Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΛΥΤΑΣ

Γεώργιος Πλυτάς
Ο Γεώργιος Πλυτάς (Αθήνα, 1911 - 30 Απριλίου 1997) ήταν γιος του τέως δημάρχου Αθηναίων Αμβρόσιου Πλυτά. Είχε διατελέσει βουλευτής ΕΡΕ και Ν.Δ., καθώς και δήμαρχος Αθηναίων (1964-1967).
Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ, εμπορικό δίκαιο και πολιτική οικονομία στο Ελβετικό Ινστιτούτο Σεντ Γκάλεν, καθώς επίσης και στο Ασφαλιστικό Ινστιτούτο του Λονδίνου. Διατέλεσε πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ασφαλιστικών Εταιρειών, πρόεδρος του ΕΟΤ, πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας. Εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών με την ΕΡΕ (1961) και με τη ΝΔ τα έτη 1977 και 1981. Διατέλεσε υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών (1977-78) και υπουργός Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος (1980-81). Το 1982 διαγράφηκε από τη ΝΔ και προσχώρησε στο ΚΟΔΗΣΟ, του οποίου διατέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ως το 1984, οπότε και επανεντάχθηκε στη ΝΔ. Αρθρογράφησε σε διάφορες εφημερίδες και έγραψε τα έργα Τα οικονομικά του Δήμου Αθηναίων(1975), Στην κόψη του ξυραφιού κ.ά. Πέθανε στις 30 Απριλίου 1997.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

Βασίλης Γεωργιάδης
Απλότητα, ήθος, τελειομανία, ήταν τα χαρακτηριστικά που του προσδίδουν όσοι τον γνώρισαν καλά. Στοιχεία που μετέφερε και στη δουλιά του, η οποία του απέφερε τη γενική αναγνώριση στην Ελλάδα και το εξωτερικό, συνοδευόμενη από βραβεία και υποψηφιότητες για βραβεία, αλλά που κυρίως του χάρισε την αποδοχή του κόσμου, του τελικού αποδέκτη και, ουσιαστικά, του «σκληρού» κριτή.
Ο Β. Γεωργιάδης ήταν σημαντικός, γιατί ανανέωσε τον ελληνικό κινηματογράφο, σε μια εποχή - δεκαετία του '60 - που τίποτα δε δήλωνε ότι χρειαζόταν ανανέωση, τουλάχιστον από εμπορικής πλευράς. Αλλά σκηνοθέτες σαν τον Γεωργιάδη απέδειξαν πως, ίσως, να είναι ψευτοδίλημμα η «αντιπαράθεση» της εμπορικότητας με την ποιότητα. Απόδειξη γι' αυτό είναι οι ίδιες οι ταινίες του. Οι οποίες, όχι μόνο αποτελούν πεδία επιτυχημένων πειραματισμών, πρωτόγνωρων μέχρι τότε για τα ελληνικά δεδομένα - θεματολογικά και τεχνικά - αλλά έγιναν και εμπορικές επιτυχίες στον καιρό τους και εξακολουθούν να είναι δημοφιλείς, ενώ δύο από αυτές, «Τα κόκκινα φανάρια» και «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», προτάθηκαν για «Οσκαρ» καλύτερης ξένης ταινίας το 1963 και 1965, αντίστοιχα. Ενώ, το 1968, «Τα κορίτσια στον ήλιο» διεκδίκησαν τη «Χρυσή Σφαίρα» καλύτερης ξένης παραγωγής της Ενωσης Ξένων Ανταποκριτών του Χόλιγουντ και «Η κατάρα της μάνας » συμμετείχε στο Φεστιβάλ Βενετίας ( 1961). Ο Γεωργιάδης, όμως, πήρε και πολλά βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Οπωσδήποτε, δεν είναι τυχαίο που έχασε το «Οσκαρ» του '63, το οποίο απέσπασε το «8 1/2» του μεγάλου Φεντερίκο Φελίνι.
Ο Γεωργιάδης έδωσε πολύ καλά, έως υψηλά, δείγματα γραφής σε μια μεγάλη θεματολογική γκάμα, από το μελόδραμα μέχρι την ηθογραφία, με ταινίες όπως «Κρυστάλλω», «Ασοι των γηπέδων» - η πρώτη του το 1956 - «Γάμος αλά ελληνικά», «Η κατάρα της μάνας», «Η μάχη της Κρήτης» κ.ά. Τη δεκαετία του '70 εγκατέλειψε τον κινηματογράφο - τουλάχιστον σαν σκηνοθέτης - και στράφηκε στην τηλεόραση, γράφοντας «χρυσές» σελίδες στην ΕΡΤ, με τηλεοπτικές σειρές - «σταθμούς» για την εγχώρια παραγωγή, όπως «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Γιούγκερμαν» και «Οι Πανθέοι».
Εκτοτε θα εξαφανιστεί, ακολουθώντας την «πεπατημένη» και άλλων ταλαντούχων αυτής της χώρας, που δεν «εννοούν» να κάνουν εκπτώσεις στην αισθητική και τις αρχές τους χάριν μιας επιτυχίας που παραπέμπει στην «αρπαχτή». Σύμφωνα με τον Γιώργο Μυλωνά, πρόεδρο του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Δημιουργών Οπτικοακουστικών και Θεατρικών Εργων και φίλου του σκηνοθέτη, ούτε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, ούτε τα τηλεοπτικά κανάλια έδωσαν δημιουργικές ευκαιρίες στον σκηνοθέτη. Οι πόρτες ήταν «απλά» κλειστές. Αυτή η αδιαφορία επιχειρήθηκε να «εξαργυρωθεί» στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου ήταν το τιμώμενο πρόσωπο. Αλλά ο «γερόλυκος» του ελληνικού κινηματογράφου φαίνεται πως δεν ήθελε να αποτελέσει «άλλοθι» για κανέναν και ...έφυγε από το Φεστιβάλ αθόρυβα, όπως και ζούσε, αφήνοντας ένα μάλλον πικρό σημείωμα, με το οποίο ευχαριστούσε για την αναγνώριση της δουλιάς του... Αναλόγως μπορεί να εκληφθεί - δηλαδή σαν άλλοθι μιας κυνικής εξουσίας - η θέση του συμβούλου Κινηματογράφου στο υπουργείο Πολιτισμού το 1991. «Εχω βαρεθεί να με φωνάζουν δάσκαλο και να μου δίνουν κύπελλα και κανείς να μη με φωνάζει για δουλιά», εκμυστηρεύτηκε στον Γ. Μυλωνά.
Ο Β. Γεωργιάδης γεννήθηκε το 1921 στα Δαρδανέλια της Μ. Ασίας. Με τη μικρασιατική καταστροφή του '22, έρχεται με την οικογένειά του στο Ξυλόκαστρο. Το 1951 αποφοίτησε από την Ακαδημία Κινηματογραφικών Σπουδών του Σταυράκου και ξεκίνησε αμέσως τη δημιουργική του πορεία του σαν βοηθός σκηνοθέτη. Πέθανε στις 30 Απριλίου 2000.
Φιλμογραφία
Σκηνοθεσία

The navel / Συνομωσία στη Μεσόγειο (1975)
Εκείνο το καλοκαίρι... (1971)
Στη μάχη της Κρήτης (1970)
Αγάπη για πάντα (1969)
Ο μπλοφατζής (1969)
Κορίτσια στον ήλιο (1968)
Η 7η ημέρα της δημιουργίας (1966)
Το χώμα βάφτηκε κόκκινο (1965)
Γάμος αλά... ελληνικά (1964)
Κόκκινα φανάρια (1963)
Μην ερωτεύεσαι το Σάββατο (1962)
Η κατάρα της μάνας / Η υπόσχεση (1961) Οι δοσατζήδες (1959)
Κυριακάτικοι ήρωες / Οι άσσοι του γηπέδου (1956)
Σειρές τις οποίες έχει σκηνοθετήσει:
Όλα του γάμου δύσκολα 1981 ΕΡΤ
Γιούγκερμαν 1976 ΥΕΝΕΔ
Επικίνδυνα βήματα 1973 ΥΕΝΕΔ
Κάθε πράγμα στον καιρό του 1993 ΑΝΤ1
Μαρία Πάρνη 1981 ΕΡΤ
Μπολσόι Ιβάν και Μπιγκ Τζων 1972 ΥΕΝΕΔ
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται 1975 ΕΙΡΤ
Ουράνιο τόξο 1983 ΕΡΤ
Πανθέοι (Οι) 1977 ΕΡΤ
Συνταγματάρχης Λιάπκιν 1979 ΥΕΝΕΔ
Τελευταία νύχτα της γης (Η) 1980 ΥΕΝΕΔ
ΑΠΟ ΤΟ http://www.filmfestival.gr/

''ΕΞΟΔΟΣ'': ΤΗΛΕΤΑΙΝΙΑ

Έξοδος
Τηλεταινία διάρκειας 55 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ-2 την Τρίτη 7 Μαΐου 1996
Σενάριο του Νίκου Παναγιωτόπουλου
Σκηνοθεσία του Νίκου Γραμματικού
Ηθοποιοί Δήμητρα Χατούπη, Γιώργος Γιαννόπουλος, Γιώργος Τζώρτζης
….Η δολοφονία ενός αποφυλακισμένου άντρα από την πρώην ερωμένη του για χάρη της οποίας πήγε φυλακή, αποκαλύπτεται από τη ύπαρξη ενός βιβλίου το οποίο είχε γράψει στη διάρκεια της φυλάκισής της….
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

HISTORIC CENTRE OG FLORENCE (ITALY) - ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ (ΙΤΑΛΙΑ)

Το ιστορικό κέντρο της Φλωρεντίας
Μετά από ημέρες καταρρακτώδους βροχής που έφερε την Ιταλία σε απόγνωση, οι πλημμύρες του ποταμού Άρνου έφτασαν στη Φλωρεντία στις 4 Νοεμβρίου 1966. Η στάθμη των υδάτων ήταν 6 μέτρα ψηλότερα από τον δρόμο και ένας χείμαρρος λάσπης κατέκλυσε το ιστορικό κέντρο, γεμίζοντας με φόβο ολόκληρο τον κόσμο.
Η ζημιά ήταν τεράστια, αλλά περιορίστηκε από την αφοσίωση του ιταλικού στρατού και εθελοντών όλων των εθνικοτήτων που έσκαβαν μέσα στη λάσπη για μέρες σε μια προσπάθεια να περισώσουν τα αμέτρητα έργα τέχνης που είχαν παγιδευτεί στα χαμηλότερα πατώματα των κτιρίων. Για ολόκληρο τον κόσμο, η Φλωρεντία είναι το σύμβολο της τέχνης της Αναγέννησης, η πόλη όπου άνθισε η ζωγραφική του Μαζάκιο, του Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα, του Μποτιτσέλι, του Λεονάρντο, του Μιχαήλ Άγγελου και του Ραφαήλ. Είναι ο τόπος όπου ο Ντονατέλο σμίλεψε τα κομψά μπρούτζινα αγάλματα και ο Λεόν Μπατίστα Αλμπρέτι καθόρισε τις νέες τάσεις της αρχιτεκτονικής, τις οποίες ακολούθησε ο Φίλιπο Μπρουνελέσκι στην κατασκευή του επιβλητικού τρούλου στον καθεδρικό ναό της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε. Η Φλωρεντία ήταν η γενέτειρα του πατέρα της ιταλικής γλώσσας Δάντη Αλιγκέρι και η πόλη που καλωσόρισε τον Γαλιλαίο Γκαλιλέι από την Πίζα, εφευρέτη της επιστημονικής μεθόδου και ιδρυτή των νόμων της κίνησης. Η Φλωρεντία ήταν η πόλη όπου 600 χρόνια δημιουργικότητας άφησαν την απαράμιλλη κληρονομιά τους.
Η πόλη έλκει την καταγωγή της από την εποχή των Ετρούσκων, όταν ένας μικρός οικισμός άρχισε να αναπτύσσεται δίπλα στο Άρνο. Το κέντρο του ήταν στο Φιέζολε, ένα χωριό που χτίστηκε στις πλαγιές ενός λόφου όπου μπορούσε να έχει καλύτερη προστασία. Το 59 π.Χ. οι Ρωμαίοι κατασκεύασαν ένα κάστρο στην περιοχή του Φιέζολε, το οποίο προς τιμή της θεάς Φλόρα ονόμασαν Φλωρεντία. Η πόλη αναπτύχθηκε σε μέγεθος και έγινε πλουσιότερη κατά τη ρωμαϊκή εποχή, στη συνέχεια όμως κατακτήθηκε από τους βαρβάρους. Πρώτα περιήλθε στην κατοχή των Οστρογότθων, κατόπιν των Γότθων και τελικώς των Λομβαρδών που εκδιώχθηκαν από τον Καρλομάγνο τον 8ο αιώνα. Η ίδρυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας προκάλεσε την έκρηξη βίαιων συγκρούσεων μεταξύ της Εκκλησίας και του αυτοκράτορα για την εξουσία στην Ιταλία.
Μετά τον θάνατο της κοντέσας Ματθίλδης της Κανόσα, θερμής υποστηρίκτριας της Εκκλησίας, η πόλη ανακηρύχθηκε ελεύθερη κοινότητα το 1115 και έτσι άρχισε μια περίοδος ευημερίας παρά τις αντιπαραθέσεις μεταξύ Γουέλφων και Γιβελίνων ολόκληρο τον 13ο αιώνα. Στα μέσα του 13ου αιώνα οι συντεχνίες της Φλωρεντίας απέκτησαν ασυναγώνιστη ισχύ, ίσως εν μέρει χάρη στη χρήση των αραβικών αριθμών, τους οποίους είχε εισάγει ο μαθηματικός από την Πίζα Λορέντσο Φιμπονάτσι για την ταχύτητα των λογαριασμών και οι οποίοι ανακάλυψαν στους αρχιτέκτονες τα μυστικά της γεωμετρίας. Έμποροι και τεχνίτες εξέλεγαν δύο συμβούλους και έναν αρχηγό του λαού στην Ποντεστά (ο ανώτατος άρχοντας και ο αρχηγός της αστυνομίας εκλέγονταν μόνο μεταξύ των μεγαλύτερων συντεχνιών).
Εν τω μεταξύ, οι τέχνες είχαν αρχίσει να ανθίζουν στην πόλη. Εμφανίστηκαν ζωγράφοι, όπως ο Τσιμάμπουε και ο Γκάντο Γκάντι, ο γλύπτης Αρνόλφο ντι Κάμπιο και αναγνωρίστηκαν οι ευφυΐες του Τζιότο και του Δάντη.
Κατασκευάστηκαν γοτθικοί ναοί, όπως η υπέροχη Σάντα Μαρία Νοβέλα και ορίστηκε το πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο της πόλης. Το Παλάτσο Βέκιο, που σχεδιάστηκε από τον Αρνόλφο ντι Κάμπιο και ολοκληρώθηκε το 1322, έγινε το διοικητικό κέντρο της Φλωρεντίας για ολόκληρο τον 14ο αιώνα και παρέμεινε δημαρχείο μέχρι σήμερα. Η γοτθική βασιλική του Σάντα Κρότσε κατασκευάστηκε το 1294. Το ανοιχτό ευρύχωρο εσωτερικό εμπλουτίστηκε με τοιχογραφίες του Τζιότο, έργα όπως η Καπέλα ντε Πατσι (αριστούργημα της Αναγέννησης του Μπρουνελέσκι), η Σταύρωση στην πρώτη Καπέλα Μπάρντι και οι τοιχογραφίες του Ταντέο Γκάντι στην Καπέλα Μπαροντσέλι. Το Σάντα Κρότσε είναι ο τελευταίος τόπος ανάπαυσης μερικών από τις μεγαλύτερες ιδιοφυΐες της Φλωρεντίας, συμπεριλαμβανομένων του Γαλιλαίου 9που ενταφιάστηκε εδώ μόλις το 1737 επειδή είχε αφοριστεί), του Μακιαβέλι, του Μιχαήλ Άγγελου και του ανθρωπιστή Λεονάρντο Μπρούνι. Ο Δάντης Αλιγκέρι απουσιάζει, έχοντας ενταφιαστεί εξόριστος στη Ραβένα, ενώ οι θαυμαστές του κατασκεύασαν γι’ αυτόν ένα κενοτάφιο τον 19ο αιώνα.
Ο καθεδρικός ναός της Φλωρεντίας, Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε, η κατασκευή του οποίου ξεκίνησε το 1296, χρειάστηκε 160 χρόνια και για την ολοκλήρωσή του εργάστηκαν εξέχουσες προσωπικότητες. Το τέταρτο σε μέγεθος χριστιανικό μνημείο κατασκευάστηκε από τον Αρνόλφο ντι Κάμπιο στη θέση παλαιότερου ναού της Σάντα Ρεπαράτα «με τρόπο ώστε η εργατικότητα και η δύναμη του ανθρώπου να μην μπορέσει να δημιουργήσει ή να αναλάβει κάτι τόσο μεγάλο ή τόσο ωραίο». Πάντως, τα πιο σημαντικά τμήματα του καθεδρικού ναού σχεδιάστηκαν από δύο άλλους καλλιτέχνες. Ο Τζιότο σχεδίασε το κωδωνοστάσιο το 1334 που όμως ολοκληρώθηκε μόλις το 1356, είκοσι χρόνια μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη.
Ο πύργος έχει ύψος 85 μέτρα και είναι ένα υπέροχο γοτθικό μνημείο που το διακρίνει στη βάση το πλαίσιο από τερακότα στολισμένο με ανάγλυφα από τον Αντρέα Πιζάνο με δύο και τρία φωτισμένα κατακόρυφα χωρίσματα παραθύρων. Το υπόλοιπο κτίριο περιστοιχίζεται από λευκό, πράσινο και ροζ μάρμαρο Τοσκάνης. Ο τρούλος του καθεδρικού ναού, που ολοκληρώθηκε το 1436 από τον Μπρουνελέσκι, έχει ύψος κατά 6 μέτρα περισσότερο από το κωδωνοστάσιο. Εμπνεόμενος από το Πάνθεον της Ρώμης, ο αρχιτέκτων κατασκεύασε έναν θόλο από τούβλα που στηρίζονται μόνα τους, τοποθετημένα σε σχέδιο ψαροκόκαλου χωρίς τις παραδοσιακές ξύλινες ενισχύσεις. Κατά τον 16ο αιώνα ο Τζόρτζο Βαζάρι φιλοτέχνησε μια αξιομνημόνευτη τοιχογραφία της Ημέρας της Κρίσης στο εσωτερικό του θόλου.
Στα αρχές του 14ου αιώνα η Φλωρεντία ήταν η πλουσιότερη πόλη της Ευρώπης, αλλά 50 χρόνια αργότερα κατέρρευσαν ορισμένα αναχώματα και η πανώλης άρχισε να πλήττει την πόλη.
Η οικονομική κρίση οδήγησε στην επανάσταση Τσόμπι το 1378 όταν ο Κόζιμο των Μεδίκων (γιος πανίσχυρου τραπεζίτη) κατάφερε να ανακηρυχθεί Σινιόρε (ηγεμών) της πόλης.
Η εποχή του Λορέντσο του Μεγαλοπρεπούς, εγγονού του Κόζιμο, σηματοδότησε την οικονομική άνοδο και την πολιτιστική έκρηξη της πόλης. Προσκλήθηκαν αρχιτέκτονες της Αναγέννησης για να σχεδιάσουν οικίες για τους πλούσιους της Φλωρεντίας, όπως το Παλάτσο Μέντιτσι Ρικάρντι (κατοικία της οικογένειας των Μεδίκων) για έναν αιώνα), το Παλάτσο Στρότσι και το Παλάτσο Ρουτσελάϊ, όπου κατοικούσαν τραπεζίτες και έμποροι. Πάντως, η πιο μεγαλοπρεπής ιδιωτική κατοικία ήταν εκείνη που παράγγειλε ο τραπεζίτης Λούτσιο Πίτι από τον Μπρουνελέσκι το 1458 για να ανταγωνιστεί τους Μεδίκους. Η πτώχευση της τράπεζάς του όμως επέφερε διακοπή των εργασιών και το ανάκτορο ολοκληρώθηκε μόλις μετά από έναν ολόκληρο αιώνα από τον Μπαρτολομέο Αμανάτι, όταν οι Μέδικοι το έκαναν δική τους αποικία.
Η κατασκευή του αρχικού κτιρίου με τα μεγάλα παράθυρα είναι ένας τέλειος κύβος κατασκευασμένος από ογκώδη λαξεμένα κομμάτια πέτρας. Σε αυτό προστέθηκαν οι πτέρυγες και άλλα κτίρια. Η κεντρική είσοδος οδηγεί σε μια αυλή με προπύλαια στην οποία δεσπόζει ο υπέροχος ιταλικός κήπος αναγεννησιακού ρυθμού, το Μπόμπολι, που σχεδιάστηκε από τον Νικολό Τρίμπολο. Ανοίγει σε ένα αμφιθέατρο το οποί στην ουσία ήταν το λατομείο από όπου εξήχθησαν οι πέτρες για να κατασκευαστεί το ανάκτορο. Στον κήπο υπάρχουν γλυπτά συγκροτήματα και αρχιτεκτονικοί ρυθμοί από διάφορες εποχές, όπως τα σιντριβάνια του Ποσειδώνα και του Βάκχου του 16ου αιώνα και το περίπτερο για καφέ σε ρυθμό ροκοκό που κατασκευάστηκε το 1776.
Μέσα στο ανάκτορο Πίτι αξίζει να αναφερθεί η βασιλική στοά για τις τοιχογραφίες που φιλοτέχνησε ο Πιέτρο ντα Κορτόνα από τα μέσα του 17ου αιώνα. Επίσης σε κοινή θέα βρίσκονται καλλιτεχνικές συλλογές των Μεδίκων με έργα του Περουτζίνο, του Τισιανού, του Αντρέα ντελ Σάρτο, του Παντόρμο, του Τιντορέτο, του Καβαράτζο, του Ρούμπενς και του Βαν Ντάικ. Μπορεί κανείς επίσης να επισκεφτεί τις 14 αίθουσες στα βασιλικά διαμερίσματα. Είναι κομψά επιπλωμένες με το γούστο των Μεδίκων και των διαδόχων τους, των δουκών της Λορένης.
Η μεγαλύτερη και πιο πολύτιμη καλλιτεχνική κληρονομιά που συνέλεξαν οι Μέδικοι σε μια περίοδο μεγαλύτερη από 3 αιώνες εκτίθεται στο Παλάτσο ντέλι Ουφίτσι. Αυτό το ανάκτορο κατασκευάστηκε από τον Βαζάρι για να στεγαστούν τα γραφεία των κατώτερων δικαστών υπό τον μεγάλο δούκα Κόζιμο Α΄. Βρίσκεται δίπλα στο Παλάτσο Βέκιο με το οποίο συνδέεται με έναν περίφημο διάδρομο. Από το 1581 και εντεύθεν οι κληρονόμοι του Κόζιμο χρησιμοποιούσαν το ηλιόλουστο κτίριο για να εκθέτουν τους θησαυρούς της τέχνης από τον 12ο μέχρι τον 16ο αιώνα, καλλιτεχνών όπως ο Τζιότο, ο Μποτιτσέλι, ο Μπεάτο Αντζέλικο, ο Λεονάρντο, ο Σιμόνε Μαρτίνι και ο Μαζάκιο. Στα χρόνια που ακολούθησαν, προστέθηκαν ιταλικά έργα του Τισιανού, του Τιντορέτο και του Καραβάτζο και ευρωπαϊκοί πίνακες του Άλμπερτ Ντίρερ, του Ρούμπενς, του Ρεμπράντ και του Γκόγια.
Το 1737, η Φλωρεντία πέρασε στον αυστριακό οίκο της Λορένης, αλλά στη συνέχεια κατακτήθηκε – και λεηλατήθηκε – από τις στρατιές του Ναπολέοντα στα τέλη του 18ου αιώνα. Το 1865 έγινε προσωρινή πρωτεύουσα του βασιλείου της Ιταλίας, όμως η τιμή αυτή πέρασε στη Ρώμη το 1871. Πριν λάβει τέλος η ιστορία του μεγάλου δουκάτου της Τοσκάνης, η Άννα Μαρία Λουίζα – η τελευταία των Μεδίκων – δώρισε τη στοά Ουφίτσι στον λαό της Φλωρεντίας. Με την πράξη αυτή έδωσε στην πόλη το αρχαιότερο μουσείο της σύγχρονης Ευρώπης και χωρίς αμφιβολία μια από τις μεγαλύτερες κληρονομιές του ιταλικού πολιτισμού.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΡΔΑΤΟΣ

Γιάννης Κορδάτος
Ο Γιάννης Κ. Κορδάτος ή Γιάνης Κορδάτος, κατά προτίμηση του ιδίου (Ζαγορά Πηλίου, 1891 – Αθήνα, 29 Απριλίου 1961) ήταν Έλληνας ιστορικός, πολιτικός, νομικός και κοινωνιολόγος.
Φοίτησε σε σχολεία της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης, και τέλειωσε το γυμνάσιο στον Βόλο. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Υπήρξε πολυγραφότατος, μελετητής της ελληνικής ιστορίας από την αρχαιότητα έως την σύγχρονη εποχή.
Υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη της «Φοιτητικής Συντροφιάς» και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος - Κομμουνιστικό ή ΣΕΚΕ(Κ) (1920), προκατόχου του ΚΚΕ, και διετέλεσε γενικός γραμματέας του (1920–1924) και διευθυντής του Ριζοσπάστη (1922–1924). Το 1927, αποχώρησε από το ΚΚΕ, επειδή διαφώνησε με τις θέσεις του κόμματος για την Μακεδονία. Συνέχισε ωστόσο να είναι κοντά στο ΚΚΕ, και γι' αυτό φυλακίστηκε στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.
Αν και αυτοδίδακτος ιστορικός, εντούτοις ήταν πολυγραφότατος. Το βιβλίο του Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επανάστασης, που κυκλοφόρησε το 1924, ήταν ένα από τα πρώτα δείγματα του «ιστορικού υλισμού» στην Ελλάδα, και προκάλεσε ποικίλες και έντονες αντιδράσεις. Παρόμοιες αντιδράσεις προκάλεσε και το βιβλίο του Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, μια «κριτική έρευνα», όπως γράφει ο ίδιος, «πάνω στο μεγαλύτερο επαναστατικό κίνημα που συγκλόνισε τον κόσμο, τον χριστιανισμό και το λαϊκό ηγέτη και επαναστάτη Χριστό». Το βιβλίο αυτό, αν και αποτέλεσμα μόχθου 20 ετών, δεν κυκλοφόρησε παρά μόνο μετά τον θάνατό του, καθώς κανένας εκδότης δεν τολμούσε να αναλάβει την έκδοσή του.
Ήταν επίσης μεγάλος γνώστης της Ελληνικής Γραμματείας, αρχαίας και νέας, και ασχολήθηκε επαγγελματικά ως επιμελητής των εκδόσεων της κλασικής Ελληνικής Γραμματείας, που κυκλοφόρησαν από τον οίκο του Ι. Χ. Ζαχαρόπουλου.
Σήμερα, στην γενέτειρά του Ζαγορά, λειτουργεί πολιτιστικός σύλλογος που φέρει το όνομά του, ενώ το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας τον τίμησε δίνοντας το όνομά του σε κεντρικό αμφιθέατρο στο κτίριο Παπαστράτου στον Βόλο.
Εργογραφία
Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 (1924, δ΄ εκδ. βελτιωμένη 1946)
Νεοελληνική πολιτική ιστορία (1925)
Αρχαίες θρησκείες και χριστιανισμός (1927)
Δημοτικισμός και λογιωτατισμός: κοινωνιολογική μελέτη του γλωσσικού ζητήματος (1927)· βελτιωμένη επανέκδοση υπό τον τίτλο Ιστορία του γλωσσικού μας ζητήματος (1943)
Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης, 1342–1349 (1928)
Εισαγωγή εις την ιστορίαν της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας (1930)
Η επανάσταση της Θεσσαλομαγνησίας το 1821 (1930)
Τα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (1931)
Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος (1932)
Εισαγωγή εις την νομικήν επιστήμην (1939)
Νέα προλεγόμενα εις τον Όμηρον: κριτική της ιστορίας των ομηρικών επών (1940)
Τα αρχαία Ελληνικά Γράμματα (1940)
Ο Ρήγας Φεραίος και η Βαλκανική Ομοσπονδία (1945)
Η Σαπφώ και οι κοινωνικοί αγώνες στη Λέσβο (1945)
Οι επεμβάσεις των Άγγλων στην Ελλάδα (1946)
Ιστορία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας (1946)
Η Παλαιά Διαθήκη στο φως της κριτικής (1947)
Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου (1953)
Η αρχαία τραγωδία και κωμωδία: Ποιες είναι οι κοινωνικές ρίζες του αρχαίου ελληνικού θεάτρου (1954)
Τ' Αμπελάκια κι ο μύθος για το συνεταιρισμό τους: συμβολή στην οικονομικοκοινωνική ιστορία της Ανατολικής Θεσσαλίας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας (1955)
Μεγάλη ιστορία της Ελλάδας, 13 τόμοι (1956–1959)
Ιστορία της επαρχίας Βόλου και Αγίας: από τα αρχαία χρόνια ως τα σήμερα (1960)
Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας: από το 1453 ως το 1961 (1962)
Σελίδες από την ιστορία του αγροτικού κινήματος στην Ελλάδα (1964)
Ιησούς Χριστός και χριστιανισμός, 2 τόμοι (1975)
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

''ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ'': ΤΗΛΕΤΑΙΝΙΑ

Κόκκινο στην άκρη της πόλης
Τηλεταινία διάρκειας 60 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ-2 την Τρίτη 21 Μαΐου 1996
Παραγωγή του Νίκου Μουστάκα και του Στέφανου Δανιηλίδη
Μουσική του Βασίλη Βασιλάτου
Φωτογραφία του Βαγγέλη Κατριτζιδάκη
Σενάριο και σκηνοθεσία του Τάκη Αντωνόπουλου
Ηθοποιοί Τάνια Σαββοπούλου, Τιτίκα Βάχοπούλου, Μπάμπης Χατζηδάκης
…Ένας λιποτάκτης του στρατού για να αποφύγει το στρατοδικείο κρύβεται στο παλιό ξενοδοχείο μιας επαρχιακής πόλης που το διευθύνουν δυο μοναχικές γυναίκες. Η παρουσία του πυροδοτεί ένα θανάσιμο ανταγωνισμό ανάμεσα στις δυο γυναίκες που συνδέονται με τη σχέση πεθεράς και νύφης, αφού η μία τον βλέπει ως γιο και η άλλη ως υποψήφιο εραστή της. Η σύγκρουση κορυφώνεται με τον ερχομό της ερωμένης του άντρα, η οποία θα αποτελέσει το θύμα στο παιχνίδι εξουσίας, έρωτα και μίσους που παίζεται ερήμην της…..
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Μαρία Πολυδούρη
Η Μαρία Πολυδούρη (1 Απριλίου 1902 - 29 Απριλίου 1930) ήταν ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής από την Καλαμάτα.
Βιογραφία
Γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1902 και ήταν κόρη του φιλόλογου Ευγένιου Πολυδούρη και της Κυριακής Μαρκάτου, μιας γυναίκας με πρώιμες φεμινιστικές αντιλήψεις. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στην Καλαμάτα ενώ είχε φοιτήσει σε σχολεία του Γυθείου και των Φιλιατρών.
Στα γράμματα εμφανίστηκε σε ηλικία 14 ετών με το πεζοτράγουδο "Ο πόνος της μάνας". Αναφέρεται στο θάνατο ενός ναυτικού που ξέβρασαν τα κύματα στις ακτές των Φιλιατρών και είναι επηρεασμένο από τα μοιρολόγια που άκουγε στη Μάνη. Στα 16 της διορίστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας και παράλληλα εξέφρασε ζωηρό ενδιαφέρον για το γυναικείο ζήτημα. Το 1920, σε διάστημα σαράντα ημερών, έχασε και τους δύο γονείς της.
Το 1921 μετατέθηκε στη Νομαρχία Αθηνών και παράλληλα ενεγράφη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην υπηρεσία της εργαζόταν και ο ομότεχνός της Κώστας Καρυωτάκης. Γνωρίστηκαν και μεταξύ τους αναπτύχθηκε ένας σφοδρός έρωτας που μπορεί να κράτησε λίγο, αλλά επηρέασε καθοριστικά τη ζωή και το έργο της.
Συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1922. Η Μαρία ήταν τότε 20 ετών ενώ ο Καρυωτάκης 26. Εκείνη είχε δημοσιεύσει κάποια πρωτόλεια ποιήματα ενώ εκείνος είχε εκδόσει δύο ποιητικές συλλογές, τον "Πόνο των ανθρώπων και των πραμάτων" (1919) και τα "Νηπενθή" (1921) και είχε ήδη κερδίσει την εκτίμηση κάποιων κριτικών και ομότεχνών του.
Το καλοκαίρι του 1922 ο Καρυωτάκης ανακάλυψε ότι έπασχε από σύφιλη, μία νόσο που τότε ήταν ανίατη και αποτελούσε κοινωνικό στίγμα. Ενημέρωσε αμέσως την αγαπημένη του Μαρία και της ζήτησε να χωρίσουν. Εκείνη του πρότεινε να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά, όμως εκείνος ήταν πολύ περήφανος για να δεχτεί τη θυσία της. Η Μαρία αμφέβαλε για την ειλικρίνειά του και θεώρησε ότι η ασθένειά του ήταν πρόσχημα του εραστή της για να την εγκαταλείψει.
Το 1924 μπήκε στη ζωή της ο δικηγόρος Αριστοτέλης Γεωργίου, που μόλις είχε επιστρέψει από το Παρίσι. Ήταν νέος, ωραίος και πλούσιος και η Πολυδούρη τον αρραβωνιάστηκε στις αρχές του 1925. Η Μαρία όμως αγαπούσε πάντα τον Καρυωτάκη.
Παρά την αφοσίωση του αρραβωνιαστικού της, η Πολυδούρη δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σοβαρά σε καμία δραστηριότητα. Έχασε τη δουλειά της στο δημόσιο μετά από αλλεπάλληλες απουσίες και εγκατέλειψε τη Νομική. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και μάλιστα πρόλαβε να εμφανιστεί ως ηθοποιός σε μία παράσταση.
Το καλοκαίρι του 1926 διέλυσε τον αρραβώνα της και έφυγε για το Παρίσι. Σπούδασε ραπτική αλλά δεν πρόλαβε να εργαστεί γιατί προσβλήθηκε από φυματίωση. Επέστρεψε στην Αθήνα και συνέχισε τη νοσηλεία της στη "Σωτηρία" όπου έμαθε για την αυτοκτονία του πρώην εραστή της Κώστα Καρυωτάκη. Τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή "Οι τρίλλιες που σβήνουν" και το 1929 τη δεύτερη, "Ηχώ στο χάος". Η Πολυδούρη άφησε δύο πεζά έργα, το Ημερολόγιό της και μία ατιτλοφόρητη νουβέλα με την οποία σαρκάζει ανελέητα το συντηρητισμό και την υποκρισία της εποχής της. Η φυματίωση όμως τελικά την κατέβαλε και, τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930 άφησε την τελευταία της πνοή στην Κλινική Χριστομάνου.
Έργο
Η Μαρία Πολυδούρη ανήκει στη γενιά του 1920, που καλλιέργησε το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής. Ο έρωτας και ο θάνατος είναι ο δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ποίησή της. Είναι μεστή από πηγαίο λυρισμό που ξεσπά σε βαθιά θλίψη και κάποτε σε σπαραγμό, με εμφανείς επιδράσεις από τον έρωτα της ζωής της Κώστα Καρυωτάκη αλλά και τα μανιάτικα μοιρολόγια. Οι συναισθηματικές και συγκινησιακές εξάρσεις της Πολυδούρη καλύπτουν συχνά κάποιες τεχνικές αδυναμίες και στιχουργικές ευκολίες του έργου της. Ο Κ. Σεργιόπουλος έχει πει για την Πολυδούρη: "Η Μαρία Πολυδούρη έγραφε τα ποιήματά της όπως και το ατομικό της ημερολόγιο. Η μεταστοιχείωση γινόταν αυτόματα και πηγαία {...}, γι'αυτήν η έκφραση εσήμαινε κατ' ευθείαν μεταγραφή των γεγονότων του εσωτερικού της κόσμου στην ποιητική γλώσσα με όλες τις γενικεύσεις και τις υπερβολές, που της υπαγόρευε η ρομαντική της φύση...".
Τα Άπαντα της Μαρίας Πολυδούρη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις "Αστάρτη", σε επιμέλεια Τάκη Μενδράκου. Ο συγγραφέας και ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης έχει γράψει μία μυθιστορηματική βιογραφία της με τον τίτλο "Βρέχει Φως". Ποιήματά της έχουν μελοποιήσει Έλληνες συνθέτες, κλασσικοί έντεχνοι και ροκ. Ανάμεσά τους οι Μενέλαος Παλλάντιος, Κωστής Κριτσωτάκης, Νίκος Μαμαγκάκης, Γιάννης Σπανός, Νότης Μαυρουδής, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Κουμπιός, Στέλιος Μποτωνάκης και το συγκρότημα "Πληνθέτες".
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

DUOMO SQUARE IN PISA (ITALY) - Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΝΤΟΥΟΜΟ ΣΤΗΝ ΠΙΖΑ (ΙΤΑΛΙΑ)

Η πλατεία Ντουόμο στην Πίζα
Την 16η Οκτωβρίου 1604, ο Γαλιλαίος Γκαλιλέι έστειλε στον φίλο του Πάολο Σάρπι μια επιστολή στην οποία περιέγραφε τη βάση για τους νόμους της κίνησης. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο 40χρονος καθηγητής μαθηματικών ανακάλυψε αυτούς τους νόμους ρίχνοντας αντικείμενα από τον πύργο της Πίζας. Πράγματι, ο Γαλιλαίος δεν διέθετε αρκετά ακριβή χρονόμετρα για να μετρήσει τον χρόνο της πτώσης, όμως εκείνο που προκύπτει αβίαστα από αυτό τον ισχυρισμό είναι το γεγονός ότι δίδασκε στην Πάντοβα εκείνη την εποχή. Είναι επίσης βέβαιο ότι η ιστορία ήταν εμπνευσμένη από την κλίση του πύργου.
Το κωδωνοστάσιο του Ντουόμο (καθεδρικού ναού) στην Πίζα είχε αρχίσει να γέρνει πολύ πριν ολοκληρωθεί η κατασκευή του. Απόδειξη αυτού βρίσκεται στην επιγραφή πάνω από την είσοδο όπου αναγράφεται η τοποθέτηση του θεμέλιου λίθου στις 9 Αυγούστου 1173 από τον αρχιτέκτονα Μπονάνο Πιζάνο, όμως μόλις 5 χρόνια αργότερα, όταν οι εργάτες δεν είχαν ακόμη τελειώσει τον 4ο όροφο, παραιτήθηκε από τη δουλειά. Αυτό οφείλεται στην υποχώρηση του εδάφους που επέφερε στον πύργο κλίση 2,5 περίπου εκατοστών προς νότο και έκανε τον αρχιτέκτονα να σκεφτεί ότι είχε κάνει κάποιο λάθος στον σχεδιασμό.
Οι εργασίες ξεκίνησαν ξανά το 1275 υπό τη διεύθυνση του Τζοβάνι ντι Σιμόνε, ο οποίος πρόσθεσε 3 ακόμη ορόφους κατασκευασμένους προσεκτικά για να ισορροπήσει το βάρος και – ματαίως – να διορθώσει την κλίση. Το 1284, όταν πλέον υπολειπόταν μόνο το κωδωνοστάσιο και η κλίση είχε επεκταθεί κατά 88 εκατοστά, συνέβη άλλη μια ξαφνική διακοπή: ο Τζοβάνι ντι Σιμόνε πέθανε στη μάχη της Μελόρια μεταξύ των ναυτικών δημοκρατιών της Πίζας και της Γένοβας. Έτσι επιφορτίστηκε ο Τομάσο Πιζάνο να ολοκληρώσει το έργο μεταξύ 1350 και 1372. Ο πύργος έχει ύψος 56 και διάμετρο 16 μέτρα στη βάση, ενώ ζυγίζει 16.000 τόνους. Είναι διακοσμημένος με 207 κίονες από μάρμαρο και αμμόπετρα, 15 από τους οποίους βρίσκονται στην βάση, 30 σε κάθε ένα από τα 6 πλευρικά επίπεδα και 12 γύρω από το κωδωνοστάσιο. Ένα ελικοειδές κλιμακοστάσιο από 294 σκαλοπάτια με δυο σειρές αναγλύφων που απεικονίζουν τέρατα και ζώα οδηγεί από την είσοδο μέχρι την κορυφή όπου κρέμονται οι αρχαίες καμπάνες.
Ο πύργος ήταν το τελευταίο έργο που ολοκληρώθηκε στην πλατεία Ντουόμο της Πίζας. Η πλατεία οναμάζεται από πολλούς «Κάμπο ντέι Μιράκολι» (πλατεία των θαυμάτων), επειδή θεωρήθηκε θαύμα ότι όλα τα αναγκαία κτίρια για τη θρησκευτική ζωή της πόλης ήταν συγκεντρωμένα στην ίδια περιοχή. Το ίδιο το Ντουόμο βρίσκεται δίπλα στον πύργο και είναι ένα αριστούργημα της ρωμανικής αρχιτεκτονικής. Χτίστηκε στην τοποθεσία μιας προϋπάρχουσας βυζαντινής εκκλησίας και η κατασκευή του Καθεδρικού Ναού της Παναγίας της Αναλήψεως ξεκίνησε το 1063 υπό την διεύθυνση του Μπουσκέτο και εγκαινιάστηκε το 1118 από τον Πάπα Γελάσιο Β΄. Παρά τη διάρκεια της κατασκευής και την επιβολή στοιχείων κλασικών, βυζαντινών, αραβικών και ρυθμού από τη Ραβένα, η εμφάνιση του αποτελεί θαυμαστή ενότητα. Το σχέδιό του μοιάζει με λατινικό σταυρό, με κλίτος και ωοειδή θόλο. Η πρόσοψη, η μπροστινή επέκταση του κυρίως ναού με τους διαδρόμους με τους διπλούς θόλους και η κύρια αψίδα κατασκευάστηκαν κατά το δεύτερο ήμισυ του 12ου αιώνα.
Αρχικώς το εσωτερικό επρόκειτο να διακοσμηθεί με μεγάλες τοιχογραφίες, όμως το 1595 μια πυρκαγιά προκάλεσε εκτεταμένη καταστροφή στο κτίριο. Ευτυχώς, η γενναιοδωρία του μεγάλου δούκα Φερδινάρδου Α΄ των Μεδίκων έδωσε τη δυνατότητα για αποκατάσταση του καθεδρικού ναού με έξοδα που έφτασαν τα 85.000 σκούδα, ποσό τεράστιο για εκείνη την εποχή. Οι 3 μπρούτζινες πύλες και η αεροστεγής οροφή ανακατασκευάστηκαν και στους τοίχους τοποθετήθηκαν μεγάλοι πίνακες, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν πίνακες του Αντόνιο Σολιάνι (μαθητή του Ραφαήλ) και του Αντρέα ντελ Σάρτο (από τη σχολή του Λεονάρντο ντα Βίντσι). Ο άμβωνας, που σκαλίστηκε από τον Τζοβάνι Πιζάνο μεταξύ 1302 και 1311, αποσυναρμολογήθηκε μετά την πυρκαγιά. Μερικά τμήματά του τοποθετήθηκαν στο Καμποσάντο (κοιμητήριο) και άλλα μεταφέρθηκαν σε ξένα μουσεία. Τον Μάιο του 1926, αυτό το εκπληκτικό μαρμάρινο μνημείο συναρμολογήθηκε ξανά και τοποθετήθηκε για άλλη μια φορά στο Ντουόμο.
Η Κολυμβήθρα βρίσκεται μπροστά από τον καθεδρικό ναό. Η κατασκευή της ξεκίνησε το 1153 από τον Ντεοτισάλβι και ολοκληρώθηκε τον 14ο αιώνα. Το μεγαλοπρεπές στρογγυλό κτίριο ρωμανικού ρυθμού επικαλύφθηκε αργότερα από γοτθικές διακοσμήσεις, εσωτερικές επενδύσεις από λευκούς μαρμάρινους τοίχους με σειρές από σερπεντίνη λίθο. Η κατασκευή είναι η πιο εντυπωσιακή του είδους της στην Ιταλία και έχει περιφέρεια 107 και ύψος 54 μέτρα με εσωτερική διάμετρο μεγαλύτερη από 35 μέτρα. Το εσωτερικό στηρίζεται σε περιστύλιο με 4 κίονες και 8 στύλους που μεταφέρθηκαν από την Έλβα και τη Σαρδηνία. Εδώ, επίσης, ο άμβωνας του Νικόλα Πιζάνο είναι εκπληκτικός. Σκαλισμένος από μάρμαρο διαφορετικού χρώματος, έχει εξαγωνικό σχήμα και στηρίζεται σε 6 εξωτερικούς κίονες (τρεις από τους οποίους βρίσκονται πάνω σε λέοντες) και σε μια κεντρική στήλη με μορφές ανθρώπων και ζώων.
Το Καμποσάντο βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της πλατείας. Τα κτίριά του ήταν έργα του Τζοβάνι ντι Σιμόνε στα τέλη του 13ου αιώνα. Οι μεγάλες τοιχογραφίες – πολλές από τις οποίες καταστράφηκαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – άρχισαν να φτιάχνονται περί το 1350 και συνεχίστηκαν για περισσότερο από έναν αιώνα. Αυτές που ξεχωρίζουν κυρίως είναι ο «Θρίαμβος του θανάτου» και η «Παγκόσμια κρίση», ανωνύμων καλλιτεχνών και οι δυο. Το Καμποσάντο παρέμεινε κοιμητήριο της πόλης μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα.
Στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας η πλατεία έγινε θέατρο και άλλου θαύματος. Στις 6 Ιανουαρίου 1990, με την κλίση να έχει φτάσει 5,20 μέτρα, ο πύργος έκλεισε για το κοινό για λόγους ασφαλείας. Τρία χρόνια αργότερα άρχισαν υποστηρικτικές εργασίες κατά τις οποίες προστέθηκαν στη βάση του 950 τόνοι μολύβδου και στον πρώτο όροφο 18 χαλύβδινα καλώδια. Αφαιρέθηκαν ποσότητες χώματος και νερού από τη βόρεια πλευρά ώστε να εξισορροπηθεί η συντήρηση από την άλλη πλευρά. Όταν επανορθώθηκε η κλίση του πύργου κατά 22,5 εκατοστά άνοιξε ξανά για τους επισκέπτες.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ»

''ΚΛΕΙΣΤΟ ΚΥΚΛΩΜΑ'': ΤΗΛΕΤΑΙΝΙΑ

Κλειστό κύκλωμα
Τηλεταινία διάρκειας 72 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ1 το 1989
Παραγωγή και σκηνοθεσία του Νίκου Γιαννόπουλου
Σενάριο της Σούλας Πιερράκου
Ηθοποιοί Πέμη Ζούνη, Πέρης Μιχαηλίδης, Αθηνά Παππά, Γκούναρ Κένιχ
….Όταν χωρίζει με τη γυναίκα του, ένας άντρας προκειμένου να μη «λείψει» από την κόρη του, τοποθετεί στο σπίτι, κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης. Το γεγονός αλλοτριώνει τόσο πολύ τη συμπεριφορά όλων, ώστε γιορτάζουν μέσω του κλειστού κυκλώματος ακόμη και τα γενέθλια της μικρής…..
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ

Κωνσταντίνος Κουκίδης
Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και να υψώσει τη σβάστικα.Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες. Από την ελιά τής Αθηνάς οι Γερμανοί αντικρίζουν στο ακραίο σημείο τού βράχου τής Ακρόπολης πού δεσπόζει τής πόλης, την γαλανόλευκη σημαία πού θ' αντικατασταθεί από τον αγκυλωτό σταυρό. Η εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως πάντα.Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνα που φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει. Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωί έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους,τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος καιαποφασισμένος.. απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση."ΟΧΙ"! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ' αυτά οιΈλληνες.. Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε κι αφού με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του την δίπλωσε πολύ προσεκτικά, την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί πάνωστα χέρια του. Κι ύστερα τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη τουΙ ερού Βράχου και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ' ένα σάλτο στον γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα του.Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από το κενό: 60 μέτρα πιο κάτω, κείτεται ο Εύζωνας, νεκρός πάνω στον βράχο, σκεπασμένος με το σάβανο πού διάλεξε. Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί, πού είναι επί κεφαλής των εμπροσθοφυλακών, οαρχηγός ιππικού Γιάκομπι και ο λοχαγός Έλσνιτς τής 6ης ορεινής μεραρχίας, χρησιμοποιούν τον ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών για να στείλουν μήνυμα στονΧίτλερ:«Μάϊν Φύρερ, στις 27 Απριλίου, στις 8 και 10, εισήλθαμε εις τας Αθήνας, επίκεφαλής των πρώτων γερμανικών τμημάτων στρατού, και στις 8 και 45, υψώσαμετην σημαία τού Ράϊχ πάνω στην Ακρόπολη και στο Δημαρχείο. Χάϊλ, μάϊν Φύρερ».Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκενα την παραδώσει. Όμως οι στρατιώτες κι οι επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχαν συγκλονιστεί απ' αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόμα τους κλειστό. Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL με τίτλο:"A Greek carries his flag to the death" (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο). Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθεί διαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο να υψώνεται και η ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, εκεί στα Αναφιώτικα κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες, που είδαν το παλικάρι να γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τους τυλιγμένο με την Γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο, στο μνημόσυνό του στις 27 Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν στη μνήμη του. Ουδείς ενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγράψει την μαρτυρία τους. Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ' όνομα του 17χρονου ευζώνου (κατά μια άλλη άποψη ήταν μέλος της Εθνικής Οργανώσεως Νέων (Ε.Ο.Ν – η νεολαία του Ιωάννη Μεταξά), αλλά τι σημασία έχει; ).Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ' όνομα αυτού του ΕΛΛΗΝΑ και στολή του η Σημαία μας. Μας τον έχουν κρύψει, μας τον έχουν κλέψει. Κλείστε κι αυτόν τον εθνομάρτυρα στην ψυχή σας κοντά στους άλλους. Απαιτείστε να γραφτεί τ' όνομάτου στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας. Ψιθυρίστε το, έστω και βουβά, μέσα σας,κάθε φορά που αντικρίζετε τη σημαία μας. Πείτε στα παιδιά σας ότι αυτή ησημαία, έχει βυζάξει ποταμούς ελληνικού αίματος, για να μπορεί αγέρωχη να κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας...
Πάγκαλος Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κυβέρνησης, τότε Υπουργός Εξωτερικών...
Αυτοί μάς κυβερνούσαν τότε, αυτοί μάς κυβερνούν δυστυχώς και σήμερα.....
«Δεν λες ότι πήρε τη σημαία ο άνεμος να τελειώνουμε; »....
πως δεν το σκέφτηκε αυτό ο Κωνσταντίνος Κουκίδης;
Τελικά μήπως μας αξίζει σαν λαός ο πόνος και η ντροπή που κάθε μέρα βιώνουμε;
ΑΠΟ ΤΟ http://nightly-visitor.blogspot.com/

HISTORIC CENTRE OF AVIGNON (FRANCE) - ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΒΙΝΙΟΝ (ΓΑΛΛΙΑ)

Το ιστορικό κέντρο της Αβινιόν
Στις αρχές του 14ου αιώνα η Ρώμη έχασε τον ρόλο της σαν έδρα του παπισμού και η Αβινιόν, η φεουδαλική πόλη της Αγίας Έδρας στην αριστερή όχθη του ποταμού Ροδανού, έγινε το θρησκευτικό, γραφειοκρατικό και πολιτιστικό κέντρο της χριστιανοσύνης.
Για να καλύψει την αυξημένη ανάγκη για εισοδήματα, ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος Δ΄ ο Ωραίος επέβαλε φόρο (τη δεκάτη) στους κληρικούς, ο οποίος αναλογούσε στο ένα δέκατο του εισοδήματός τους. Αυτή η προσβολή προκάλεσε την αντίδραση του πάπα Βονιφάτιου Η΄, όμως η κοσμική ισχύς της Εκκλησίας ελαττωνόταν και ο Φίλιππος δεν είχε καμία δυσκολία να συλλάβει τον πάπα την 7η Σεπτεμβρίου 1303. Ο Βονιφάτιος Η΄ πέθανε σε λιγότερο από έναν μήνα, γεγονός που ήταν αποτέλεσμα αυτής της τρομερής ταπείνωσης.
Μετά από παπικό συνέδριο που διήρκησε περισσότερο από έναν χρόνο, τον Βονιφάτιο διαδέχθηκε ο Μπερτράν ντε Γκο, αρχιεπίσκοπος του Μπορντο, ο οποίος έλαβε το όνομα Κλήμης Ε΄. Το 1309 υποχώρησε στις πιέσεις που του άσκησε ο βασιλιάς της Γαλλίας και εγκατέλειψε τη Ρώμη, μεταφέροντας την παπική έδρα στην Αβινιόν. Αρχικώς ήταν μια αξιοπρεπής εξορία, όμως σύντομα η «βαβυλωνιακή αιχμαλωσία» μετετράπη σε βυζαντινή άσκηση εξουσίας. Επτά πάπες, γεννημένοι όλοι στην Γαλλία, έμειναν εκεί μέχρι το 1377, εκτός από τους δυο αντιπάπες, Κλήμη Ζ΄ και Βενέδικτο ΙΓ΄ που παρέμειναν στην Προβηγκία, αντιτιθέμενοι στους Ρωμαίους ανταγωνιστές τους επί 25 επί πλέον έτη. Η επιρροή της γαλλικής μοναρχίας ήταν τόσο αφόρητη ώστε 111 από τους 134 καρδιναλίους που διορίστηκαν στη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν Γάλλοι.
Αν και ο Κλήμης Ε΄ ήταν ικανοποιημένος να ζήσει σε δομινικανή μονή, ο διάδοχός του Ιωάννης ΚΒ΄, πρώην επίσκοπος Αβινιόν, προτιμούσε να προσαρμόσει το επισκοπικό ανάκτορο στις απαιτήσεις της παπικής έδρας. Πάντως, ο Βενέδικτος ΙΒ΄ ήταν εκείνος που προσέλαβε τον αρχιτεχνίτη Πιέρ Μπουασόν για να κατασκευάσει ένα φρούριο που αντανακλούσε το σπαρτιατικό γούστο του Σιστερσιανού μοναχού. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1335 στον Πύργο των Αγγέλων που προστατευόταν από ένα οχυρωματικό τείχος και στα ιδιωτικά διαμερίσματα που βρίσκονταν δίπλα. Μεταξύ 1338 και 1342 είχαν κατασκευαστεί οι πτέρυγες του κτιρίου που περιέλαβαν μια μονή και προστατεύονταν από δυο στερεούς πύργους. Το μεγάλο παρεκκλήσι κατασκευάστηκε εκ παραλλήλου με τον υπάρχοντα ρωμανικό καθεδρικό ναό Νοτρ Νταμ ντε Ντομ, οι τοιχογραφίες του οποίου έγιναν από έναν ζωγράφο από τη Σιένα, τον Σιμόνε Μαρτίνι, το 1340.
Για τον Κλήμη ΣΤ΄, έναν αριστοκράτη και λάτρη των πομπωδών γήινων επιδείξεων, η κατοικία αυτή ήταν πολύ μικρή και για τον λόγο αυτό προσκάλεσε τον αρχιτέκτονα Ζαν ντε Λουβρ να κατασκευάσει ένα καινούργιο και καλύτερα διαρρυθμισμένο κτίριο δίπλα στο παλαιό ανάκτορο, στο οποίο προστέθηκε επί πλέον ο Πύργος του Ιματιοφυλακίου και η Μεγάλη Αμφιθεατρική Αίθουσα. Στην τεράστια αίθουσα συνεστιάσεων με τον ημικυκλικό θόλο που ήταν κεντημένος με γαλάζιο μετάξι και στολισμένος με χρυσά αστέρια παρέχονταν τα πλούσια γεύματα για τους υψηλούς προσκεκλημένους. Το μεγάλο παρεκκλήσι μεγάλωσε σημαντικά, επανασχεδιάστηκε ε γοτθικό ρυθμό και έγινε τόπος τελέσεως των λειτουργιών. Οι πρώτες 3 καμάρες καταλήφθηκαν από το ιερό, τον παπικό θρόνο και τα καθίσματα των καρδιναλίων. Οι άλλες 4 καλύπτονταν από τον κυρίως ναό του παρεκκλησίου. Το 1348, οι φιλοδοξίες του Κλήμη τον οδήγησαν να αγοράσει ολόκληρη την πόλη της Αβινιόν από την βασίλισσα της Νάπολης Ιωάννα Ανζού και να την περιφράξει με τείχος οχυρωμένο με προπύργια σε μήκος 4 χιλιομέτρων. Επίσης είχε προσόψεις εσωτερικά στην πόλη που την καθιστούσαν λιγότερο αυστηρή με σταυρωτούς γοτθικούς θόλους και υπέροχα σκαλισμένους τοίχους. Επιφόρτισε τον Ματέο Τζοβανέτι να διακοσμήσει τον πύργο του ιματιοφυλακίου, τα παρεκκλήσια του Σεν Μαρτιάλ και του Αγίου Ιωάννη και τη Μεγάλη Αμφιθεατρική Αίθουσα. Με τα έργα αυτά, ο ναός της Αβινιόν εισήγαγε την αναπτυσσόμενη εποχή του Ουμανισμού, όπως δείχνουν οι έγχρωμες εικόνες από τη ζωή στο δάσος και στους κήπους.
Το ανάκτορο του πάπα, ο καθεδρικός ναός, το Πτι Παλέ – κατοικία των καρδιναλίων του 13ου αιώνα – και η γέφυρα του Σεν Μπενεζέ σχηματίζουν την καρδιά μιας πόλης που διαδραμάτιζε αποφασιστικό και στρατηγικό ρόλο στην Ευρώπη στη διάρκεια του 14ου αιώνα. Η «βαβυλωνιακή αιχμαλωσία» όμως δεν διήρκησε περισσότερο. Μόλις οι πάπες επέστρεψαν στη Ρώμη, η Αβινιόν παρέμεινε στην κυριότητα της Αγίας Έδρας και το ανάκτορο των παπών εξακολουθούσε να παραμένει κατοικία των παπικών λεγάτων (αντιπροσώπων) μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση το 1791, οπότε οι εγκλωβισμένοι αποδόθηκαν με τη βία στη Γαλλία και οι παπικοί θησαυροί λεηλατήθηκαν.
Κατά τον 19ο αιώνα, ο Μεσαίωνας επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο και ο μεγάλος αρχιτέκτων Ευγένιος Βιολέ λε Ντικ αποκατέστησε την κατοικία στην αρχική της λαμπρότητα. Συνήθως οι παρεμβάσεις του είναι πραγματική παρωδία, όμως η Αβινιόν είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με αυτές τις ούτως ή άλλως ελκυστικές απάτες.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ Της ΤΕΧΝΗΣ»

''ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ'': ΤΗΛΕΤΑΙΝΙΑ

Το κλειδί
Διασκευή ενός διηγήματος του Α. Σιμιτζή
Τηλεταινία διάρκειας 55 λεπτών
Πρεμιέρα στην ΕΤ-2 την Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 1989
Παραγωγή της ΕΤ-2
Σενάριο και σκηνοθεσία της Λένας Μακρή
Ηθοποιοί Βάσια Παναγοπούλου , Γιώργος Λέφας, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
…Ένα κλειδί που λειτουργεί ως φετίχ πηγαίνει από χέρι σε χέρι για να καταλήξει στον αρχικό του κάτοχο……
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ 1967-1998

ANTONIO GRAMSCI - ΑΝΤΟΝΙΟ ΓΚΡΑΜΣΙ

Αντόνιο Γκράμσι
Ο Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci, Άλες Σαρδηνίας, 23 Ιανουαρίου 1891 — Ρώμη, 27 Απριλίου 1937) ήταν Ιταλός συγγραφέας, πολιτικός και πολιτικός επιστήμονας.
Σπούδασε με υποτροφία που κέρδισε στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο. Εκεί, μυήθηκε στις σοσιαλιστικές ιδέες και στα 1913 έγινε μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Σε πολύ μικρό διάστημα αναδείχτηκε σε καθοδηγητικό στέλεχος. Το 1914 παίρνει το πτυχίο του και τον επόμενο χρόνο περνά στην σύνταξη της σοσιαλιστικής εφημερίδας του Τορίνο «Η Κραυγή του Λαού» και λίγο αργότερα στην σύνταξη του κεντρικού οργάνου του Σοσιαλιστικού Κόμματος «Εμπρός» και της «Νέας Τάξης».
Το 1920, καθοδηγεί την μεγάλη απεργία των εργατών για την υπεράσπιση των εργοστασιακών επιτροπών του Τορίνο και διατυπώνει το πολιτικό πρόγραμμα «Για την ανανέωση του Σοσιαλιστικού Κόμματος». Στις 21 Ιανουαρίου 1921, ιδρύει το Κ.Κ. Ιταλίας.
Η άνοδος των φασιστών στην εξουσία είχε ως αποτέλεσμα να τεθούν εκτός νόμου το Κ.Κ.Ι. και οι άλλες δημοκρατικές οργανώσεις και να συλληφθούν οι ηγέτες τους, ανάμεσα στους οποίους και ο Γκράμσι. Στην δίκη πού ακολούθησε, ο Γκράμσι καταδικάστηκε σε εικοσαετή φυλάκιση. Αλλά και μέσα στην φυλακή ο Γκράμσι δεν σταμάτησε ν’ αγωνίζεται. Μελετά και γράφει με σκοπό να προετοιμάσει ένα μεγαλόπνοο έργο πάνω στα θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα του εργατικού κινήματος και πάνω στα εθνικά και πολιτιστικά προβλήματα της Ιταλίας. Αυτό το έργο δεν πρόλαβε να το τελειώσει, γιατί η επιδείνωση της υγείας του τον οδήγησε στον θάνατο στις 27 Απριλίου 1937.
Άφησε έναν τεράστιο όγκο δοκιμίων, άρθρων και σημειώσεων, που εκδόθηκαν για πρώτη φορά υστέρα από τον πόλεμο και που επηρέασαν και επηρεάζουν την σύγχρονη κίνηση των ριζοσπαστικών ιδεών σε όλον τον κόσμο.
Έργα
Ιστορικός υλισμός
Σοσιαλισμός και κουλτούρα
Οι διανοούμενοι
Για τον Μακιαβέλι, για την πολιτική και για το σύγχρονο κράτος
Γράμματα από τη φυλακή
Η οργάνωση της κουλτούρας
Παρελθόν και παρόν
Τα εργοστασιακά συμβούλια και το κράτος της εργατικής τάξης
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ALEXANDER SCRIABIN - ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΣΚΡΙΑΜΠΙΝ

Αλεξάντερ Σκριάμπιν
Ο Αλεξάντερ Σκριάμπιν (6 Ιανουαρίου 1872 – 27 Απριλίου 1915) ήταν Ρώσος μουσικοσυνθέτης.
Γενικά
Πρόκειται για μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις συνθετών (έκανε και σημαντική καριέρα σαν πιανίστας) που το στυλ τους και η γενική στάση τους απέναντι στη μουσική αλλάζουν σημαντικά κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Στα πρώτα του χρόνια ο συνθέτης ήταν ένας "εξελιγμένος"-ρομαντικός συνθέτης - επηρεασμένος από τέτοιους ρομαντικούς όπως ο Σοπέν και ο Λιστ - αλλά σταδιακά άρχισε να επηρεάζεται από τις ιδέες του Βάγκνερ και να προσεγγίζει τη μουσική από μία πολύ πιο μοντέρνα τεχνοτροπική άποψη. Η κύρια συνεισφορά του είναι στον τομέα της σύγχρονης αρμονίας όπου απέδειξε ότι υπάρχει ένα σύνολο από μη-συμβατικές αρμονικές κατασκευές που μπορούν να χρησιμοποιηθούν με μεγάλη επιτυχία στη μουσική σύνθεση. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του η μουσική του παραγωγή συνδέθηκε άμεσα με τις φιλοσοφικές και μυστικιστικές του τάσεις. Ο συνθέτης αυτός θεωρείται ότι αποτελεί κάτι σαν "συνδετικό" κρίκο μεταξύ της αρμονίας της ρομαντικής εποχής και αυτής της μουσικής του εικοστού αιώνα (ατονικότητα).
Στυλ
Τα πρώτα του χρόνια συνέθετε κυρίως για πιάνο σόλο με "ύστερο"-ρομαντικό ύφος και τεχνοτροπία. Στα κατοπινότερα χρόνια το στυλ του έγινε σαφώς πιο "ατονικό" με χρήση μη-συμβατικών συγχορδιών (επηρεασμένος και από τον Βάγκνερ) όπως είναι οι συγχορδίες που σχηματίζονται με τετάρτες. Παράλληλα άρχισε να ασχολείται και περισσότερο με έργα για ορχήστρα. Το αποτέλεσμα είναι ότι η παραγωγή του από αρμονική άποψη μπορεί να θεωρηθεί κάτι "ενδιάμεσο" μεταξύ της ρομαντικής εποχής (τονική αρμονία) και της μουσικής του εικοστού αιώνα (α-τονική αρμονία).
Έργο
Το έργο του είναι αρκετά ενδιαφέρον και αξιόλογο αν λάβει κανείς υπόψιν του και τα λίγα χρόνια που έζησε ο συνθέτης : 3 συμφωνίες, Το ποίημα της Εκστασης (για ορχήστρα), Προμηθέας, καθώς και πολλές συνθέσεις για πιάνο (όπως ένα κοντσέρτο, 10 σονάτες, πρελούδια, εμπρομπτύ και σπουδές).
ΑΠΟ ΤΟ http://www.artissimo.gr/

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

TELEVISION: ''VENUS''

THE ABDUCTION OF GENERAL KREIPE IN CRETE - Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΚΡΑΙΠΕ

Η απαγωγή του στρατηγού Κράιπε
Η απαγωγή του στρατηγού Κράιπε είναι μια από τις πιο παράτολμες και διάσημες επιχειρήσεις ανορθόδοξου πολέμου κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πρωτεργάτες είναι οι βρετανοί αξιωματικοί Πάτρικ Λη Φέρμορ και Στάνλεϊ Μος που την υλοποίησαν χάρη στην υποστήριξη και τη συμμετοχή μικρή ομάδα Κρητικών ( Ο χωροφύλακας Μανώλης Πατεράκης, ο ανθυπολοχαγός Γιώργος Τυράκης από την Σάτα (γνωστός στην περιοχή ως Τυρογιώργης), ο Γρηγόρης Χναράκης, ο Αντώνης Παπαλεωνίδας και ο χωροφύλακας Αντώνης Ζωιδάκης, ο Στρατής Σαβιολής και ο Νίκος Κόμης).
Ως κατοικία του στρατηγού Κράιπε είχε επιλεγεί η βίλα ‘Αριάδνη’, απέναντι από τα ερείπια της αρχαίας Κνωσσού, πέντε περίπου χιλιόμετρα από το Ηράκλειο. Η βίλα είχε χτιστεί από τον ίδιο τον Άγγλο αρχαιολόγο Έβανς (Arthur Evans), που διενήργησε τις ανασκαφές για το ανάκτορο του βασιλιά Μίνωα. Για συμβολικούς λόγους ο Έβανς τότε είχε χαρίσει στην βίλα το όνομα της κόρης του μυθικού βασιλιά. Στην μικρή κωμόπολη Άνω Αρχάνες, σε απόσταση 17 περίπου χιλιομέτρων από την βίλα, βρισκόταν το στρατηγείο του Κράιπε. Κατά την συνήθειά του, ο στρατηγός πήγαινε καθημερινά στο στρατηγείο του και επέστρεφε σπίτι του λίγο πριν τις 9 το βράδυ. Κατά την διάρκεια αυτής ακριβώς της καθημερινής διαδρομής του Κράιπε κρίθηκε σκόπιμο να εκτελεστεί το παράτολμο εγχείρημα της απαγωγής του.
Στις 21.30 της 26ης Απριλίου 1944, μια ολιγάριθμη ομάδα παραμόνευσε κρυμμένη στη διασταύρωση που ενώνει τον επαρχιακό δρόμο Ηρακλείου - Καστελλίου με τις Αρχάνες. Όταν εμφανίστηκε το υπηρεσιακό αυτοκίνητο του Γερμανού στρατηγού Χάινριχ Κράιπε (διοικητή των χερσαίων δυνάμεων του «Φρουρίου Κρήτης – Festung Kreta» δύο μέλη της ομάδας, ντυμένα με γερμανικές στολές, υποχρέωσαν το όχημα να σταματήσει δήθεν για έλεγχο. Τα υπόλοιπα μέλη κινήθηκαν αστραπιαία, εξουδετέρωσαν τον οδηγό και ακινητοποίησαν τον στρατηγό. Κάποια από τα μέλη της ομάδας μπήκαν στο αυτοκίνητο με τον υψηλόβαθμο επιβάτη, ενώ οι υπόλοιποι απομακρύνθηκαν με τα πόδια. Το αυτοκίνητο με τους απαγωγείς και το Γερμανό στρατηγό διέσχισε τους γεμάτους από κόσμο δρόμους του Ηρακλείου και απομακρύνθηκε, μέσω Χανιώπορτας, προς τα δυτικά.
Κινούμενη στα βουνά της Κρήτης και έχοντας πλήρη προστασία από τους αντάρτες η ομάδα κατόρθωσε να διαφύγει με τορπιλάκατο στην Αίγυπτο, παίρνοντας μαζί της και τον γερμανό στρατηγό. Η είδηση της απαγωγής του, στις 26 Απριλίου 1944, έπεσε ως ‘κεραυνός εν αιθρία’ στις γερμανικές δυνάμεις κατοχής της Κρήτης και το Γερμανικό Επιτελείο του Βερολίνου, συγκλονίζοντας ακόμη και τον ίδιο τον Χίτλερ. Ο Κράιπε (Karl Heinrich Georg Ferdinand Kreipe) ήταν ένας ζωντανός θρύλος για τους πολεμιστές της Wehrmacht, έχοντας παρασημοφορηθεί πάμπολλες φορές στην μακρόχρονη υπηρεσία του στο στράτευμα από την εποχή ακόμη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τραγική ειρωνεία, ο εμπειροπόλεμος ταξίαρχος Κράιπε απήχθη ανήμερα της κοινοποίησης της προαγωγής του σε υποστράτηγο, στα πλαίσια της ανάληψης των νέων του καθηκόντων ως ανώτατος διοικητής της Μεγαλονήσου, 1.200 χιλιόμετρα μακριά από το πλησιέστερο μέτωπο! Φαίνεται πως ήταν της μοίρας γραφτό ο πόλεμος να τελειώσει κατ’ αυτόν τον τρόπο για έναν άνδρα, που πάμπολλες φορές σκόρπισε τον τρόμο στους αντιπάλους του, και μάλιστα κατά την διάρκεια μιας μετάθεσης που θεωρείτο ευνοϊκή. Γιατί ο Κράιπε είχε έρθει στην Κρήτη μόλις δύο μήνες και δύο μέρες πριν την απαγωγή του, σε αντικατάσταση του στρατηγού Μύλερ (Friedrich Wilhelm Müller), προκειμένου να ξεκουραστεί από τις αδιάκοπες παρουσίες του στην πρώτη γραμμή του Ανατολικού Μετώπου. Το αρχικό σχέδιο των Βρετανών προέβλεπε την απαγωγή του Μύλερ, που είχε προ πολλού καταφέρει να ξεσηκώσει θύελλα αντίδρασης στα συμμαχικά κλιμάκια εξαιτίας των εγκλημάτων του σε βάρος του άμαχου πληθυσμού του ηρωικού κρητικού λαού. Η ενδιάμεση απρόβλεπτη αντικατάστασή του από τον Κράιπε δεν πτόησε τους Βρετανούς, εφόσον έτσι κι αλλιώς στόχος τους ήταν η εξύψωση του ηθικού των μελών της ντόπιας αντίστασης και του λαού, με ταυτόχρονη προσβολή του ηθικού των δυνάμεων κατοχής της Κρήτης.

ΑΠΟ ΤΟ http://history.heraklion.gr/ ΚΑΙ ΤΟ http://flamehistory.blogspot.com/

BASILICA OF SAN FRANCESCO D' ASSISI (ITALY) - ΑΣΙΖΗ, Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΑΝΙΚΕΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ (ΙΤΑΛΙΑ)

Ασίζη, η βασιλική του Αγίου Φραγκίσκου και άλλες φραγκισκανικές τοποθεσίες
Ο τραγικός σεισμός που έπληξε τις επαρχίες Ούμπρια και Μάρκε στις 11.42 το πρωί της 6ης Σεπτεμβρίου 1997 προκάλεσε 13 θανάτους και 20.000 αστέγους. Εκτός από το ανθρώπινο δράμα, η Ιταλία θρήνησε και τις καταστροφές που υπέστη η βασιλική Σουπεριόρε στην Ασίζη, ένα από τα σπουδαιότερα δείγματα μεσαιωνικής τέχνης. Η κατάρρευση τμήματος της οροφής στοίχισε τις ζωές 4 Φραγκισκανών μοναχών, κατέστρεψε τις τοιχογραφίες που είχε φιλοτεχνήσει ο Τσιμάμπουε και έπληξε σοβαρά τη σταθερότητα του Σάκρο Κονβέντο. Ακόμη, δυο χρόνια αργότερα, χάρη στις εργασίες άμεσης αποκατάστασης (στις οποίες συμμετείχαν πολλοί εθελοντές) η βασιλική άνοιξε ξανά για το κοινό και η Ασίζη ήταν ικανή να συνεχίσει την παράδοση που την είχε μετατρέψει σε οικουμενικό κέντρο από τον 13ο αιώνα.
Ο Φραγκίσκος γεννήθηκε από ευκατάστατη οικογένεια στην Ασίζη το 1182. Το 1206, ενώ προσευχόταν, άκουσε τον Θεό να του ζητάει να ιδρύσει ένα εκκλησιαστικό σώμα. Μετά πάροδο μόλις δυο ετών είχε συγκεντρώσει τους πρώτους οπαδούς γύρω του, με τους οποίους εγκαταστάθηκε στο παρεκκλήσι Πορτσούνκολα. Εδώ ο Φραγκίσκος αφιέρωσε τον εαυτό του στη θεραπεία των λεπρών και στην εγκαθίδρυση μιας ιεραποστολής. Το 1233, το παπικό διάταγμα Solet annuere που εξέδωσε ο Ονώριος Γ΄ ενέκρινε τον κανόνα που πρότεινε την ίδρυση ενός νέου μοναστικού Φραγκισκανικού τάγματος. Το 1226, μετά από μια έντονα πολυάσχολη ζωή που ήταν αφιερωμένη στον ασκητισμό και στη φιλανθρωπία, ο Φραγκίσκος πέθανε σε ηλικία 44 ετών από σοβαρή ασθένεια.
Για τον Φραγκίσκο τα Πάθη του Χριστού ήταν ένα πρότυπο που ήθελε να μιμηθεί και για τον λόγο αυτό επέλεξε σαν τόπο ταφής του τον «λόφο του διαβόλου», όπου λάμβαναν χώρα αποκεφαλισμοί, δίπλα στην πόλη της Ασίζης. Το 1228, έτος της αγιοποίησής του, κατασκευάστηκε ένας ναός στον λόφο με εντολή του Πάπα Γρηγορίου Θ΄ προκειμένου να τοποθετηθούν τα λείψανά του, σε αντιγραφή του Παναγίου Τάφου στην Ιερουσαλήμ. Η σορός του αγίου τοποθετήθηκε κάτω από το ψηλό ιερό στο κέντρο του ναού σε ρωμανικό ρυθμό. Στη συνέχεια κατασκευάστηκε άλλος ένας ναός πάνω από τον ρωμανικό, αυτή τη φορά σε γοτθικό ρυθμό και οι δυο εγκαινιάστηκαν το 1253.
Η παράδοση αναφέρει ότι για τους πιο σημαντικούς τόπους λατρείας επιλέγονται ψηφιδωτές διακοσμήσεις, πάντως προς τιμή του κανόνα που υιοθετήθηκε από τον Άγιο Φραγκίσκο επελέγησαν, σε αντίθεση, «ταπεινές» τοιχογραφίες. Συμπτωματικά, οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες της περιόδου εργάζονταν στην Ασίζη κατά τον 13ο και 14ο αιώνα και η εργασία τους στον ναό εγκαινίασε μια νέα φάση στην ιταλική ζωγραφική η οποία επρόκειτο να φέρει επανάσταση στη μεσαιωνική ευρωπαϊκή τέχνη.
Στην Άνω Βασιλική, ο Φλωρεντινός ζωγράφος Τσιμάμπουε απεικόνισε τις ζωές των Αγίων Πέτρου και Παύλου στο βόρειο εγκάρσιο κλίτος του ναού, τη ζωή της Παρθένου στην αψίδα, πέντε σκηνές από την Αποκάλυψη και τη Σταύρωση στο νότιο εγκάρσιο κλίτος και τους 4 Ευαγγελιστές στις παρυφές του σταυρού πάνω από το ιερό. Στα τοπία πίσω από τους Ευαγγελιστές ο Τσιμάμπουε πρόσθεσε άποψη της Ασίζης για να συμβολίσει την περιοχή στην οποία οι Φραγκισκανοί κήρυξαν τον λόγο του Χριστού. Ο νεωτερισμός σε αυτούς τους ζωγραφικούς κύκλους ήταν η τρισδιάστατη εικόνα, χαρακτηριστικό που επεκτάθηκε στον νεαρό Τζιότο ο οποίος, ξεκινώντας το 1296, διακόσμησε το χαμηλότερο μέρος του κυρίως ναού με επεισόδια από τη ζωή του αγίου. Στη δεύτερη δεκαετία του 14ου αιώνα κατασκευάστηκαν μερικά παρεκκλήσια μέσα στον κυρίως ναό της Κάτω Βασιλικής που διακοσμήθηκαν από τον Σιμόνε Μαρτίνι και τον Πιέτρο Λορεντσέτι, ζωγράφους που προέρχονταν από τη σχολή της Σιένας.
Ενώ κατασκευαζόταν η Άνω Βασιλική, ο Γρηγόριος Θ΄ προώθησε επίσης την κατασκευή της μονής που βρίσκεται δίπλα. Οι πρώτοι Φραγκισκανοί έζησαν σε κελιά που κατασκευάστηκαν μέσα στους βράχους, αλλά στα μέσα του 15ου αιώνα το κτίριο έγινε έξω σε πιο οργανωμένη βάση. Η κατασκευή του Σάκρο Κονβέντο ολοκληρώθηκε στα τέλη του 15ου αιώνα χάρη στη γενναιοδωρία του Πάπα Σίξτου Δ΄, ο οποίος βεβαιώθηκε ότι το κτίριο ενισχύθηκε με δύο στερεές γωνιακές οχυρές θέσεις και ότι στη μονή κατασκευάστηκε μια ανοιχτή στοά. Ο Σίξτος Δ΄, που ανησυχούσε πολύ για την τύχη των λειψάνων του αγίου σε μια εποχή συχνών λεηλασιών, παρήγγειλε να κλειστεί με τοίχο το στενό πέρασμα προς την κρύπτη. Παρά το μέτρο αυτό, ο θησαυρός που είχε συσσωρευτεί με το πέρασμα των αιώνων από δωρεές πιστών έγινε πολλές φορές αντικείμενο κλοπών, η τελευταία από τις οποίες διαπράχθηκε από τον στρατό του Ναπολέοντα. Ό,τι απέμεινε από τον θησαυρό φυλάσσεται σήμερα στο μουσείο που βρίσκεται στο κοιμητήριο της μονής.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ''UNESCO – ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ''

FANNY BLANKERS-KOEN - ΑΝΙ ΜΠΛΑΝΚΕΡΣ-ΚΟΕΝ

Φάνι Μπλάνκερς - Κόεν
(26 Απριλίου 1918 – 25 Ιανουαρίου 2004)
- Να πάρει ο διάολος. Αυτή στην αλήθεια πετάει, δεν τρέχει! αναφώνησε ένας από τους κριτές που παρακολουθούσαν τον τελικό των 100 μέτρων στο Λονδίνο.
Υπήρχε αιτία για την έκπληξη του Βρετανού κριτή. Η "ιπτάμενη Ολλανδέζα", όπως ονομάστηκε η Φάνι Μπλάνκερς - Κόεν, έτρεξε την απόσταση σε 11,9 δευτερόλεπτα, με τη δεύτερη αθλήτρια να μένει στα 12,2. Στον ημιτελικό των 200μ. η μητέρα δύο παιδιών από την Ολλανδία τερματίζει πρώτη με νέο ολυμπιακό ρεκόρ. Στον τελικό φτάνει εύκολα στη νίκη με χρόνο 24,4 δευτερόλεπτα. Στα 4χ100 οδηγεί την ολλανδική ομάδα στο χρυσό μετάλλιο, ένα δέκατο του δευτερολέπτου μπροστά από την Αυστραλία. Το τέταρτο χρυσό μετάλλιο το κατέκτησε στα 80μ. εμπόδια, αλλά εκεί χρειάστηκε να ιδρώσει λίγο περισσότερο. Μεγάλη αντίπαλός της στον τελικό η Αγγλίδα Μορίν Γκάρντνερ με ατομική επίδοση 11,2 δευτερόλεπτα. Η Φάνι Μπλάνκερς - Κόεν λίγο πριν τους Ολυμπιακούς έτρεξε την απόσταση σε 11 δευτερόλεπτα, αλλά έχοντας απέναντί σου μια αθλήτρια που έφτασε στο στάδιο με το ιδιωτικό της αυτοκίνητο και ατομικά εμπόδια, δεν είναι να μην ανησυχείς; Ολη νύχτα δεν έκλεισε μάτι.
Με την πιστολιά του αφέτη τα κορίτσια ρίχνονται στη μάχη. Η Φάνι με τη σκέψη στην Γκάρντνερ, που τρέχει δίπλα της, μένει πίσω στην εκκίνηση. Στη συνέχεια, ανεβάζοντας το ρυθμό της, στο πέμπτο εμπόδιο έχει φτάσει την αντίπαλό της. Χτυπάει όμως το πόδι της στο εμπόδιο, χάνει το ρυθμό και τερματίζει ταυτόχρονα με την Γκάρντνερ. Ο χρόνος και των δύο αθλητριών 11,2 δευτερόλεπτα, που αποτελεί νέο ολυμπιακό ρεκόρ.
Ερχεται η ώρα της απονομής, οι δυο αθλήτριες φτάνουν μπροστά από το βάθρο χωρίς να γνωρίζουν ποια από τις δύο είναι νικήτρια. Ξαφνικά, η μπάντα αρχίζει να παίζει τον εθνικό ύμνο της Αγγλίας. Πάει, έχασα, σκέφτεται η Φάνι. Δεν υπολόγιζε όμως σωστά. Ο ύμνος ήταν προς τιμήν της βασίλισσας Ελισάβετ που τη στιγμή εκείνη έφτασε στο στάδιο.
Η Φάνι Μπλάνκερς - Κόεν ήταν ένα φαινόμενο στον κλασικό αθλητισμό. Τέσσερις φορές αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στα σπριντ και τα εμπόδια, ενώ δημιούργησε παγκόσμια ρεκόρ ακόμα και στα άλματα, το μήκος και το ύψος. Μερικά από τα ρεκόρ της: Στα 80μ. εμπόδια με 11,3 το 1942. Στο ύψος με 1.71 το 1943. Στο μήκος με 6.25 το Σεπτέμβρη του 1943, ρεκόρ που έμεινε ακατάρριπτο επί 11 χρόνια.
Η "ιπτάμενη Ολλανδέζα" πήρε μέρος σε τρεις Ολυμπιάδες. Στο Βερολίνο το 1936 ήταν μόλις 18 χρόνων κι αρκέστηκε στην 6η θέση στο ύψος και στην 5η στη σκυταλοδρομία 4χ100. Δώδεκα χρόνια αργότερα στο Λονδίνο ήταν το πρόσωπο των αγώνων. Στο Ελσίνκι το 1952 σε ηλικία 34 χρόνων αρρώστησε. Συμμετείχε στον προκριματικό των 100μ., αλλά ο γιατρός δεν της επέτρεψε να τρέξει στον ημιτελικό. Προσπάθησε για κάτι καλό στα 80μ. εμπόδια, χτύπησε όμως στο τρίτο εμπόδιο και εγκατέλειψε.
ΑΠΟ ΤΟ http://www2.rizospastis.gr/