και να καταλαμβάνει τη μία πόλη μετά την άλλη: Κορυτσά (22 Νοεμβρίου), Πόγραδετς (30 Νοεμβρίου), Πρεμετή (3 Δεκεμβρίου), Αγιοι Σαράντα (6 Δεκεμβρίου), Αργυρόκαστρο (8 Δεκεμβρίου), Χιμάρα (22 Δεκεμβρίου), Κλεισούρα (10 Ιανουαρίου 1941).
Το αποτέλεσμα ήταν η καθήλωση 27 ιταλικών μεραρχιών στην Αλβανία από 16 ελληνικές μεραρχίες και η επέκταση των ελληνικών συνόρων 60 χιλιόμετρα μέσα στο αλβανικό έδαφος. Ο Μουσολίνι στην απελπισία του άλλαξε και πάλι τον στρατιωτικό διοικητή της Αλβανίας επιλέγοντας τον στρατηγό Καμπαλέρο, αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού.
Οι νίκες αυτές του ελληνικού στρατού εναντίον των Ιταλών στάθηκαν βαρύ πλήγμα για τον άξονα Βερολίνου - Ρώμης. Ο Χίτλερ θέλοντας να βοηθήσει τον σύμμαχό του υπέγραψε εντολή επίθεσης κατά της Ελλάδας στις 13 Δεκεμβρίου, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει το σχέδιο της επίθεσης εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Ο Μουσολίνι χολωμένος από την αποτυχία του να κατακτήσει την Ελλάδα κάνοντας έναν απλό περίπατο, όπως είχε ελπίσει, σχεδίαζε τώρα να εξαπολύσει την περίφημη «εαρινή επίθεση» για να συντρίψει επιτέλους τον ελληνικό στρατό.
Στο μεταξύ στις 29 Ιανουαρίου 1941 πέθανε ο Μεταξάς και διάδοχός του ορίστηκε από τον βασιλιά Γεώργιο Β' ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Αλέξανδρος Κορυζής, ο οποίος δεν φάνηκε και τόσο επαρκής για να αντιμετωπίσει τη δύσκολη κατάσταση και τον ορατό πλέον κίνδυνο της γερμανικής εισβολής. Στο μέτωπο, λόγω και του χειμώνα ο οποίος ήταν δριμύς, επικρατούσε στασιμότητα. Το κυριότερο ωστόσο πρόβλημα ήταν οι τεράστιες ελλείψεις σε εφόδια και η υπερβολικά συντηρητική τακτική του Γενικού Στρατηγείου. Παρ' όλες όμως τις δυσκολίες ο ελληνικός στρατός ετοιμαζόταν και αυτός να αντικρούσει την «εαρινή επίθεση» του Μουσολίνι.
Οι ιταλικές δυνάμεις ήταν συντριπτικά υπέρτερες και ο εξοπλισμός τους ήταν ασύγκριτα αρτιότερος από των ελληνικών. Οι Ιταλοί, π.χ., είχαν 27 τάγματα πεζικού και οι Ελληνες μόνο 13. Οι Ιταλοί διέθεταν 120 πυροβόλα και οι Ελληνες μόλις 52. Επίσης τα ιταλικά στρατεύματα είχαν βοήθεια από 300 τελευταίου τύπου αεροσκάφη ενώ η Ελληνική Αεροπορία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Για να τονώσει το ηθικό του στρατού του ο Μουσολίνι αποφάσισε να πάει στην Αλβανία και να παραστεί ο ίδιος, επικεφαλής κλιμακίου αξιωματούχων της κυβέρνησής του, στην εξαπόλυση της μεγάλης επίθεσης εναντίον αυτών των αναιδών Ελλήνων που δεν τον άφηναν να αποδείξει στον Χίτλερ το πόσο σπουδαία στρατεύματα είχε και αυτός. Η επίθεση των Ιταλών εναντίον των Ελλήνων στην Αλβανία άρχισε το πρωί της 9ης Μαρτίου 1941 και κράτησε ως τις 20 Μαρτίου χωρίς οι Ιταλοί να επιτύχουν τους στόχους τους.
Τα όσα διαδραματίστηκαν εκείνες τις ημέρες τα περιγράφει με τον απαράμιλλο τρόπο του ο Γιάννης Μπεράτης στο Πλατύ ποτάμι:
«Η μεγάλη ανοιξιάτικη επίθεση της 10ης Μαρτίου, όπως τη λέγαμε εμείς, που τόσο διθυραμβικά την προαναγγέλνανε τόσον καιρό και που σ' αυτήν στήριζαν τις ύστατες ελπίδες τους, είχε αρχίσει - πραγματικά φοβερή. Το πολεμικό τους υλικό ήταν άφθονο και το ρίχνανε αφειδώς. Το δικό μας γλίσχρο, αγωνιώδες, προβληματικό, μα σε κάθε ελληνικό στήθος είχε ριζώσει μια βουβή αμετάκλητη απόφαση: "Δεν θα περάσουν".
Εδώ και δυο-τρεις ώρες πιο πίσω από τις πρώτες γραμμές, η βοή της ακατάπαυτης μάχης μάς ερχότανε σαν ένα βαρύ, μόνιμο, χωρίς καμιά διακοπή, εξακολουθητικό μπουμπουνητό. Πίσω απ' το βουνό οι λάμψεις φωτίζανε τη νύχτα εκτυφλωτικά τον βαρυσυννεφιασμένο ουρανό, κ' οι νυχτερινές αεροπορικές επιδρομές, σε μας και στον αποκάτω μας δρόμο όπου πέρναγαν εσπευσμένως όλες οι εφοδιοπομπές μας, δεν παύανε μια στιγμή.
Μα μ' αυτά τα Υ.Α. που τους πιάναμε κάθε στιγμή με τα μηχανήματά μας υποκλοπής, μ' αυτά τα συνεχή ραδιοτηλεφωνήματα και τα τηλεγραφήματά τους, παρακολουθούσαμε και βλέπαμε καλά την κατάστασή τους: Τις απεγνωσμένες εκκλήσεις τους για βοήθεια, την άμεση ανάγκη τους από τραυματιοφορείς, από υγειονομική υπηρεσία, και από πολεμικό υλικό, τις δικαιολογίες τους "εν αμαρτία" για την ομίχλη που εμποδίζει κάθε ορατότητα, τη σχεδόν αδιάκοπη αλλαγή κι αντικατάσταση των Διοικητών τους, τους νεκρούς, τους τραυματίες και τις εσπευσμένες, αγωνιώδεις τους αιτήσεις για όλμους! για όλμους! για όλμους! και για εντονότερη, συνεχή, ακατάπαυστη και ιδίως πιο αποτελεσματική δράση του Πυροβολικού τους. Και προσοχή! Προς Θεού, προσοχή! - τους χτυπάει πολλές φορές αυτούς τους ίδιους!
Μα και τα δικά μας τηλεφωνήματα που λάβαινα τη νύχτα, είχαν κι αυτά μέσα τους όλη τη δραματικότητα της στερνής απόφασης με σφιγμένα δόντια: "Υλικό! Υλικό! " γυρεύανε από παντού. Ολα τελειώνουν, οι εφοδιοπομπές είναι ανεπαρκείς, υπάρχουν τμήματα που σε λίγο θα εξαντλήσουν το τελευταίο τους φυσίγγιο. Και τότε ήταν οι κατεπείγουσες διαταγές να παρθούν όλα, ανεξαιρέτως όλα τ' αυτοκίνητα, από κάθε μονάδα, όπου και να βρίσκεται, όποια και να 'ναι - Πυροβολικό, Μηχανικό, Αεροπορία, Ορχος - και να μη μείνει ούτ' ένα, ό,τι και να 'ναι, όποιο σαράβαλο και να 'ναι, που να μην κατέβει να φορτώσει στα Γιάννενα και να τραβήξει ολοταχώς, μες στα όλα, για πάνω.
Κάθε βράδυ, μόλις σουρούπωνε, έφταναν από το μύλο, όπου τους ξεφορτώνανε, πλήθος έφεδροι αξιωματικοί του πεζικού που ίσαμε τώρα ήτανε σε υπηρεσίες κάπως πιο μετόπισθεν, και παρουσιάζονταν ένας ένας, δυο δυο, τρεις τρεις, στο Ι Γραφείο, που αμέσως τους έδινε φύλλο πορείας, για την καινούργια τους μονάδα. Επρεπε να φύγουν αμέσως και να φτάσουν στον προορισμό τους το γρηγορότερο, για να συμπληρωθούν τα κενά που 'χαν δημιουργηθεί στις τάξεις μας. Ολοι τους ήτανε παραζαλισμένοι, ακατατόπιστοι ακόμα, φορτωμένοι μ' όλα τους τα εφόδια - έπαιρναν το χαρτί, χαιρετούσαν, το τύλιγαν στα τέσσερα, το 'βαζαν στην έξω τσέπη του στήθους τους, τραβούσαν προς την κοντοστούπικια πράσινη πορτούλα μας που όλο ανοιγόκλεινε σπασμωδικά - και χάνονταν μέσα στη νύχτα.
Τα τηλέφωνα, οι διαταγές, οι αναφορές, οι αιτήσεις δεν παύανε ούτε στιγμή. Ολοι οι σύνδεσμοι ήταν στο πόδι, κι ο Δαλθανάσης μόλις πρόφτασε να μου φωνάξει ένα "Για σου, Μπεράτη" και να μου κλείσει, μ' ένα παράξενο χαμόγελο πάνω στο πρόσωπό του, το μάτι. Παρ' όλες τις επιδρομές, δε γινόταν τώρα πια συναγερμός, ή, αν γινόταν, κανένας σχεδόν δεν το κουνούσε από τη θέση του, όπου κάθε στιγμή ήταν εντελώς απαραίτητος. Η μεγάλη χαρά όλων μας ήταν το βράδυ, όταν πια μαζεύονταν όλες οι αναφορές των Μονάδων μας, που επικυρώνανε λακωνικά κάθε πεποίθησή μας κι ελπίδα μας. Οχι, δε θα περάσουν. Οι απώλειες του εχθρού ήταν τεράστιες».
ΑΠΟ ΤΟ http://www.tovima.gr/

VIDEO ΑΠΟ kozani07

MAHMOUD AHMADINEJAD - ΜΑΧΜΟΥΤ ΑΧΜΑΝΤΙΝΕΤΖΑΝΤ

Μαχμούτ Αχμεντινετζάντ
Ο Μαχμούτ Αχμεντινετζάντ είναι Ιρανός πολιτικός. Είναι ο έκτος Πρόεδρος του Ιράν. Οι θέσεις και οι κατά καιρούς δηλώσεις του έχουν προκαλέσει ποικίλα σχόλια και αντιδράσεις. Παρά τον τίτλο του, δεν κατέχει το υψηλότερο συνταγματικό αξίωμα στο Ιράν, καθώς το τελευταίο ανήκει στον Υπέρτατο Ηγέτη του Ιράν, Αλί Χαμενεΐ, σύμφωνα με το άρθρο 113 του Συντάγματος της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Πριν γίνει Πρόεδρος, ο Αχμεντινετζάντ είχε εκλεγεί Δήμαρχος στην Τεχεράνη το 2003 και γενικός κυβερνήτης της επαρχίας Αρνταμπίλ. Ανήκει στο Κόμμα της Ισλαμικής Κοινωνίας Μηχανικών. Το επώνυμό του γράφεται και Ahmadinezhad.
Πρώιμα χρόνια
Ο Μαχμούντ Αχμεντινετζάντ, γιoς σιδερά, γεννήθηκε στο χωριό Αραντάν στις 28 Οκτωβρίου 1956, δίπλα στην πόλη Γκαρμσάρ. Το όνομα του, το οποίο αρχικά ήταν Μαχμούντ Σαμπορτζιάν και έβγαινε από το "χρωματιστής κλωστών", ένα κάποτε σύνηθες και ταπεινό επάγγελμα στο Ιράν, το άλλαξε σε Αχμεντινετζάντ, το οποίο σήμαινε "από την φυλή του Μωάμεθ" ή "από ενάρετη φυλή": το "αχμέντ" σημαίνει ενάρετος στην Αραβική γλώσσα και ήταν ένα από τα ονόματα του Μωάμεθ, και το "νετζάντ" σημαίνει φυλή στα Φαρσί. Σύμφωνα με συγγενείς του, η αλλαγή ονόματος έγινε για θρησκευτικούς και οικονομικούς λόγους. Κατά την προεδρική εκστρατεία του 2009, υπήρξαν εικασίες από πολιτικούς του αντιπάλους ότι στην πραγματικότητα η αλλαγή ονόματος έγινε για να καλύψει τις εβραϊκές του ρίζες. Τη δεκαετία του 1950, κι ενώ ήταν ακόμα μωρό, η οικογένειά του μετακόμισε από την περιφέρεια του Αραντάν στην περιοχή Ναρμάκ στη Νότια Τεχεράνη, αναζητώντας οικονομική ευημερία. Την περίοδο αυτή έγινε και η αλλαγή του ονόματος Σαμπορτζιάν σε Αχμεντινετζάντ. Το 1976 συμμετείχε στις εισαγωγικές εξετάσεις στην Ιρανική τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ισχυρίζεται ότι βγήκε 132ος σε σύνολο 400.000 διαγωνιζόμενων και εν συνεχεία εισήχθη στο Πανεπιστήμιο Επιστημών και Τεχνολογίας του Ιράν, όπου σπούδασε ως πολιτικός μηχανικός. Το 1997 απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα στους τομείς της Μηχανικής και Σχεδιασμού Μεταφορών. Μετά την Ισλαμική Επανάσταση του 1979, έγινε μέλος του Γραφείου για την Ενίσχυση της Ενότητας, ενός οργανισμού που είχε αναπτυχθεί για να αποτρέψει την διάδοση της ιδεολογίας των Μουτζαχεντίν στους Ιρανούς νέους . Σύμφωνα με ένα άρθρο των Τάιμς της Νέας Υόρκης, 6 άτομα που ήταν όμηροι κατά την κατάληψη της Αμερικάνικης πρεσβείας στο Ιράν ισχυρίζονται πως ο Αχμεντινετζάντ έπαιξε βασικό ρόλο στη σύλληψη τους. Κατά τη διάρκεια της κατάληψης, που διήρκησε 44 μέρες, 52 Αμερικάνοι τέθηκαν σε ομηρία. Ο πρώην μυστικός πράκτορας Γουίλιαμ Ντόχερτι, o συνταγματάρχης Τσαρλς Σκοτ, o αντιπλοίαρχος Ντόναλντ Σέαρερ, ο αντισυνταγματάρχης Ντέηβιντ Ρόουντερ και o πεζοναύτης φρουρός Κέβιν Χέρμενινγκ είναι πέντε από τους ομήρους που θυμούνται ξεκάθαρα ότι ο Αχμεντινετζαντ ήταν άμεσα εμπλεκόμενος στο συμβάν, και ότι είχε εποπτικό ρόλο στη διαδικασία των ανακρίσεων των ομήρων. Ο Ρόουντερ συγκεκριμένα ισχυρίστηκε ότι ο Αχμεντινετζάντ ήταν παρών όταν δεχόταν απειλές κατά τη διάρκεια ανακρίσεως, και ότι είχε εποπτεύσει ένα μεγάλο αριθμό ανακρίσεων.
Πρώιμη Πολιτική Καριέρα
Ο Αχμεντινετζάντ ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα τη δεκαετία του 1980, ως κυβερνήτης των πόλεων Μακού και Κόι στην επαρχία του Δυτικού Αζερμπαϊτζάν.
Εκλογή στην προεδρία 2005
Ήταν δήμαρχος Τεχεράνης από τις 3 Μαΐου του 2003 ως τις 28 Ιουνίου του 2005 και θεωρείται από πολλούς ως ακραίος συντηρητικός σε θρησκευτικά ζητήματα. Εξελέγη Πρόεδρος στις 24 Ιουνίου του 2005, στον δεύτερο γύρο των εκλογών, κερδίζοντας τον πρώην Πρόεδρο Αλί Ακμπάρ Χασεμί Ραφσαντζανί. Ορκίστηκε στο αξίωμα αυτό στις 3 Αυγούστου του 2005, με αντιπρόεδρο τον Παρβίζ Νταγούντι. Ο Αχμεντινετζάντ κέρδισε 61,69% των ψήφων, ενώ η επίσημη συμμετοχή στις εκλογές ήταν της τάξεως του 59,6%. Σε μια κίνηση με συμβολική σημασία, φίλησε το χέρι του ανώτερου θρησκευτικού ηγέτη Αλί Χαμενεΐ.
Επανεκλογή 2009
Οι προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν στις 12 Ιουνίου του 2009. Με καταμετρημένα τα δύο τρίτα των ψηφοδελτίων, το πρακτορείο Ειδήσεων της Ισλαμικής Δημοκρατίας , ανακοίνωσε ότι ο πρόεδρος Αχμεντινετζάντ ήταν ο νικητής των εκλογών, με 66% των ψήφων. Ο αντίπαλός του, Μιρ-Χοσεΐν Μουζαβί πήρε το 33% των ψήφων.
Η αντιπολίτευση κατήγγειλε νοθεία και οι υποστηρικτές της προχώρησαν σε (αρχικά ειρηνικές) διαδηλώσεις στην Τεχεράνη και σε άλλες μεγάλες πόλεις, μετά την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων, στις 13 Ιουνίου. Παράλληλα, υποστηρικτές του νικητή των εκλογών έκαναν τις δικές τους πορείες στην Τεχεράνη, πανηγυρίζοντας τη νίκη του Αχμεντινετζάντ.
Εξωτερική πολιτική
Σχέσεις με Ισραήλ
Στις 26 Οκτωβρίου 2005, ο Ιρανός ηγέτης προκάλεσε σάλο με τη σκληρή δήλωσή του εναντίον του Ισραήλ:
«Όπως είπε ο ιμάμης (Χομεϊνί), το Ισραήλ θα πρέπει να σβηστεί από τον χάρτη», δήλωσε κατά τη διάρκεια συνεδρίου, με θέμα «Ο κόσμος χωρίς τον σιωνισμό». Στην εξαφάνισή του θα συμβάλει το νέο κύμα επιθέσεων από παλαιστινιακές ένοπλες οργανώσεις, φέρεται να πρόσθεσε. Για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια ηγέτης του Ιράν απηύθυνε κάλεσμα για την «εξάλειψη του Ισραήλ από τον χάρτη»
. Οι δηλώσεις του σχεδόν συνέπεσαν χρονικά με την επίθεση καμικάζι στην παραθαλάσσια πόλη Χαντέρα στο Ισραήλ. Τις δηλώσεις καταδίκασαν το Ισραήλ, οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Γαλλία.
Σχέσεις με Ιράκ
Στις 2 Μαρτίου του 2008 ο Ιρανός ηγέτης πραγματοποίησε την πρώτη επίσκεψη Ιρανού ηγέτη στο γειτονικό Ιράκ
Κριτική
Ορισμένες ομάδες αντιφρονούντων τον κατηγόρησαν ότι ήταν ανακριτής και βασανιστής κατά τη δεκαετία του 1980.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΠΟΛΥ ΠΑΝΟΥ


Πόλυ Πάνου
Η Πόλυ Πάνου είναι Ελληνίδα λαϊκή τραγουδίστρια (ρεμπέτισσα).
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Οκτωβρίου 1940, όμως μεγάλωσε στην Πάτρα. Το πραγματικό της όνομα είναι Πολυτίμη Κολιοπάνου.
Μπήκε στη δισκογραφία με το ''Πήρα τη στράτα την κακιά'' (1952) του Μπιθικώτση. Συνέχισε με το ''Να πας να πεις της μάνας μου'' του Ζαμπέτα- Τσάντα (1956) και ''Τα αδέλφια δε χωρίζουνε'', ''Τα λιμάνια'', ''Το δαχτυλίδι'', ''Άλλα μου λεν τα μάτια σου'', ''Ένα σφάλμα έκανα'', ''Εσένα δε σου άξιζε αγάπη'', ''Ο κόσμος όλος με κατακρίνει'' και άλλα.
Ίδρυσε, αρχικά μαζί με τον Πάνο Γαβαλά, τη δισκογραφική εταιρεία «Βεντέτα». Σημειώνεται ότι η Πόλυ Πάνου ήταν η πρώτη που τραγούδησε τα "Παιδιά του Πειραιά", που έγινε αργότερα διεθνής επιτυχία. Σήμερα ζει στην Αθήνα.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

VIDEO ΑΠΟ HelIenicLogic